Λόγια δε βρήκα, τη μορφή σου, δεν τη σμίλεψα!!!

 Σ’ ένα τραγούδι μου, το πρώτο που μελοποίησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτης έγραφα…

«Αγάπησέ με (Ομορφιά μου!)          734-β
                  ***
Τοίχο δεν έχω, να κρεμάσω το παράπονο
Καρφί και δύναμη, γερά να το στεριώσω
Οι αντιρρήσεις σου, μ’ έχουν αφήσει άφωνο
Κι όλο πικραίνομαι κι ας σ’ αγαπάω τόσο.

Αγάπησέ με να χαρείς
Μαλαματένια μου
Είναι ο κόσμος σαν κουβάρι μπερδεμένο
Αγάπησέ με να το νιώσω
Χρυσαφένια μου
Κράτα στα χέρια σου ψηλά το πεπρωμένο.

Λόγια δε βρήκα, τη μορφή σου, δεν τη σμίλεψα
Κι έμεινες άυλη, με φόντο την ψυχή μου
Ήταν Φθινόπωρο, τις ευωδιές σου ζήλεψα
Κι αυτή η Άνοιξη, μετρά την αντοχή μου.

Ήρθες παράμερα, μια νύχτα και σε φίλησα
Και γύρω σκόρπισε, η γλύκα των χειλιών σου
Όσα μου έδωσες, ποτέ δε σου τα ζήτησα
Κι έγινα ήχος και ρυθμός, των τραγουδιών σου.

 Τη μουσική την έγραψε ο τεράστιος αλλιώς… ο πολύ αλλιώς… ο μάγκας κι ο Σερ… ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης!!!
Που Ερμήνευσε …εκτός απ’ τα δικά του καλλιτεχνικά δημιουργήματα και…τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές!!!

 Μου είπε κάποια στιγμή, μετά τον θάνατο του πατέρα του, στο εξοχικό σπίτι τους στον Κάλαμο,  ο Γιος του ο Γρηγόρης ο Μπιθικώτσης που είδαμε πριν από λίγο:
«Δημήτρη …αυτά τα τραγούδια σου…αυτούς τους στίχους έπρεπε να τα δώσεις νωρίτερα στον πατέρα μου»!
Του απάντησα ακαριαία:
«Δεν ήταν εύκολο Γρηγοράκη για μένα…εμείς έχουμε περίπου την ίδια ηλικία και μιλάμε αλλιώς! Δεν ήταν λοιπόν εύκολο σ’ ένα Γρηγόρη Μπιθικώτση, που ερμήνευσε τους μεγαλύτερους Έλληνες Ποιητές, να του επιδείξω στίχους μου»!
«Κακώς… Δημήτρη …πολύ κακώς»! μου απάντησε!!
«...έπρεπε να τα δώσεις νωρίτερα στον πατέρα μου»!!!
Το τι θα γίνει και μ’ αυτούς τους στίχους ευελπιστώ ότι θα το εισπράξετε …σύντομα!

 Τη Σοφία Βόσσου τη …Σοφούλα μας την γνώρισα το 1980-81 στη Μπουάτ Εσπερίδες Θόλου 6 στην Πλάκα …έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε τότε συνεργάζονταν με τον Γιάννη Αργύρη!
Έρχονταν στο τραπέζι μας, όμορφες κι αγνές εποχές, μας αγκάλιαζε, μας έπιανε όλων των παιδιών τα χέρια πάνω στο τραπέζι, τα χειλάκια της έσταζαν πάντα μέλι …τα λέγαμε και ξανανέβαινε πάνω να μας αφιερώσει τα πανέμορφα τραγούδια μας!!!
Να ’σαι πάντα Καλά Σοφούλα μας!!!

 Τον Γεράσιμο Ανδρεάτο τον ήξερα και τον εκτιμώ σαν καλλιτέχνη και σαν ευγενικό κι ηθικό Άνθρωπο. Τον παρακολουθούσα σε συναυλίες του… σε αρκετές εμφανίσεις του. Συναντηθήκαμε στην πλατεία της Παραβόλας Τριχωνίδας πριν κάτι χρόνια, πριν από μια συναυλία του με την Γλυκερία …και τα είπαμε!
Με ξάφνιασε και με συντάραξε όμως… εκεί που καθόμασταν, όταν του είπα ότι είμαι ο τελευταίος συνεργάτης – στιχουργός του Μεγάλου Γρηγόρη Μπιθικώτση …σηκώθηκε όρθιος και κάθονταν προσοχή μπροστά μου!!!
Για να τον βγάλω απ’ τ’ αδιέξοδο σηκώθηκα όρθιος κι εγώ…
Μπήκαμε μετά μέσα στ’ αυτοκίνητό μου, άκουσε τραγούδια μου…
Το τι μου είπε …η ταπεινότητά μου δεν μου επιτρέπει να σας τα μεταφέρω….
Ας απαντήσει ο ίδιος όταν ερωτηθεί!!!

Τώρα για τον μεγάλο Μουσικό … τον μπουζουκτσή τον Μανώλη Γεωργοστάθη που τον ακούσαμε κι αυτόν απόψε με την λαϊκή ορχήστρα του ΕΜΜΕΤΡΟΝ… Ένα μόνο θα πω:
«Ήταν αυτός που έπαιξε μπουζούκι … ένα απ’ τα δύο μπουζούκια, το πρώτο μπουζούκι, όταν ακούστηκε το πρώτο μελοποιημένο τραγούδι μου με τίτλο «Δέκα Βοριάδες», σε πρώτη δημόσια παρουσίαση στο γήπεδο στο Καινούργιο Τριχωνίδας, στο λατρεμένο μου χωριό που γεννήθηκα και κατοικώ, σε συναυλία στα ΘΕΣΤΙΑ το 1996!!! Τότε που ήρθε εδώ ο Μεγάλος ο Μπιθικώτσης μ’ αφορμή κάποια τραγούδια που έγραψα. Και μάλιστα ο Μανώλης πρόσθεσε ένθετα κι ένα πανέμορφο ταξιμάκι... που ξάφνιασε και τον Μαέστρο μου τον Μιχάλη Τερζή που είχε γράψει τη μουσική του τραγουδιού μου…κι εμένα που έγραψα τα λόγια!
Μανώλη θα τα πούμε σύντομα!

Κλείνοντας ένα μόνο θα πω… επειδή η ζωή με εξαΰλωσε… επειδή ήθελα δεν ήθελα… βρίσκομαι πλέον στο μεγαλύτερο μέχρι τώρα κυκεώνα της ζωής μου… θα γευτείτε σύντομα της ψυχής μου τις ευωδιές!!!

Σας αγαπάω όλους… μα όλους όσους κι απόψε μου τηλεφωνείτε …συνεχόμενα και με συγκινείτε… με διακόπτετε… θέλω να «τελέψω» τούτο το κείμενο που είναι αγνή κατάθεση της ψυχής μου!!!

Σας αγαπώ όλους… πάρα πολύ… μα πάρα πολύ … «πολύ-πολύ» όπως μου έλεγε και ο Μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης όταν τα λέγαμε απ’ το τηλέφωνο κι όταν συναντιόμασταν!

Έχω στην πλάτη μου αιώνια… τα χέρια της μεγάλης του αγκαλιάς … μια μέσα στο μαγαζί μου στο Καινούργιο, που με αγκάλιασε  και ξέσπασε σε λυγμούς, στις 31 τ' Αύγουστου το 1996 το βράδυ…και μια δεύτερη στις 12 Μάη 2004 στην εξώπορτά του στο Χαλάνδρι… όταν αποχαιρετιστήκαμε για στερνή φορά….

Με βουρκωμένα μάτια υπογράφει… ο Δημήτρης Ντόκας