ΔΗΜΗΤΡΗ
ΜΟΥ…ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΕ...! ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ!
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ… ΑΠΟΨΕ… ΑΥΤΟ!!!
ΝΑ ΣΟΥ ΞΥΠΝΗΣΩ ΘΥΜΗΣΕΣ!!!
ΑΛΛΑ ΝΑ… ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ!!!
«ΗΡΘΕΣ... ΚΙ ΗΡΘΕ ... ΗΡΘΕ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ… ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ… Ο… ΩΧΧΧ… Ο «ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ»… Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ!!
ΤΟΝ «ΞΑΝΑΚΟΥΣΑ»… ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ: «ΣΗΚΩ... ΕΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ…»!!!
«ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ... ΠΑΛΙΑ»!!!
ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΟΡΕΥΩ... «ΤΟ... ΝΥΧΤΩΣΕ ΧΩΡΙΣ ΦΕΓΓΑΡΙ…»!!!
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΕΜΙΑ!!!
ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 1980…
ΤΟ ΞΑΝΑΧΟΡΕΨΑ ΚΙ ΑΠΟΨΕ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΟΣ!!!
ΚΙ ΟΤΑΝ… ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ: «Όταν η βαρυχειμωνιά μου πάγωνε τα χέρια, στον ουρανό τα σήκωνα να ζεσταθούν στ’ αστέρια…»
https://www.youtube.com/watch?v=c2p3moXIt1U
ΚΙ ΟΤΑΝ …
Δημήτρης Ντόκας Δημοσιογράφος - στιχουργός
