Όχι κύριοι, τα όπλα δεν τα έχουμε τώρα «παρά πόδας»!Τα κρατάμε αποφασιστικά «ανά χείρας»!
Είναι τα όπλα της αδιάσειστης Αλήθειας!
Τα όπλα του Ανθρωπισμού!
Τα όπλα του Πολιτισμού!
Τα όπλα των ύψιστων Ιδανικών και ανυπέρβλητων Αξιών!
Τα όπλα της ακατάπαυστης Λαϊκής Πάλης!!
Μ’ αυτά πολεμάμε μια ζωή, μ’ αυτά αγωνιζόμαστε ενάντια στην κοινωνική αδικία.
Το βασικό όμως είναι ένα, ότι κάνουμε, το κάνουμε χωρίς κουκούλες!
Ότι πασχίζουμε, το πασχίζουμε χωρίς να λοξοδρομούμε!
Φανερά, αντρίκια, λεβέντικα, μέρα μεσημέρι και μεσοστρατίς!
Έτσι μ’ έμαθε ο πατέρας μου και η μάνα μου να πορεύομαι!
Έτσι μ’ έμαθαν, όσοι με το αίμα της καρδιάς τους έκαναν θυσίες, να μου δώσουν τη δυνατότητα, για να μπορώ να λέω, ότι αυτοί ένιωθαν και δυσκολεύονταν να τα διατυπώσουν!!!
Δεν είναι μικρή για μένα η τιμή και η συγκίνηση, που μου προσφέρουν, με την απρόσμενη υποστήριξή τους, κάθε τόσο άνθρωποι που ξέρουν ποιος είμαι, που ξέρουν ποιες και πως αλήθειες υπηρετώ!
Όσο γι’ αυτούς που κρυφά, πατάνε πάνω στις δικές μου γέφυρες!
Ένα μόνο έχω να πω. Τους ξέρω και τους αφήνω να νομίζουν ότι ασφαλείς διέρχονται.
Ας σκεφτούν ένα μόνο, όταν κάποια στιγμή, θα με βρουν μόνο!
Μεσάνυχτα καρσί!!
Πως θα μ’ αντιπαλέψουν;
Γιατί ξέρουν κι όσοι δεν το ξέρουν ας το μάθουν τώρα, ότι εγώ βλέπω καλύτερα απ’ αυτούς τη νύχτα!!!
Δημήτρης Ντόκας
