Και στου Καινούργιου… Αγρινίου… τις γειτονιές!
ΘΥΜΑΜΑΙ…
Μικρό παιδάκι ήμουνα… τέλος δεκαετίας του 1960!
Επειδή από τότε είχα… (ΕΧΩ… ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΩ…) Μιαν Τεράστια Αδυναμία στο Λαϊκό μας Τραγούδι…
«Μάζευα»… Τα παιδιά (Κορίτσια κι Αγόρια) της γειτονιάς μου… Σαν έπαιρνε και νύχτωνε… (Κι εμείς τ’ αγόρια παρατάγαμε την μπάλα)… Κι όλα αυτά τα τραγούδια τα τραγουδούσαμε στην Αυλή μου!!!
ΩΩΩ… ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΗΜΑΣΤΑΝ…
ΘΥΜΑΜΑΙ…
Περνούσαν… Πολλοί τότε εδώ στη δημοσιά... (Και Μεγάλοι στην ηλικία Άνθρωποι)!! και σταματούσαν να μας ακούσουνε!!!
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΑΙΡΝΑΜΕ ΘΑΡΡΟΣ… ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΜΕ… ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!!!
ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!!!
ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ… Εγώ τότε… Πως θα «Περνούσα χορεύοντας»… (Γράφοντας και τραγουδώντας)! Μετά από λίγα χρόνια… Αθήνα και Περαία;;;
ΚΙ ΟΠΟΥ Η ΖΩΗ ΜΕ ΠΗΓΕ…
Τ’ ΑΛΗΘΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ!!!
Με Ανεξίτηλες Θύμησες Κι Ανυπέρβλητη Συγκίνηση... Δεν τα ξεχνώ!
Γράφει και Υπογράφει...
Ο Δημήτρης Ντόκας
