«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Σαν και … «Τούτο το πρωί»… έφυγε απ’ τη ζωή ο Γιώργος Ζωγράφος!!!

Και χωριστήκαμε πρωί…
Είναι μάνα κι αδερφή μας η παντοτινή…

Τούτο το πρωί         

Στίχοι: Αργύρης Βεργόπουλος
Μουσική:  Λίνος Κόκοτος
Ερμηνεία: Γιώργος Ζωγράφος        

Τα δένδρα σήμαντρα ποτάμι το στρατί
μου `πες να `ρθώ κι ανταμωθήκαμε πρωί
και στου χειμώνα τη γαλάζια ερημιά
ήπιες τον ήλιο σε μια στάλα από δροσιά

Και χωριστήκαμε πρωί κάτω απ’ τη βροχή

Τούτο το πρωί τούτο το φιλί
είναι μάνα κι αδελφή μας η παντοτινή

Τα χέρια κύματα τα μάτια σου σιωπή
οι ανάσες σύννεφα τα χείλη απαντοχή
για να γλιτώσουμε τι τίμημα πικρό
Απρίλη μείναμε μονάχοι στο βυθό

Και φιληθήκαμε πρωί κάτω απ’ τη βροχή

Τούτο το πρωί τούτο το φιλί
είναι μάνα κι αδελφή μας η παντοτινή

«Ο Γιώργος Ζωγράφος βρέθηκε νεκρός, μετά από δεκαπέντε μέρες όπου δεν είχε δώσει σημεία ζωής, στις 12 Αυγούστου του 2005, σε διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου έμενε μόνος τα τελευταία χρόνια της ζωής του»

Έτσι φεύγουν συνήθως ο άνθρωποι της βαριάς μοναξιάς… και της αβάσταχτης αλήθειας!
Γιατί τούτη η κοινωνία δεν είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε ν’ αντέχει νομοτελειακές Αλήθειες…
πόσο μάλλον να τις ενστερνίζεται, να τις αποδέχεται και να τις μεταλαμπαδεύει!!!

Ο Γιώργος Ζωγράφος ήταν φίλος μου! Τον γνώρισα σαν τραγουδιστή στην Απανεμιά του Βαγγέλη Ντίκου στην Πλάκα το 1980!

Του έδειξα με τρομερό δισταγμό και μετά από πιεστική παρότρυνση φίλων μου στίχους μου…

Το πώς και μ’ αντιμετώπισε, πως έκρινε την ποιητική έκφρασή μου, τι μου πρότεινε … με λεπτομέρειες είναι δύσκολο να σας το περιγράψω!
Το τι μου πρότεινε και προς τα πού προσπάθησε να με κατευθύνει ακόμα πιο δύσκολο να σας το κοινοποιήσω:
Κάποια πράγματα μένουν εσαεί μετέωρα στο ανεξήγητο στερέωμά τους, στο πικραμένο τους νεφέλωμα κι όταν από μόνα τους αποφασίσουν… πέφτουν!!!

Ο Τεράστιος Καλλιτέχνης… ο Μοναδικός Τραγουδιστής, ο Σύντροφος, ο Φίλος, ο Άνθρωπος…   Γιώργος Ζωγράφος τραγουδούσε στην «Απανεμιά» Μνησικλέους και Θόλου 4 στην Πλάκα.
Τότε την διεύθυνση της απανεμιάς την είχε ο Βαγγέλης Ντίκος, ένας άλλος θαυμάσιος Τραγουδιστής και κιθαρίστας…φίλος μας κι αυτός αγαπημένος!
Εκεί συνήθως συχνάζαμε ανελλιπώς, όλη η παρέα μας, συμφοιτητές στη σχολή δημοσιογραφίας, η Νίκη, ο Δημήτρης, η Μαρίτσα, η Ελένη, η ταπεινότητά μου κι άλλα παιδιά…
Κι άλλα παιδιά που εναλλάσσονταν…η συμπλήρωναν την παρέα μας.
Η Θρυλική «ΑΠΑΝΕΜΙΑ» το ιερατείο της ποιοτικής μουσικής και της προοδευτικής ποίησης υπάρχει ακόμα… εκεί που ήταν τότε είναι και μέχρι σήμερα!
Ανεβαίναμε τα σκαλιά στη Μνησικλέους στρίβαμε δεξιά  Θόλου 4… εδώ είμαστε.
Μια ξύλινη πόρτα κι αριστερά πριν το έμπα μας ένα ξύλινο παράθυρο… ένα ξύλινο παράθυρο… ένα ξύλινο παράθυρο με ιστορία!
Μέσα ακριβώς απ’ αυτό το παράθυρο ήταν το τραπέζι μας… εκεί καθόμασταν συνήθως, αν πηγαίναμε νωρίς, πολύ νωρίς πριν απ’ την πρώτη δίωρη μουσική  παράσταση και δεν το καταλάμβανε άλλη παρέα. Πηγαίναμε τις περσότερες φορές πολύ πριν απ’ την πρώτη παράσταση συναντούσαμε τον Βαγγέλη τον Ντίκο κι άλλους καλλιτέχνες που πέρασαν αρκετοί απ’ την «ΑΠΑΝΕΜΙΑ» συζητούσαμε για τα πολιτικά πράγματα, έντονος τότε ο πολιτικός προβληματισμός, για μουσική, για ποίηση … για τις ομορφιές της ζωής!!
  … ένα ξύλινο παράθυρο με ιστορία!
Τι θυμήθηκα τώρα… που το είχα ακούσει εκεί… και θα το θυμάμαι πάντα:
«Κάποιοι είχαν συμβουλέψει τον Βασιλιά τον Κωνσταντίνο να κάνει ένα πέρασμα απ’ τους χώρους που διασκεδάζει ο Λαός, η νεολαία. Βρέθηκε με την κουστωδία του έξω απ’ την «Απανεμιά» Η πόρτα κλειδωμένη …για ευνόητους λόγους, πάει δίπλα στο παράθυρο κι αυτό κλεισμένο, κοιτάζει μέσα απ’ το τζάμι…. Εκείνη την ώρα τραγουδούσε όπως πάντα όρθιος ο Γιώργος Ζωγράφος, (Πάντα με την κατάμαυρη ντυμασιά του… ρωτήστε τον Νότη Μαυρουδή να σας εξηγήσει γιατί φορούσε πάντα μαύρα ο Γιώργος Ζωγράφος, είναι μια πονεμένη Ιστορία, δε θα πάρω το βάρος να σας την αφηγηθώ εγώ… αν και την ξέρω)!  Τον βλέπει…λοιπόν τον Βασιλιά ο Γιώργος, τελειώνει το τραγούδι και του λέει: «Τι θέλεις εσύ εδώ; πήγαινε … εσύ είσαι Αυλικός»!!!
Γυρίζει ο κόσμος συγχρόνως… κοιτάζει προς το παράθυρο, βλέπει τον Κωνσταντίνο κι ενθουσιασμένος για την ατάκα… χειροκροτά παρατεταμένα τον τεράστιο τραγουδιστή!!!
Τελικά ανοίγουν την πόρτα… μπαίνει μέσα ο Βασιλιάς με την παρέα του, πίνουν τα ποτά τους, (σύμφωνα με αφηγήσεις παρευρισκόμενων, που κατέγραψα μετέπειτα,  τους κέρασαν δεν τους άφησαν να πληρώσουν… γιατί εκεί δεν εξαγοράζονταν όλα με λεφτά)!!! Ακούνε αρκετά τραγούδια … και κάποια στιγμή φεύγουν!»

Σαν Ερμήνευε ο Γιώργος Ζωγράφος το τραγούδι: « Έλα μαζί μου» όταν έφτανε στον στίχο «τον έρωτά μας θεό να κάνουμε και βασιλιά»… τραγουδούσε…«τον έρωτά μας θεό να κάνουμε…(έβαζε το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του κάθετα κι έκουγες ένα παρατεταμένο… σσσσσ! Και συνέχιζε…«τον έρωτά μας θεό να κάνουμε… σε μια αγκαλιά»!!!

Όταν συνειρμικά και καταιγιστικά οι μνήμες με τραβούν απ’ τα μαλλιά… (τότε είχα μαύρα μαλλιά και άσπρα όνειρα… τώρα τα μαλλιά μου γκριζάρισαν, αλλά σε πείσμα των καιρών, φροντίζω να κάνω ακόμα πιο δυναμικά… τα όνειρά μου κάτασπρα)!!!

Οι μνήμες με τραβούν απ’ τα μαλλιά… Τραγουδούσε τότε εκεί στο 1980-81 ο Γιώργος ζωγράφος ένα καινούργιο τραγούδι (δε θυμάμαι ποιο ήταν) … όπως ήταν φυσικό είχε τους ενδοιασμούς του μήπως ξεχάσει τα λόγια, μέσα στην τσέπη του σακακιού του είχε ένα χαρτί με τους στίχους. Όταν άρχιζε η μουσική εισαγωγή έβαζε το χέρι στην τσέπη έβγαζε το χαρτί του έριχνε μια φευγαλέα ματιά και «έμπαινε»!
 Παρατηρώ μια βραδιά αυτήν την κίνηση … μετά από λίγες μέρες που ξαναήμουν εκεί την επαναλαμβάνει… την Τρίτη φορά του την έχω «στημένη»!! (Καλοπροαίρετα γνωρίζοντας ότι για να σπάσει η μονοτονία και για τις ανάγκες της αμεσότητας έριχνε τις ανεπανάληπτες ατάκες του, τόσο αυτός όσο και ο Βαγγέλης ο Ντίκος κι ενίοτε κάποιοι θαμώνες… γνώριζε κι αυτός την τεράστια εκτίμηση και συμπάθεια που του έχω…)
Και μια δεύτερη παρένθεση:  (Εκεί στ’ όμορφο «κρυφό σκολειό» κρατούσαμε ψηλά το Ήθος και τον σεβασμό απέναντι στους καλλιτέχνες και στο ίδιο το έργο τους,  οι ατάκες «έπεφταν» σαν τελείωνε το τραγούδι και πριν αρχίσει το επόμενο… γιατί ήταν ιεροσυλία να διακόψεις το τραγούδι… έτσι μάθαμε εμείς κι αυτό το κρατώ μέχρι και σήμερα και θα το κρατώ)!
Δεν κόβω ποτέ στη μέση τραγούδι … κι όσοι με ξέρετε καλά … ξέρετε πως νευριάζω σαν μου λέτε … «κόψτο»!!
Δεν «έκοψα» ποτέ τραγούδι!!!

Την Τρίτη φορά του την έχω «στημένη»!!
Όταν φτάνει η στιγμή να ερμηνεύσει το καινούργιο τραγούδι … τον βλέπω να βάζει το χέρι στην τσέπη… και να βγάζει το χαρτί, πριν αρχίσει η μουσική πετάγομαι και του φωνάζω: «Γιώργο απαγορεύονται τα σκονάκια»!!! γίνεται ένας μικρός χαμός, γέλια χειροκροτήματα…. Χαμογελάει κι αυτός δε μου λέει τίποτα κι ερμηνεύει το τραγούδι. Μετά από δυο-τρείς μέρες ακόμα δεν είχε την βεβαιότητα ότι θα θυμόνταν τους στίχους! Κάνει την ίδια κίνηση, βγάζει το χαρτί, το κρατάει… ρίχνει μια ματιά μέσα στον κόσμο, να εντοπίσει που κάθομαι, με βλέπει και μου λέει χαμογελώντας: «Δημήτρη αν κι απαγορεύονται τα σκονάκια εγώ θα το χρησιμοποιήσω»!!! Νέο παρατεταμένο χειροκρότημα απ’ όλους μας…μετά απόλυτη σιωπή κι ερμηνεύει το τραγούδι!!!
Αυτός ήταν ο Γιώργος Ζωγράφος!!!

Δε θα ξεχάσω ποτέ την σπαραχτική απαγγελία του Γιώργου Ζωγράφου του ποιήματος «Πωλείται» του Δημήτρη Ιατρόπουλου.

Συχνάζαμε στην «Απανεμιά» σχεδόν ένα χρόνο… οι φίλοι μου, ειδικότερα η Νίκη κι ο Δημήτρης ξέροντας ότι γράφω στίχους με προέτρεπαν να τους δείξω στον Γιώργο Ζωγράφο! Δίσταζα … είχα αντιρρήσεις το ήθος μου δεν μου επέτρεπε να τον προσεγγίσω… να τον ενοχλήσω. Κάποιο βράδυ το αποφάσισα και του το κοινοποίησα. Μου κλείνει ένα ραντεβού για την επόμενη μέρα. «Έλα αύριο το απόγευμα μου λέει εδώ φέρε και κάποια τραγούδια να τα δούμε» την επόμενη μέρα πάω συναντιόμαστε… (ένα χρόνο σύχναζα στην απανεμιά και δεν ήξερα ότι υπάρχει εσωτερική σκάλα που έβγαζε στον κάτω όροφο…στο υπόγειο) κατεβαίνουμε καθόμαστε στ’ ένα ξύλινο μπαρ που υπήρχε εκεί του δείχνω τους στίχους μου. Παίρνει ένα - ένα τα τραγούδια μου, ξεχωρίζει μερικά και μου λέει: Αυτό πάει στη φωνή του τάδε, αυτό του τάδε…αυτό στην τάδε… αν θέλεις έλα να σε συστήσω σε κάποιους συνθέτες!
(Εκεί κατάλαβα για πρώτη φορά … εκεί συνειδητοποίησα ότι λόγια μου μπορούν να μελοποιηθούν …. Να τραγουδηθούν)!!!     
 Μου εξηγεί συντόμως τι γίνεται σ’ αυτόν το χώρο, πως λειτουργούν οι καλλιτέχνες και γενικά όλοι οι άνθρωποι του τραγουδιού.
 Μένω μετέωρος…
Η αναβλητικότητά μου, η ατολμία μου, η συστολή μου, το δέος απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που για μένα υπηρέτησαν και υπηρετούν την υψηλή τέχνη δεν μου επέτρεψαν τότε … να προχωρήσω!!

Αυτό έγινε χρόνια αργότερα …τους προσέγγισα … μελοποίησαν λόγια μου τα τραγούδησαν … κι ένιωσα απερίγραπτες κι ανείπωτες συγκινήσεις και μιαν υπέρτατη ψυχική ανάταση … κι αυτό μου φτάνει!!!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Δημήτρης Ντόκας