Το δικό μου «Παραμύθι» δεν έχει εύκολο…τέλος!!!
Αισθάνομαι ...έχω την ανάγκη να σας εκφράσω δημόσια ένα «Μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»!
Σ’ όλους Εσάς που συμμετείχατε, μ’ όποιον τρόπο, αυτό το τριήμερο… στ’ όμορφο Πολιτιστικό μας Ταξίδι!!
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι …
κάτω απ’ αυτές τις βάρβαρες κι απάνθρωπες για μας, για όλο το Λαό μας, δυσβάσταχτες συνθήκες θ’ ανταποκρινόσασταν συγκινητικά, μ’ αυτό το βάθος και εύρος υποστήριξης στην ψυχοφθόρα και συνάμα ελπιδοφόρα Πολιτιστική Απόπειρα έκφρασής μας!!!
Μου δίνετε κουράγιο να συνεχίζω, να προσπαθώ, να ελπίζω και συνάμα να δέχομαι καταιγιστικές «Επιθέσεις αποδοχής κι αγάπης», απ’ όλους όσους είστε εδώ στο λατρεμένο τόπο μας. Απ’ όσους δικούς μας είναι μακριά στην Ελλάδα, αλλά κι απ’ όσους είναι στο Εξωτερικό που με βαρύ κι απερίγραπτο νόστο επικοινωνούν καθημερινά μαζί μου!!!
Για μια ακόμα φορά δεχτείτε το ταπεινό μου …«Μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»!
Και μια υπόσχεση… «Όσο βαρά η φλέβα μου θ’ αγωνίζομαι μ’ όποιον τρόπο, για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης του Λαού μας»!!!
ΥΓ: Ξανάβαλα …το Παλικάρι…τον Γιάννη Δρακόπουλο να μας πει το… «Παραμύθι με λυπημένο τέλος»!!!
Γιατί μου το ζητάτε πολλοί… τόσο απ’ την Ελλάδα… όσο κι απ’ το Εξωτερικό!!!
Δημήτρης Ντόκας
