«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Τι προσπαθείς να κάνεις, να εξυγιάνεις τα μέσα ενημέρωσης της Αιτωλοακαρνανίας;

«Είναι αρχή μας να μην φιλοξενούμε πολιτική διαφήμιση», επαναλαμβάνω στους υποψήφιους που απευθύνονται σ’ εμάς.
«Πολύ καλά κάνεις», μου είπε απόψε ένας ακόμα υποψήφιος, που μου πρότεινε να καταχωρήσω τα προεκλογικά του έντυπα, να τον προβάλω.
«Δεν μου βγαίνει αλλιώς» του απάντησα. Αφού του ξεκαθάρισα πως δε θα δημοσιεύσω το φυλλάδιό του. Δε θέλω να μένουν εκκρεμότητες. Για καθαρά λόγους ενημέρωσης συνέχισα, τις θέσεις σου όταν έχουν ενδιαφέρον θα  τις δημοσιεύω, όπως κάνω μ’ όλους.   
Δεν πήγα ποτέ σε κάποιον πολιτικό, να του τονίσω ότι του πούλησα εκδούλευση, προκειμένου ν’ αποκομίσω προσωπικό όφελος, γιατί απλούστατα δε λειτουργώ έτσι!
Έδειξε να κατανοεί και να εκτιμά τη στάση μου.
Αν και οι πολιτικοί… και η πολιτική, μου χρωστάνε δεν τους χρωστάω!
Κάποιος νομάρχης, όταν τον επισκέφτηκα στο γραφείο του, μετά ένα χρόνο και... από την ανάληψη των καθηκόντων του, για να του προτείνω κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, μου είπε: «Καλά που είσαι εσύ;» Υπονοώντας ότι πολλοί δημοσιογράφοι πέρασαν απ’ το γραφείο του, για να εξαργυρώσουν την «διευκόλυνση» που του παρείχαν προεκλογικά. Εγώ είχα κάνει το αυτονόητο, παραχώρησα τόσο σ’ αυτόν όσο και στους άλλους υποψήφιους βήμα να εκφραστούν.
Για να ’χω τη δυναμική να απαντώ, όπως του απάντησα:
«Ε τι περίμενες, να έρχομαι εδώ στη νομαρχία, στο γραφείο σου, να σε λιβανίζω κάθε πρωί»!
Θυμήθηκα κι ένα άλλο, παλιά ένας νεοεισερχόμενος δημοσιογράφος στο χώρο της ενημέρωσης, επηρεασμένος ίσως απ’ τα σχόλια και τις κριτικές που γίνονταν για την τακτική που ακολουθούσα, με ρώτησε με θράσος, σχεδόν ειρωνικά: Τι προσπαθείς να κάνεις, να εξυγιάνεις τα μέσα ενημέρωσης της Αιτωλοακαρνανίας;
Άσε, δεν ξέρεις του απάντησα, ίσως με τον καιρό να καταλάβεις.
Ίσως να κατάλαβε.
Προσπαθώ και απ’ αυτό το μετερίζι την «ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ», όσο μπορώ να κρατώ ισορροπίες και δεοντολογία στην ενημέρωση. Δεν πληρώθηκα απ’ τη δημοσιογραφία…την πληρώνω και υλικά και ψυχικά! Γιατί απ' τα είκοσί μου χρόνια έχω μαζί της μιαν άρρηκτη σχέση, όπου κι αν πάω, ότι κι αν κάνω μ’ ακολουθεί.
Εξ’ άλλου είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν, ότι όλα δεν πωλούνται… και δεν αγοράζονται.
Ας μου είπε παλιότερα ένας δήμαρχος: «Το τομάρι σου θα το πουλήσεις ακριβά»! Αγανάκτησα, πικράθηκα… νευρίασα. «Το τομάρι μου δεν το πουλάω, δεν είναι για πούλημα», του απάντησα και σκέφτηκα «εξ’ ιδίων κρίνει τ’ αλλότρια»!
Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του όρια, που ορίζουν τι να παραχωρήσει, τι να απεμπολήσει η ποια ιερά και όσια, άχραντα κι αμόλυντα να κρατήσει.
Ιερότερα για μένα είναι, καθαρές και ξάστερες κουβέντες, τα δίκια των απλών λαϊκών ανθρώπων και η προάσπισή τους. Το δικαίωμα στην ανεπιτήδευτη, ανυστερόβουλη, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση του λαού. Απ’ την άλλη πλευρά και το δικαίωμα «των ανθρώπων της εξουσίας», στο να εκφράζονται δια του τύπου δημόσια, λεύτερα και αφαλκίδευτα, «πολλώ δε μάλλον» απαραποίητα και  «επί ίσοις όροις».
Άσχετα αν είμαι ενάντια, σε τούτο το σύστημα, που δημιουργεί τέρατα και σημεία!
Άσχετα αν συμφωνώ, η διαφωνώ μαζί τους!.
Αν το ιδανικό δεν είναι και το εφικτό, ας κρατάμε τουλάχιστον σταθερές, όσο είναι δυνατόν, αξιοπρέπειας. Το ’χει τόσο ανάγκη η σύγχρονη παραπαίουσα Ελληνική κοινωνία. Το ’χει   ανάγκη σήμερα και η εναπομείνασα συνείδησή μας.

Δημήτρης Ντόκας