Ακαταπόνητος στη γη, των βράχων μέγας σκήτης
στο συναπάντημα δεινός , του χρόνου ένας δύτης.
Μας ξημερώνεται λαμπρός μες στης καρδιάς τη δίνη
αναπτερώνει από ψηλά χρόνια μας και ενσκήπτει.
Χτυπώντας νεφελώματα , αραιώματα και μίση
διαλύει την ευτέλεια , πετάει σ` άλλα ύψη...
Σε όλα τα θεσπέσια τη ζήση του στηρίζει
σε αστεράκια τρέμοντα την κεφαλή του κλίνει.
Να σαγηνεύει τις ψυχές για μια στροφή γαλήνης
τη βέβηλη κενότητα να την απομακρύνει.
Εκεί προσμένει έτοιμος αντάρες ν` αραιώνει
δονεί το μαύρο σύννεφο , μ` αχτίδες το φλογώνει.
Καμπάνα
Καμπάνα μας ο πλάτανος ξεράθηκε καλή μας
τα δυο ματάκια πώς να δουν την πένθιμη ζωή μας ;
Σήμερα απροκάλυπτα θα πέσει το φιλί μας
στην προστασία μιας πλατιάς Ατέλειωτης Παιδείας …
Το ρόλο σου ακούραστη σελάγισε στα πλήθη
την κοκκινίλα της σκουριάς αχόρταγα η γη μας
θ` απορροφά και τα σπαρτά θα γνέφουν στην ψυχή μας
ο δρόμος του ανήφορου υψώνει την πνοή μας...
Τάσος Παντ. Δασκαλάκης
