«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Κοίτα ο μπάρμπας …ξέρει τύμπανο!

Περνούσαν στο δρόμο κάτι μικρομαθητές…της ελπίδας μου αστέρια!
Της απαντοχής μου φεγγάρια!!
Του νέου κόσμου μου …της φωτεινής μου δοξασίας …ήλιοι!!!
Ήταν σαν σήμερα παραμονή της 25ης Μάρτη κι είχαν τα τύμπανα στα χέρια, μετά την «δοκιμαστική» για την παρέλαση…
Θέλεις η νοσταλγία μου, η και η πατριωτική μου εκφραστική ανάγκη, ανεξήγητη επιθυμία …μπορεί και του συμβολισμού μου η παρότρυνση, ήταν αυτή που με ώθησε να προσκαλέσω τα παιδιά….
Φέρτε μου το τύμπανο εδώ …
Το πήρα στα χέρια μου, το αναποδογύρισα, έψαξα να βρω κάτι, μια λεπτομέρεια απ’ την αλλαγή της μεμβράνης….
Τέτοιες μέρες, χρόνια  πριν σαν κι αυτή την εποχή, στο Παλιόκαστρο της Παραβόλας μαθητής, στις τελευταίες τάξεις του Λύκειου επισκεύαζα τα κρουστά…εμπειροτέχνης, αυτοδίδαχτος οργανοποιός!
Πίστευα πως πάνω στο μπρούτζινο, η στο χάλκινο σώμα του όργανου, θα έβρισκα την...
χάραξη εκείνη, της αγαπημένης μου φράσης με τ’ όνομά μου … «Δ. Ντόκας…το παιδί του λαού»!!!
Δεν βρήκα εκείνη τη χαραγμένη φράση μου …συνειδητοποίησα πως μαζί με τη φθορά του χρόνου, οι όποιες αλλαγές σβήνουν τις αναμνήσεις μου!
Γιατί άραγε να πιστεύω, ότι πάνω σε κάθε σχολικό τύμπανο, θα συναντήσω της παλιάς μου εμμονής το στίγμα;
Δεν βρήκα τίποτα….
Φόρεσα το τύμπανο κι άρχισα να παίζω δυνατά… πολύ δυνατά και την μεμβράνη, που πάλλονταν οριακά, να ’σπαγα ήξερα να την αντικαταστήσω…
Τριγύρω μου ένα τσούρμο σχολιαρόπαιδα με κοιτούσαν ξαφνιασμένα!
Κοίτα ο μπάρμπας …ξέρει τύμπανο!
Κι ο μπάρμπας έμεινε μόνος κι έρημος, ν’ ατενίζει τις λατρεμένες νοσταλγίες του, που απομακρύνονταν, μαζί με τα παιδιά, μέσα στο χρόνο…
Κοίτα ο μπάρμπας …ξέρει τύμπανο!
Και θυμάται…
Μαθητής στην Τρίτη Λυκείου στην παρέλαση της 25ης Μάρτη σαν σήμερα στην Παραβόλα!
Οι τυμπανιστές προπορευόμασταν της μαθητικής παρέλασης.
Οι επίσημοι στην εξέδρα μπροστά στο καφενείο του μπάρμπα Γιάννη του Μαυραγάνη, απέναντι στις μεγάλες σκάλες που έβγαζαν στο Λύκειο.
Τι μου καρφώθηκε στο μυαλό… «θα βαρέσω δυο τρεις ξερές, λέω στους άλλους, να χάσετε το ρυθμό να γίνει χαμός»!
Μη μωρέ… με απέτρεπαν οι συμμαθητές μου, ο Κώστας ο Δάλλας, ο Χρήστος ο Κολοβός, ο Γιώργος ο Μαμασούλας, ο Λάμπρος ο Δρόσος… θα σου δώσουν αποβολή!!
Κεφάλι αγύριστο εγώ…μου «καρφώθηκε» θα το έκανα …το έκανα!
Χάσανε οι άλλοι το ρυθμό, έγινε το έλα να δεις, έπιασα κι εγώ καμιά δεκαριά σκαλιά ψηλά πάνω στις σκάλες… κι αγνάντευα!
Ο Λυκειάρχης ο Γιάννης Σελιμάς, που εντόπισε ποιος έφερε την αναστάτωση, μ’ έψαχνε ανάμεσα στους συμμαθητές μου να με «ταχτοποιήσει» να με …«χειροτονήσει»…όπως έλεγε!
Εδώ είμαι του φώναζα από ψηλά…
Με είδε κάποια στιγμή και μου φωνάζει νευριασμένος «θα σε χειροτονήσω αύριο!»
Δεν με «ταχτοποίησε» ποτέ, γιατί μ’ ένιωθε, με αγαπούσε και με δικαιολογούσε !!!
Το χέρι του, πριν τρία χρόνια ειλικρινά έσκυψα κι ασπάστηκα με σεβασμό, για ότι σαν δάσκαλος μου πρόσφερε!!!
Κοίτα ο μπάρμπας …ξέρει τύμπανο!
Κι αναρωτιέμαι …πόσο εύκολο είναι ο μαθητής να γίνει μπάρμπας κι όμως να αισθάνεται πάντα …μαθητής!
Κοίτα ο μπάρμπας …ξέρει τύμπανο!

ΥΓ: Αυτά που έχω μέσα μου, με την ανεπιτήδευτη, νοσταλγική και  βιωματική μου γραφή τ’ αφιερώνω στον Χρήστο στην Παραβόλα, στον Κώστα και στον Λάμπρο στο Μεσολόγγι, στον Γιώργο στο Αγρίνιο, στην Ειρήνη στη Μαρία και στη Λαμπρινή στην Αθήνα, στην Βιβή στην Αμερική, στον Βασίλη και στον Χρήστο στον Καναδά, στον Γιάννη στην Ελβετία, στην Κωνσταντίνα στην Γερμανία, στον Νεκτάριο στην Αυστραλία, στον Μήτσο στη Μόσχα, στον Γιάννη στη Σουηδία σε σένα που θυμάσαι… και σε θυμάμαι!!!  

Δημήτρης Ντόκας