Πάτησα πάνω στη ζωή μου, πάνω στ’ αναμφισβήτητα αισθήματά μου,
πάνω στο ανυπόταχτο συναίσθημά μου… να γράψω στίχο!
Επιρροές μου η Βυζαντινή Μουσική, η μεσοπολεμική περίοδος,
καταλύτης των πάντων όλων …η περίοδος της Ένδοξης Εθνικής μας Αντίστασης!!!
Με βαραίνουν τα «εξ’ ακούσματος» αλλά και τα όσα βίωσα και ένιωσα
αδιάσειστα, Προσωπικά μου Βιώματα….
Γι’ αυτό έγραψα και γράφω κοινωνικοπολιτικοερωτικό στίχο!
Ο έρωτας κι η Αντίσταση…. έχουν το ίδιο άλικο χρώμα!!!
Βαθύ της καρδιάς, αίμα της ...το κόκκινο χρώμα!!!
ΥΓ: Αυτό που ακούτε το αφιερώνω στον φίλο μου τον Γιώργο απ’
την Μακρυνεία …ξέρει αυτός ….
ΥΓ 1: Στον αείμνηστο Τάκη Καρναβά έχω μια βαθιά εκτίμηση
γιατί μεταλαμπάδεψε το παραδοσιακό μας τραγούδι. Ακόμα και γιατί όταν …σηκωνόμουν
για χορό και του έλεγα: «Ρε Τακούλα …ξέρεις εσύ πες τα…»
Ξεκίναγε απ’ τον τσάμικο του παππού μου! Πέρναγε στον συρτό
τον αγαπημένο του πατέρα μου χορό κι έφτανε στο δικό μου ΡΑΣΤ …να με εξαϋλώσει!!!
Γι’ αυτό ρε ξεφτίλες δεν θα μπορέσετε να μας πάρετε ποτέ από
κάτω…
ΥΓ 2: Για σένα Κώστα που μου επανέλαβες σήμερα τον τίτλο –πρόσφατου δημοσιεύματός μου: Δεν κουράστηκες μια ζωή…. να λες τόσες αλήθειες;
ΥΓ 3: Δημήτρη Λεβέντη Γιατρέ, που υπηρετείς στην Ηλεία.... όταν ακούσεις τον ήχο της ψυχής μας, σκούπισε το δάκρυ σου αυτό μου φτάνει...
Μήτσος Ντόκας
