Ο θεσμός των «Καταφυγίων Άγριας Ζωής» καθιερώθηκε στην Χώρα μας με τον νόμο 2637/1998. Βέβαια επί της ουσίας με τον νόμο αυτό το μόνο που έγινε ήταν προϋπάρχοντα «Καταφύγια Θηραμάτων» να μετονομαστούν σε «Καταφύγια Άγριας Ζωής» σε μια προσπάθεια της τότε Κυβέρνησης να εναρμονιστεί η ελληνική νομοθεσία με την Διεθνή Σύμβαση του Ρίο για τη Βιοποικιλότητα. Και για αυτό εξάλλου διάφορες βαρέα όχλουσες ανθρώπινες δραστηριότητες όπως πχ. ·Βιομηχανικές εγκαταστάσεις ·Λατομεία ·Μεταλλεία ·Δρόμοι, δεν απαγορεύθηκαν ρητά αλλά αντιθέτως επιτρέπονται, αν προηγουμένως έχουν υποβληθεί μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων κι έχουν πάρει έγκριση από τους αρμόδιους φορείς. Παρόλα αυτά ο νομοθέτης σαφέστατα ορίσε πως τα κριτήρια επιλογής των «Καταφυγίων Άγριας Ζωής» καθώς και οι σκοποί που πρέπει να επιτυγχάνονται μέσω της ίδρυσής και χωροθέτησής τους, αποσκοπούν στη διατήρηση της βιολογικής ποικιλότητας, στην προστασία των ειδών, στη διατήρηση των σπάνιων και απειλούμενων ειδών της πανίδας και της αυτοφυούς χλωρίδας, καθώς και στην προστασία και την αύξηση του πληθυσμού των θηραμάτων. Με τη συγκεκριμένη πρακτική κατά συνέπεια, ο στόχος ενός «Καταφυγίου Άγριας Ζωής» δεν επικεντρωνόταν πλέον μόνο στα "θηράματα", όπως έκαναν μέχρι εκείνη την στιγμή τα Καταφύγια Θηραμάτων αλλά σε όλα τα είδη άγριας πανίδας, αυτοφυούς χλωρίδας αλλά και του οικοσυστήματος γενικά. Εξάλλου αυτή ήταν και η φιλοσοφία της Διεθνούς Σύμβασης του Ρίο για τη Βιοποικιλότητα. Βέβαια από την «Παγκόσμια Φιλοσοφία για την Προστασία του Περιβάλλοντος» μέχρι την «Ελληνική Πραγματικότητα» η απόσταση είναι όχι απλά πολύ μεγάλη αλλά πραχτικά αγεφύρωτη, καθώς χωρίζονται από το χάσμα της Ελληνικής Πολιτικής που ως μόνο σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Μεγαλοεργολάβων! Και αυτό περίτρανα αποδεικνύει και το Παράδειγμα της εγκατάστασης Αιολικού Πάρκου στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής στο Ξεροβούνι Πλατάνου...
Περισσότερα ΕΔΩ:Κωνσταντίνος Δαβανέλος
