ΚΑΚΤΟΥ ΑΝΘΟΣ

Σ' αρώματα αγκάθινα ο ανθός
Προσέλκυε των γύρων του το φως…
Αγκυλωτών γονέων του, το αίμα
Τραμπάλιζε φιλήδονα το βλέμμα
Και άστραφτε της βέργας του το στέμμα
Της αστραπής το βίγλισμα στα σκότη
Συντάραζε των βλέφαρων την κόγχη
Κι ο χαλασμός, κιλλίβαντα φακιόλι
Τ' ατσάλωνε στης μέρας την απόχη
Και καρτερούσε πάντοτε, στητό
Των αστεριών καθάριο ουρανό.
Παρείσακτος στον τόπο του
Δέσποζε με βιάση
Νοοτροπίες "γερακιών"
Αλλήθωρες των " άλλων".
Στόχους σφεντόνων ζύγιαζε
Φαρέτρες παρωθούσε
Σ' ανυστερόβουλες πτυχές
Τις ευωδιές σκορπούσε.

Τάσος Παντ.Δασκαλάκης