Ενυπόθηκοι χρωστήρες

Αιώνες τώρα ξαγρυπνούν οι ακροπόλεις
Ξάστερων διαδρομών νυχτιών κατράμι
Οι γκρίζοι βράχοι με τα ροζ ηλεκτρικά
Με τα διακοσμητικά τα πλούσια της πόλης
Που ντύνουν με τα ουράνια θαλασσιές
Φιλοσοφίας θηλυκές μας αναμνήσεις
Κι οράματα διορατικά κι υψιπετή.

Βηματισμό αναζητούν και συντονίσεις
Χειροπιαστές καθώς κοιτούν το ρέον
Πλήθος μουσικής σε θαμπερές στροφές
Λατέρνας κι αγέρωχες πτυχές ρυτίδων
Σοφών μορφών μιας θορυβώδους ιστορίας
Με τις πλεξίδες διαυγείς και σκόρπιες
Πυρίμαχες σε άσπρους κόρφους αναφιλητών.

Αναπολήσεις μαγικές κι εστιασμένες
Διπλά στα εσώψυχά μας και με φλας
Για όλες τις νύχτες που τα φώτα
Στο φέγγος παρειών, ακριβοθώρητο για μας
Περικνημίδων ένδοξων και ανδριάντων
Σαν καρτ ποστάλ εντέχνως κρεμασμένων
Χρώματα αντανάκλασης μάς διαδίδουν.

Και σε όσων λαθών μας τις αιώνιες ζυμώσεις
Φερέγγυων πλασμάτων αμείωτης γνώσης
Καθώς κι εμπνεύσεων ενδοτικών αλμάτων
Που αμβλύνουν παλιές διαπρύσιες αλώσεις
Εύθραυστων χρόνων που ακόμη μόνοι διάγουνε
Με πινέλα και χρώματα αναπολώντας τις μέρες
Απαλών μας χρωστήρων με φόντο διέξοδο.

Του ρου , των ρήσεων, της οικουμένης ενοράσεων
Αμιγών κι ανόθευτων σαν ίδιας μάνας σκέψεις
Κι αν η γη συθέμελα μοιραστεί την απηνή απειλή
Δυνάμεις να δαμάσει, τις έγνοιες ούτε στιγμή
Οι ακροπόλεις δεν αφήνουν. Κάποιες ταχύτητες
Αμείωτες κρατάνε , αφύρατες με νωπή τη μαγιά
Χρωστήρων ενυπόθηκων , ρεύματα να διαπερνάνε.

Τάσος Παντ. Δασκαλάκης