Θέλεις να δηλώσεις την ψευτοϋπαρκτή οντότητά σου, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Θέτεις υποψηφιότητα, αν και εντός σου γνωρίζεις, πως υπάρχει αδυναμία ν’ ανταπεξέλθεις στις «απαιτήσεις ουσίας», αυτής σου της ιδιότητας.
Σε σένα το λέω, που είσαι ένας απ’ τους περισσότερους, που βγήκαν παγανιά για ψήφους στο μεϊντάνι με τα πολυτελή προεκλογικά, (αλήθεια πως και από πού είναι πληρωμένα), έντυπα στο χέρι.
Κοίτα γύρω σου, να δεις τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα κι αν δεν καταλαβαίνεις, «κούνα το κεφάλι σου να καταλάβεις», που μας έλεγε κι ένας καθηγητής στο Παλιόκαστρο της Παραβόλας.
[Αλλά να, είναι και το άλλο, αυτοί που διατέλεσαν και διατελούν μέχρι σήμερα «τοπικοί εκπρόσωποί μας», φοβούνται μη χάσουν την εξουσία τους, γιατί τότε θα νιώθουν περισσότερο καρακενοί (απ’ το καράς=μαύρος και κενός=άδειος).]
Γνωρίζεις ότι η μέχρι τώρα στάση ζωής σου, η πολιτική σου θέση, δεν ήταν αυτή που θα σου επέτρεπε να διεκδικήσεις με θάρρος και σθένος, την εξουσιοδότηση του λαού να τον εκπροσωπήσεις.
Ενός λαού που παραπαίει ανάμεσα στην ανέχεια …και στην τρέλα!
Ενός λαού που αντιδρά σπασμωδικά, εν όψει των επικείμενων εκλογών.
Πολλοί ψηφοφόροι μου λένε, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά:
«Δεν πάω να ψηφίσω» η «Θα ψηφίσω άκυρο»!
Ομορφογελάνε, η καλύτερα ασχημογελάνε τον εαυτό τους, ξέρουν ότι αυτό που λένε είναι το «φανερό τους ψέμα», γεμάτοι ενοχές για ότι έπραξαν και να το θυμηθείτε περίπου και σ’ αυτές τις εκλογές το ίδιο θα πράξουν.
Θα ψηφίσουν όπως μέχρι τώρα! Πανομοιότυπα και κατ’ επανάληψη ένοχα!
Πάει ο καιρός που ο Έλληνας ψήφιζε, ότι ψήφιζε, «με το χέρι στην καρδιά»!
Τώρα ψηφίζει με το χέρι έρμαιο, μετέωρο, σπασμωδικά κινούμενο …για να μη πω τεταμένο μπροστά για επαιτεία!
Με τάραξε η αποψινή κουβέντα, που είχα μ’ ένα γνωστό μου απ’ τη Μακρυνεία.
Μου είπε:
«Τις προάλλες μπήκα σ’ ένα καφενείο στο Παναιτώλιο. Μέσα ήταν τρεις γνωστοί μου ηλικιωμένοι πελάτες, παρήγγειλα κάτι να πιώ…θέλησα να τους κεράσω. Όχι ευχαριστώ, μου είπαν οι δύο, πίνουμε καφέ όπως βλέπεις και τον έχουμε πληρώσει. Ο τρίτος με πλησίασε και μου λέει απογοητευμένος.
Γ
ιώργο δε θέλω να με κεράσεις, μου δίνεις τρία ευρώ!»Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, τον ξέρω χρόνια…
Χρόνια ακόμα ξέρω πως η κατάσταση θα ’φτανε εδώ, κάπως έτσι…
Γιατί αφεθήκαμε χρόνια τώρα στο «Ότι γίνει για τους άλλους, θα γίνει και για μένα»!
Τώρα φίλε «έγινε» για τους άλλους «έγινε» και για σένα!
Που πήγε η αξιοπρέπεια μας μωρέ;
Γιατί την αφήσαμε να την ποδοπατάνε οι ανάγκες;
Που πήγε η λεβεντιά μας, που πήγε η περηφάνια μας;
Όχι δεν «τελειώσαμε»! Εγώ, ο «φύσει και θέσει πεσιμιστής», λέω πως υπάρχει ελπίδα!
Σίγουρα όμως δεν είναι κάτω απ’ τον καναπέ του «ώχ αδερφέ»!
Είναι στους δρόμους, της ορθής σκέψης, της δουλειάς, γιατί αν δεν προσφέρεις δεν έχεις δικαίωμα να διεκδικείς… και του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
ΥΓ 1: Άλλα ήθελα να γράψω… αλλά τούτο το αποψινό «Γιώργο δε θέλω να με κεράσεις, μου δίνεις τρία ευρώ»! με τράνταξε, με συγκλόνισε!
ΥΓ 2: Δε θα πολιτευτώ, θέτοντας πουθενά υποψηφιότητα, γιατί δεν με ενδιαφέρει η προβολή, η δημοσιότητα… που καβαλάρης της χρόνια την κουμαντάρω!
Εξ’ άλλου δεν είμαι φτιαγμένος από την «πάστα» του ηγέτη!
Απλά προσφέρομαι ολόψυχα, όπου και όταν ο ουμανισμός μου με στέλνει!
Και για έναν άλλο λόγο, «μου αρκούν και μου περισσεύουν τα υλικά αγαθά… που δεν έχω»!
Δημήτρης Ντόκας
