«Φθινοπωρινά»!

Σπουδαία τα μέρη των σπαρτών
εύπορα, μεστά, μεσαία….
Κι ακόμα των αυτοφυών
χέρσα, πέτρινα, παρατημένα
όπου γαντζώνονται κι ανθούν
ξερακιανή ομορφιά, μοσχοβολιά
σε χέρια ν' απλώνουν ροζιασμένα
που μυστικά μπορούν ν' αφουγκραστούν…

Δε βιάζονται δε χειροκροτούν
ερμητικά με λιγοστή δροσιά
βρέχουν τη γλώσσα κι ανασαίνουν…
Γράφουν της φύσης τα χαρτιά
στους χασιδίμ παραγγελιά
κι αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν…

Όσο κρατιούνται στη ζωή
η γλώσσα σφραγιστό πουγκί
γλαυκού, πολύτιμου χρυσού
μα περιττά δεν τον ξοδεύουν…
Της νύχτας συμμαζεύουν τη σταλιά
αντίστροφα τις μέρες να περνούν…

Κι όσο για τις ρυτίδες των κορμιών
αγέρωχες όχθες ρυακιών.
Δες τις κακίες των ιών
τις νανουρίζουν στα φιόρδ…

(Χασιδίμ: Δάσκαλοι χορού, πού πιστεύουν ότι με την περιδίνηση εκστασιάζονται, εμπνέονται και μπορούν να μάθουν κάτι που επιθυμούν). 

Τάσος Παντ. Δασκαλάκης