Άιντε ορέ Ντόκα …αποκουζουλάθηκες!!!
Χτυπάει το τηλέφωνο…
- Ε σύντεκνε….
Ποιος είναι;
- Άιντε ορέ Ντόκα δεν αγροικάς
τη λαλιά μου;
Τα χέρια μου τρέμουν…πώς να
κρατήσω τηλέφωνο; Το μυαλό μου παίρνει στα δέκατα του δευτερόλεπτου ανάποδες
στροφές, πίσω πάει….μα πόσο πίσω;
Στα παλιότερα χρόνια στην
Αθήνα! Τα χείλια μου τρέμουν μόλις και μετά βίας βγαίνει η φορτισμένη μου
λαλιά…
Ποιος είναι;
- Ο Παντέλος* είμαι ορέ!!!
Σύντομη παύση, δεν ξέρω τι
διάρκεια είχε…ξέρω ένα και μόνο όμως:
- Ο Παντέλος είμαι ορέ … μ’
ακούς;
Να επαναλαμβάνεται με
αγωνιώδεις παύσεις κάθε τόσο στο τηλέφωνο!
Απ’ τα πολλά συνήλθα… έλα ρε
Παντέλο που είσαι;
- Εδώ είμαι… στον Περαία!
Εγώ όμως δεν είμαι αυτού
Παντέλο… στ’ Αγρίνιο είμαι!
- Κράτα ορέ …κι έρχομαι να τα
πούμε!
Εσύ κράτα ρε Παντέλο κι
άκουσέ με…όχι να μην έρθεις είναι μεγάλη η απόσταση …θα ’ρθω εγώ εκεί!
- Τι μου τσαμπουνάς… Άιντε
ορέ Ντόκα …αποκουζουλάθηκες, μεγαλύτερη είναι η απόσταση απ’ τα τόσα χρόνια που
έχουμε να σμίξουμε;
Μου πέφτει το τηλέφωνο απ’ τα
χέρια….δεν ξέρω πόσο χρόνο έκαμα να το ματασηκώσω, ένα μόνο ξέρω, όταν το
σήκωσα άκουσα μια φράση μόνο σαν ηχώ να επαναλαμβάνεται:
- Άιντε ορέ Ντόκα μ’ ακούς; :
Άιντε ορέ Ντόκα μ’ ακούς: Άιντε ορέ Ντόκα μ’ ακούς;;;
Καινούργιο 14-10-2015
*Ο
Παντέλος είναι φίλος μου από παλιά, γνωριστήκαμε στη σχολή δημοσιογραφίας στην
Αθήνα ήμασταν στο ίδιο έτος. Γίναμε φίλοι… σκοτώνονταν για πάρτη σου αν είχες
δίκιο, όπως και μ’ άλλα παιδιά. Μαζί στα θρανία και στις αγωνιστικές
συγκεντρώσεις, μαζί στις μπουάτ ν’ ακούσουμε τ’ ανεπανάληπτα τραγούδια μας,
μαζί και στα ρεμπετάδικα της τότε εποχής, ωραία γλέντια. Μαζί με τη Δήμητρα,
την Ελένη, τη Μαρίτσα, τη Νίκη, τον Δημήτρη, την Χρυσούλα, τον Στρατή…
Καλή
σας ώρα όπου κι αν είστε όλοι!
Δημήτρης
Ντόκας
***
Τι συγκινητικές κι ανεξήγητες συμπτώσεις!
Σήμερα με ξύπνησε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα, μια γνώριμη φωνή που
την κατάλαβα αμέσως και που είχα να την ακούσω αρκετά χρόνια…ήταν η Νίκη! Που έχουμε
να συναντηθούμε από τη σχολή δημοσιογραφίας!!
Και συγχρόνως πήρα και το παρακάτω email
“Καλημέρα! Είμαι η Ελπινίκη Μ…..τή. Νομίζω
είχαμε μιλήσει, σε κάποιο τηλέφωνο...
'Ολα αυτά εφ' όσον δεν κάνω λάθος και με
πολύ επιφύλαξη...
Χθες είχαμε την κουβέντα σου, με τον Χ…..άκη
σε μια αναδρομή της σχολής και έψαξα με ότι στοιχεία μπορούσα να έχω και βρήκα
το email αυτό. Ελπίζω να είσαι ο συμμαθητής μας. Αν μπορείς απάντησέ μου. Σε
χαιρετώ!”
Και της απάντησα:
Νίκη…
Για να δεις αν σε θυμάμαι… Εσένα
και τ’ άλλα τα παιδιά!
Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα
φανταστικό κείμενο… για ένα υποθετικό τηλεφώνημα, έχοντας στο μυαλό μου τον
Παντελή απ’ την Κρήτη… τον συμμαθητή μας στη σχολή δημοσιογραφίας…που δεν το
δημοσίευσα.
Πρόσεξε την ημερομηνία και το
υστερόγραφο…
Και σήμερα επικοινωνούμε μαζί…
τι συγκινητικές κι ανεξήγητες συμπτώσεις!
Να ’σαι πάντα καλά!!!
Δημήτρης Ντόκας
