Λέει η ψυχολογία, εκτός των άλλων, ότι… τα τραγούδια είναι δεμένα με παραστάσεις ζωής!
Όταν ακούω το πιο πάνω τραγούδι, η σκέψη μου πάντα πάει στον Ηλία Αντωνόπουλο (στον Λία τον Γαλάνη), που μου είπε πως στη Νίσσα της Γιουγκοσλαβίας το 1970-71 άκουσε σ’ ένα υπόγειο αυτό το τραγούδι!
Μικρό παιδί ήμουνα… και με την παιδική μου αφέλεια τον ρώτησα: «Πως το τραγούδαγαν στα Ελληνικά η στα Γιουγκοσλάβικα;»
Θυμάμαι ακόμα το ξάφνιασμά του …και την αυθόρμητή του απάντηση… «στα Ελληνικά»!!!
Ο Λίας ο Γαλάνης είναι αυτός που με παρότρυνε να γράψω στίχους για τραγούδια!
Όταν ακούω το πιο πάνω τραγούδι, η σκέψη μου πάντα πάει στον Ηλία Αντωνόπουλο (στον Λία τον Γαλάνη), που μου είπε πως στη Νίσσα της Γιουγκοσλαβίας το 1970-71 άκουσε σ’ ένα υπόγειο αυτό το τραγούδι!
Μικρό παιδί ήμουνα… και με την παιδική μου αφέλεια τον ρώτησα: «Πως το τραγούδαγαν στα Ελληνικά η στα Γιουγκοσλάβικα;»
Θυμάμαι ακόμα το ξάφνιασμά του …και την αυθόρμητή του απάντηση… «στα Ελληνικά»!!!
Ο Λίας ο Γαλάνης είναι αυτός που με παρότρυνε να γράψω στίχους για τραγούδια!
Τον ευχαριστώ για την μετέπειτα συγκίνηση που ένιωσα!
 |
|
Ηλίας Αντωνόπουλος
Ο «Λίας ο Γαλάνης»!!! |
Ο Λίας ο Γαλάνης είναι αυτός που περήφανος στον Καύκασο … έβαλε στίχους δικούς μου και τους άκουσαν… τραγούδια μου … και του έλεγαν και του ξανάλεγαν οι «Έλληνες της Ρωσίας»…Οι πόντιοι, οι μικρασιάτες, οι απόγονοι των ανταρτών που κατέφυγαν εκεί...
οι Ρώσοι... «Γκρέκο βάλε εκείνα τα όμορφα τραγούδια να τ’ ακούσουμε»!!!
Κι ο Λίας κι ο Γρηγόρης είναι στη ζωή… ας με διαψεύσουν!
οι Ρώσοι... «Γκρέκο βάλε εκείνα τα όμορφα τραγούδια να τ’ ακούσουμε»!!!
Τιμή…συγκίνηση και …περηφάνια μου!!!
Πριν κάτι χρόνια μίλαγα με τον μικρό Γρηγόρη Μπιθικώτση στο τηλέφωνο...
δίπλα μου, στο μαγαζί μου, στο Καινούργιο ήταν ο Λίας του έδωσα το τηλέφωνο, αφού είπα στον Γρηγοράκη ότι: «μ' αυτόν που θα μιλήσεις τώρα ... πρόσεξε»! «Είναι αυτός που με παρότρυνε να γράψω στίχο για τραγούδια»!!! κι η απάντηση του Γρηγόρη στο Λία ήτανε… «Έκανες καλή δουλειά»!!! Κι ο Λίας κι ο Γρηγόρης είναι στη ζωή… ας με διαψεύσουν!
Ήμουνα … δεκαπεντάχρονο παιδί … όταν μ’ εμπιστεύονταν ο μάγκας πατέρας μου, ο Γιάννης Δ. Ντόκας που πρώτα αυτός μ’ έμαθε πώς να πορεύομαι στης δημοσιάς τη στράτα, μ’ εμπιστεύονταν στον φίλο του …και μετέπειτα φίλο μου… στον Λία τον «Γαλάνη»!
Στον Ηλία Αντωνόπουλο απ’ το Καινούργιο… να με πάρει παρέα του … τραγούδια όμορφα στου Βραχωριού τη νύχτα … να κοινωνήσουμε, ν’ ακούσουμε…να χορέψουμε!
Όλη η ζωή μου είναι η ποίηση, ο χορός και το τραγούδι… γι’ αυτό «μιλώ με το τραγούδι και δακρύζω»!!
Απόψε φανερά δακρύζω…και το δάκρυ μου δεν μπορώ να συγκρατήσω!!!
Ο φίλος ο Λίας ο Γαλάνης… είναι στην εντατική…στην Αθήνα!!
Μου φωνάζει… τον ακούω!!!
«Φίλε φεύγω»!!!
Κι εγώ δεν μπορώ εκεί να ’μαι… τα δάκρυά του να του σκουπίσω!!!
Κράτα Λία…Κράτα Λίααααα!!!
ΕΡΧΟΜΑΙ!!!!
