«ΑΧ» ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2012
ΟΙ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΙ
ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ
(Τρία κείμενα με τη συμβολή τους και τη συμβουλή τους)
1
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ
Διαβάζω σε μετάφραση Παναγή Λεκατσά:
Όπως το γλυκόμηλο π’ άκρη κρέμεται στο ψηλότερο κλαρί,
και που το λησμόνησαν
όσοι κορφολόγησαν τη μηλιά την καρπερή
ω δεν το λησμόνησαν, μα κανείς δεν το ίσιωνε
τ’ όμορφο γλυκόμηλο στο ψηλό κλαρί.
α)
Αυτό που αναφέρεται ως ποίημα της Σαπφώς (Σαπφούς ή Ψάπφας), εδώ
τουλάχιστον, δεν είναι ποίημα. Του λείπει τόσο ο ρυθμός της αρχαίας
ελληνικής γλώσσας, όσο και ο ρυθμός της νέας ελληνικής.
Η ομοιοκαταληξία κλαρί, καρπερή, κλαρί, που σκόρπισε ο συγγραφέας στο στιχούργημα αυτό, δεν περισώζει σχεδόν τίποτε.
β)
«π’ άκρη κρέμεται». Ποιητική αδεία; Μα μόνο ο ποιητής δεν δικαιούται
άδεια. «Π’ άκρη κρέμεται». Δεν καταλαβαίνω. Και περισσότερο δεν
καταλαβαίνω αυτό το «κανείς δεν το ίσιωνε». «Κανείς δεν το έκανε ίσιο»;
Και ποια σχέση έχει με το υπόλοιπο κείμενο αυτό το «ίσιωνε»; Ποια
νοηματική σχέση; Μήπως πρόκειται για τυπογραφικό λάθος; Μήπως ο
συγγραφέας αντί για τη λέξη «ίσιωνε» είχε τη λέξη «έσωνε»; Μάλλον...
