Και κόκκινη κονίστρα
Τα σπλάχνα μου γαλήνεψε
Να στοχαστούν περίσσια...
Τα ζόρικα ετελείωσαν
Στην ήρεμη πλατεία
Όταν το σώμα ηρεμεί
Γίνετ` η Ελλάδα μία...
Κι αυτό είναι τόσο δυνατό
Που τ` άκρα χαλαρώνει
Να δούνε το θεσμό αυτό
Να βγαίνει απ' τη ραστώνη
Να φεύγει απ` τ` ανοργάνωτα
Να δίνει τα κλειδιά του
Στον Αυτεξούσιο Λαό
Να ραίνει τα κλαδιά του...
Ν' ανοίγει πόρτες γόνιμες
Ιδέες να ζυγώνει
Να ζουν και τα εγγόνια του
Δίχως να τα χρεώνει...
Τάσος Παντ. Δασκαλάκης
