Σήμερα η ανυπόταχτη, η βασανισμένη, η αδικημένη, η προδομένη Ελλάδα, αλλά και η γλεντζέδικη η μερακλίδικη και η κιμπάρικη, σκύβει ευλαβικά πάνω στη μνήμη, (όχι στο μνήμα, γιατί τους σταυραϊτούς μνήμα δεν τους χωρά) του Δημήτρη Μητροπάνου και στην ιστορία του!
Μια ιστορία που …μέσα της βρίσκει «τ’ αληθινά του» ο κάθε Λαϊκός Έλληνας!!
Μια ιστορία, που ξεκινά μαζί και σαν το βίο του μεγάλου καλλιτέχνη, του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιστή, του ωραίου ανθρώπου, του μπεσαλή, του λεβέντη άντρα…απ’ τα δίσεχτα χρόνια του εμφύλιου. Εκεί και τότε που λεβέντες, ανυπόταχτοι, πραγματικοί Έλληνες, πάλευαν για την πατρίδα για τη λευτεριά.
Πόσες μισές ζωές, πόσες ξεκληρισμένες οικογένειες, πόσες ανοιχτές πληγές, δεν άφησε ο αδερφοκτόνος εμφύλιος στον τόπο μας; Ναι αυτός που δημιούργησαν οι φίλοι και σύμμαχοί μας οι Εγγλέζοι, μαζί με τους ντόπιους δυνάστες μας…εκείνον τον αλληλοσπαραγμό! Τότε που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τον …πατέρα! Μέχρι τώρα …σε τούτα τα «βάρβαρα χρόνια», που παλεύει «η πανώρια λευτεριά» με «την αλυσοδεμένη δούλα-εκδοχή», ο πανάχραντος ουμανισμός με την δύσοσμη απανθρωπιά στα ίσια και ολοφάνερα κι εμείς δεν μπορούμε να το αντιληφτούμε…
Μια ιστορία που …μέσα της βρίσκει «τ’ αληθινά του» ο κάθε Λαϊκός Έλληνας!!
Μια ιστορία, που ξεκινά μαζί και σαν το βίο του μεγάλου καλλιτέχνη, του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιστή, του ωραίου ανθρώπου, του μπεσαλή, του λεβέντη άντρα…απ’ τα δίσεχτα χρόνια του εμφύλιου. Εκεί και τότε που λεβέντες, ανυπόταχτοι, πραγματικοί Έλληνες, πάλευαν για την πατρίδα για τη λευτεριά.
Πόσες μισές ζωές, πόσες ξεκληρισμένες οικογένειες, πόσες ανοιχτές πληγές, δεν άφησε ο αδερφοκτόνος εμφύλιος στον τόπο μας; Ναι αυτός που δημιούργησαν οι φίλοι και σύμμαχοί μας οι Εγγλέζοι, μαζί με τους ντόπιους δυνάστες μας…εκείνον τον αλληλοσπαραγμό! Τότε που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τον …πατέρα! Μέχρι τώρα …σε τούτα τα «βάρβαρα χρόνια», που παλεύει «η πανώρια λευτεριά» με «την αλυσοδεμένη δούλα-εκδοχή», ο πανάχραντος ουμανισμός με την δύσοσμη απανθρωπιά στα ίσια και ολοφάνερα κι εμείς δεν μπορούμε να το αντιληφτούμε…
Μια ιστορία περασμένη μέσα απ’ τις πολιτικές καταιγίδες, τη βιοπάλη, τη δημιουργία, τους έρωτες, τη φιλία…και στέκεται λεβέντικα κι ασάλευτα όρθια, σαν κυπαρίσσι στους βοριάδες!
Ποιος από μας τους απλούς και λαϊκούς, δεν είχε παρόμοια βιώματα…ποιος από μας τ’ απλά φτωχόπαιδα, που η ζωή μας έριξε στα στενοδρόμια της Αθήνας, δεν δουλέψαμε, σε φάμπρικες, σε μαγαζιά, σε γιαπιά, σε κάθε τόπο λεβέντικης και παστρικιάς δουλειάς για να επιβιώσουμε;
Εμείς που κάναμε τη νύχτα μέρα …οι ξενύχτες!
Ποιος από μας τους απλούς και λαϊκούς, δεν είχε παρόμοια βιώματα…ποιος από μας τ’ απλά φτωχόπαιδα, που η ζωή μας έριξε στα στενοδρόμια της Αθήνας, δεν δουλέψαμε, σε φάμπρικες, σε μαγαζιά, σε γιαπιά, σε κάθε τόπο λεβέντικης και παστρικιάς δουλειάς για να επιβιώσουμε;
Εμείς που κάναμε τη νύχτα μέρα …οι ξενύχτες!
Πόσοι από μας δεν ένιωσαν την περιφρόνια, την απόρριψη, το παράπονο, την αδικία στο πετσί μας;
Πόσοι από μας, δεν είδαμε τα όνειρά μας για καλύτερη κοινωνία, για πραγματική δημοκρατία, για δίκαια ζωή, να γίνονται στάχτη και κουρνιαχτός;
Πόσοι από μας μπόρεσαν και στάθηκαν ολόρθοι, λεβέντικα κι αντρίκια, πόσοι άντεξαν χωρίς να προδώσουν τις αξίες τους και τα ιδανικά τους;
Όλους εμάς, αετούς κι αετόπουλα, μας συντρόφευες Μητσάρα με τη φωνή σου και το φιλότιμό σου τ’ αντρίκιο!!!
Πόσοι από μας, δεν είδαμε τα όνειρά μας για καλύτερη κοινωνία, για πραγματική δημοκρατία, για δίκαια ζωή, να γίνονται στάχτη και κουρνιαχτός;
Πόσοι από μας μπόρεσαν και στάθηκαν ολόρθοι, λεβέντικα κι αντρίκια, πόσοι άντεξαν χωρίς να προδώσουν τις αξίες τους και τα ιδανικά τους;
Όλους εμάς, αετούς κι αετόπουλα, μας συντρόφευες Μητσάρα με τη φωνή σου και το φιλότιμό σου τ’ αντρίκιο!!!
Τούτες οι ανάκατες λέξεις, που δεν ξέρω αν γίνονται η δεν γίνονται φράσεις, με κατανοητό περιεχόμενο και δεν με νοιάζει, γιατί είναι αληθινές αυθεντικές… βγαίνουν αυθόρμητα, ανεπιτήδευτα κι αφτιασίδωτα απ’ τα κατάβαθα του λαβύρινθου της μνήμης μου, απ’ τα στενοσόκακα της παραπονεμένης κι αδικημένης υπόστασής μου.
Όχι δε θα γράψω λεπτομέρειες, για τη γνωριμία μου και τα κοινά μας βιώματα, με τον Μητσάρα. Όχι δε θα γράψω για τα μυστικά της καλλιτεχνικής μας σχέσης Μητσάρα... γιατί σου έδωσα το λόγο μου!!
Οι καλοί μας, κοινοί φίλοι ξέρουν…
Γιατί ένας άντρας κρατάει το λόγο του μια φορά και για πάντα κι ένας συνειδητοποιημένος κομμουνιστής… δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες φορές!!!
Αποσυντονίστηκα…έχασα τον ειρμό μου, την αρμονική μου σκέψη, ανεμοστρόβιλος σκόρπισε το αρχείο της μνήμης μου στο βουρκωμένο ουρανό. Πασχίζω «επί ματαίω και εναγωνίως» να περισώσω τα θυμητάρια μου, που έγιναν φτερά στους αέρηδες. Με τάραξε το φευγιό σου Μητσάρα …
Τόσες και τόσες αναμνήσεις και κοινά μας βιώματα, έχω την ανάγκη να εξωτερικεύσω… τα ρίχνω πλέον στην άβυσσο του ποτέ!
Έχω και μια ένοχη, βαθιά τύψη μέσα μου, γιατί η αναβλητικότητά μου δεν μου άφησε περιθώρια να επικοινωνούμε πιο συχνά!
Έχω που έχω τη φόρτισή μου, επικοινωνούν μαζί μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό αν και βασανίζομαι, κάποιοι κοινοί μας φίλοι και γνωστοί να μου υπενθυμίσουν τις όμορφες κι ανεπανάληπτες στιγμές μας.
Θυμάμαι που σου άρεσαν οι στίχοι μου …απ’ τα «κυκλάμινα»!!!
Ναι Μητσάρα, εσύ κράτησες γερή άμυνα, σειρά μας τώρα να παίξουμε σκληρά, για να μην χάσουμε και τούτον τον αγώνα!!!
ΥΓ: Θυμάμαι Μητσάρα που ανταμωθήκαμε, στερνή φορά, στην κηδεία του Δάσκαλου του Γρηγόρη Μπιθικώτση, έξω απ’ την Μητρόπολη στην Αθήνα…άμα γίνει και ξανανταμώσεις με τον Δάσκαλο μην ξεχάσεις «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…»
Όχι δε θα γράψω λεπτομέρειες, για τη γνωριμία μου και τα κοινά μας βιώματα, με τον Μητσάρα. Όχι δε θα γράψω για τα μυστικά της καλλιτεχνικής μας σχέσης Μητσάρα... γιατί σου έδωσα το λόγο μου!!
Οι καλοί μας, κοινοί φίλοι ξέρουν…
Γιατί ένας άντρας κρατάει το λόγο του μια φορά και για πάντα κι ένας συνειδητοποιημένος κομμουνιστής… δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες φορές!!!
Αποσυντονίστηκα…έχασα τον ειρμό μου, την αρμονική μου σκέψη, ανεμοστρόβιλος σκόρπισε το αρχείο της μνήμης μου στο βουρκωμένο ουρανό. Πασχίζω «επί ματαίω και εναγωνίως» να περισώσω τα θυμητάρια μου, που έγιναν φτερά στους αέρηδες. Με τάραξε το φευγιό σου Μητσάρα …
Τόσες και τόσες αναμνήσεις και κοινά μας βιώματα, έχω την ανάγκη να εξωτερικεύσω… τα ρίχνω πλέον στην άβυσσο του ποτέ!
Έχω και μια ένοχη, βαθιά τύψη μέσα μου, γιατί η αναβλητικότητά μου δεν μου άφησε περιθώρια να επικοινωνούμε πιο συχνά!
Έχω που έχω τη φόρτισή μου, επικοινωνούν μαζί μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό αν και βασανίζομαι, κάποιοι κοινοί μας φίλοι και γνωστοί να μου υπενθυμίσουν τις όμορφες κι ανεπανάληπτες στιγμές μας.
Θυμάμαι που σου άρεσαν οι στίχοι μου …απ’ τα «κυκλάμινα»!!!
Ναι Μητσάρα, εσύ κράτησες γερή άμυνα, σειρά μας τώρα να παίξουμε σκληρά, για να μην χάσουμε και τούτον τον αγώνα!!!
«Μέρες προσμονής
Ντυμένες λησμονιά
Δε θα ’ρθει κανείς
Να διώξει το χιονιά.
Εφέτος, δε θ’ ανθίσουν
Τα κυκλάμινα
Κράτα άμυνα…»
ΥΓ: Θυμάμαι Μητσάρα που ανταμωθήκαμε, στερνή φορά, στην κηδεία του Δάσκαλου του Γρηγόρη Μπιθικώτση, έξω απ’ την Μητρόπολη στην Αθήνα…άμα γίνει και ξανανταμώσεις με τον Δάσκαλο μην ξεχάσεις «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…»
Εμείς θα σ’ ακούμε…
Μητσάρα…ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Δημήτρης Ντόκας
