«Έφυγε» ο Αθανάσιος Παλιούρας…
Ανταριάζει και δακρύζει η Ροσκά
Ευρυτανίας (τόπος καταγωγής του)! Συγκλονίζεται και βουρκώνει η Ντούτσαγα κι όλο
το Αγρίνιο!! Συνταράζεται και πονά βουβά το Καινούργιο!!!
Αναπάντεχο τ’ οδυνηρό μαντάτο… Απρόσμενο και θλιβερό, μέσα
στην σκοτεινή εποχή της βαρβαρότητας!
«Έφυγε» ο Αθανάσιος Παλιούρας…
Μια υπέρτατη πνευματική μορφή…Ο
αξιόλογος καθηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων.
Εμείς οι μαθητές σου, με βαθιά συγκίνηση, υποκλινόμαστε
ευλαβικά μπροστά στη ολοφώτεινη προσωπικότητά σου… σου έχουμε τεράστια υποχρέωση
γιατί σταμπάρισες την ψυχή μας με την ανεκτίμητη σφραγίδα της Μάθησης, του Προβληματισμού,
της Ανθρωπιάς, της Ευγένειας… του Πολιτισμού!!!
«Έφυγε» ο Αθανάσιος Παλιούρας…
Τι να πρωτοθυμηθώ από την πρώτη μας γνωριμία, απ’ την πρώτη μας
επαφή;
Ήταν το 1975 τότε που συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία,
στην ίδρυση του Γυμνάσιου στο Καινούργιο! Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υλοποίηση
τούτου του σκολιού! Άρχισε να λειτουργεί στεγασμένο προσωρινά στον πάνω όροφο
του κοινοτικού καταστήματος στην κεντρική πλατεία. Ήταν ο πρώτος Γυμνασιάρχης του! Μαθητής
15χρονος τότε κι εγώ στην Τρίτη Γυμνασίου!! Τιμή μου που τον είχα δάσκαλο!!!
Πέρασαν τα χρόνια, χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε τυχαία ξανά. Είχαμε
συχνές επαφές, έδειχνε πάντα ειλικρινέστατο ενδιαφέρον για μένα και γι’ άλλους μαθητές
του, αυτό έχω την δυνατότητα να το γνωρίζω πολύ καλά. Όταν μπορούσα «κάλυπτα»
δημοσιογραφικά τις αξιόλογες Πολιτιστικές και επιστημονικές δραστηριότητές του.
Κάποια στιγμή προγραμματίσαμε και μου παραχώρησε μια Αποκλειστική
Συνέντευξη! Κατά την διάρκειά της αναφέρθηκε σε αρχαιολογικά θέματα της περιοχής
μας, ακόμα και στο Παλιό χωριό το Καινούργιο… όσο και στον Βλοχό!
Φεύγοντας, ξεπροβοδίζοντάς με προς την έξοδο του σπιτιού του,
αναφερόμενος γενικά στην ταπεινή πορεία μου, που αντιλήφθηκα ότι την παρακολουθούσε
κι έδειχνε να αισθάνεται περήφανος που με είχε μαθητή του, μου είπε:
«Να ’ξερες πόσα προσφέρεις στον Πολιτισμό»! Αυτή τη φράση του, ανάμεσα σε πολλές
άλλες, την θυμάμαι χαρακτηριστικά, γιατί ήταν μια τεράστια ηθική ικανοποίηση
για μένα. Ήταν τον Μάρτη του 2009. Σας την παραθέτω:
«Έφυγε» ο Αθανάσιος Παλιούρας…
Ένας άνθρωπος που εκτιμούσα και θαύμαζα το έργο του. Όταν μπορούσα
«κάλυπτα» δημοσιογραφικά τις αξιόλογες Πολιτιστικές και Επιστημονικές Δραστηριότητές
του:
Αυτοί οι Άνθρωποι, τέτοιοι άνθρωποι δεν «φεύγουν»! Αφήνουν τ’
αυτόφωτο, τ’ ολόφωτο στίγμα τους στο τέμπλο της αιωνιότητας!!
Να δούμε τι γράφει κι ένας άλλος μαθητής του, ο Δημήτρης Τσούκας
στο «ΖΕΙΔΩΡΟΝ»:
Εφυγε ο Καθηγητής Θανάσης Παλιούρας - Πένθος στο Αγρίνιο για την απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου
«Έφυγε» ο Αθανάσιος Παλιούρας…
Εμείς οι μαθητές σου, εκφράζοντας τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια
στην οικογένειά σου, υποκλινόμενοι με σεβασμό στη μνήμη σου, κρατάμε… μιας ζωής
σιγή!!!
Καλό Ταξίδι Δάσκαλε!!!!!!!
Δημήτρης Ντόκας