Ήταν το 1964 - 65 Μικρό παιδάκι εγώ τότε… 4-5 χρονών μου άρεσαν τα τραγούδια που άκουγα απ’ το ραδιόφωνο και τα τραγουδούσα!
Δημοτικά και Λαϊκά!!!
Το «είχα»… Ναι… «μάθαινα τα λόγια των τραγουδιών όλα...» Ναι όλους τους στίχους… και τα τραγουδούσα! Μ’ έμαθε πρώτος ο παππούς μου ν’ αγαπώ τα τραγούδια μας... και να τα χορεύω… ο Μήτσος ο Ντόκας!
Μια μέρα με παίρνει απ’ το χεράκι μου η Αδερφή του πατέρα μου... η Θειά μου η Όλγα…
Κι ανεβαίνουμε στη γειτονιά μας…
Εγώ τότε είχα μάθει και τραγουδούσα το τραγούδι: Καρδιά μου καημένη!!!
Με σταματά μπροστά στο σπίτι του αείμνηστου Στούμπου…
ΩΩΩ… Ένα τεράστιο αυλάκι για μένα μπροστά μου… που πέρναγαν τα νερά της βροχής!
Απ’ την άλλη την πλευρά απ’ το σπίτι της η κυρία «Γαλούλα»! Αγαπημένη φίλη της θείας μου!!
Μας πρόσμενε…
Κάνει νόημα… η Θειά μου η Όλγα στη Γαλούλα και της λέει:
«Γαλούλα μου θέλεις ν’ ακούσεις ένα καινούργιο τραγούδι που το τραγουδάει ο Μήτσος ο ανιψιός μου»;
- Ναι πως δε θέλω λέει η «Γαλούλα»
Πες το Μήτσο…
Κι εγώ αρχίζω …(άλλο που δεν ήθελα)… Με
βροντερή φωνή να τραγουδώ:
Καγιά μου καμένη…
Πως βαστάς και δε ραγίζεις…
Το είπα ολόκληρο το τραγούδι… όλους τους στίχους!!!
Με πήρε αγκαλιά η Γαλούλα και φώναζε:
«Πω πω πω... τι είναι αυτό μωρέ Όλγα»;;;
(Καγιά μου καμένη)!!!
Γράφει και υπογράφει… (Σιγά μη βρω πλήκτρα τώρα εύκολα να υπογράψω…) με βουρκωμένη ματιά… ο Μήτσος Ντόκας
