Ως γνωστόν, από εγκαθιδρύσεως του καταρρέοντος σήμερα κοινοβουλευτισμού, βουλευτές δεν εκλέγονται οι αξιότεροι, οι εντιμότεροι, οι ευφυέστεροι και οι πλέον καταξιωμένοι επαγγελματικώς πολίτες• αλλά οι πλουσιότεροι, οι ανειλικρινέστεροι, οι ανεπαρκέστεροι, οι ευπειθέστεροι στον εκάστοτε αρχηγό, και οι εκλεκτοί των Μέσων Ενημέρωσης.
Και για να μην είμαι απόλυτος, ή ισοπεδωτικός, δέχομαι ότι έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, πιθανότητες εκλογής είχαν και βετεράνοι των εθνικών και κοινωνικών αγώνων (πολεμιστές του αλβανικού μετώπου, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, πρωτεργάτες του «1-1-4» και του αντιδικτατορικού αγώνα).
Έκτοτε, η μάζα προτιμά πρωταγωνιστές σε «σίριαλ», πρώην ποδοσφαιριστές, ή προπονητές, τριταγωνιστές του θεάτρου και του κινηματογράφου, διάττοντες αστέρες του «life style» και της μόδας. Κοντά σε δαύτους αναρριχώνται και κάθε λογής ανεπάγγελτοι: Αρχολίπαροι, κομματόσκυλα, εκ της πολυπληθούς αγέλης των σιτιζομένων στα πρυτανεία των κομμάτων εξουσίας, διατρίβοντες στις αυλές των εκάστοτε αρχηγών, τρωκτικά και γυμνοσάλιαγκες, οπού συνωστίζονται στα γραφεία των καναλαρχών και των εργολάβων.
Οι βουλευτικές έδρες όλο και σπανιότερα κατακτώνται στο πεδίο του εκλογικού αγώνα• κατά κανόνα κληροδοτούνται στα τέκνα, στους ανεψιούς και στους εγγονούς εκείνων οι οποίοι από το «’21» και εντεύθεν νέμονται ό, τι εκλεκτό παράγει τούτος ο τόπος. Στους απόγονους, δηλαδή, του κοτζαμπασισμού, του λογιοτατοφαναριωτισμού, του δωσιλογισμού και του ενδοτισμού. Τα περί εκλογής των, τάχα μου, από το λαό, αποτελούν απάτη. Διότι της επιλογής προηγούνται γεγονότα, τα οποία (προ)καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Χωρίς, όμως, αυτά να εξαλείφουν και την προσωπική ευθύνη εκείνου ο οποίος το διαμορφώνει.
Οι εν ενεργεία πρωθυπουργοί, παραμένουν ασύδοτοι και λογοδοτούν μόνον στη (ελαστικότατη, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα) συνείδησή τους. Ένιοι δε και στους υπερατλαντικούς προστάτες τους.
Το διεφθαρμένο σύστημα, ακόμα και τους πρώην τους αντιμετωπίζει ως «ιερές αγελάδες». Οι άθλιοι εκπρόσωποί του φτάσανε στο σημείο να μην τους προσκαλούν ούτε στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής, για να καταθέσουν• οσάκις δε κάποιος βουλευτής εισηγηθεί την κλήτευσή τους, υφίσταται σφοδρότατες επιθέσεις, από τους εκπροσώπους των κομματικών συντεχνιών.
Όταν, όμως, η δημοκρατία λειτουργούσε, οι νόμοι της ήσαν ανελέητοι. Η ένδοξη αθηναϊκή των μηδικών χρόνων, για παράδειγμα, μετά την ατυχή εκστρατεία του στην Πάρο, έσυρε τον ετοιμοθάνατο Μιλτιάδη στο δικαστήριο και τον έθεσε υπό την κρίση του λαού, για εξαπάτηση του δήμου («απάτης είνεκεν»). Μάλιστα, επειδή εξ αιτίας του τραύματός του δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος και να απολογηθεί ο ίδιος, τοποθέτησαν το φορείο επί του βήματος και απολογήθηκαν γι’ αυτόν οι φίλοι του.
Και καταδικάστηκε από τους νόμους της δημοκρατίας, ο παντοδύναμος Μιλτιάδης, στο βαρύτατο πρόστιμο των πεντήκοντα ταλάντων.*
Στην διεφθαρμένη ελληνική δημοκρατία του 20ού και του 21ου αιώνα, οι πολιτικοί της, είτε δεν παρουσιάζονται στο δικαστήριο, είτε καταθέτουν διά επιστολής.
Τούτο το άκρως συγκεντρωτικό και φαύλο σύστημα της ψευδώνυμης δημοκρατίας –το οποίο, με πρόσχημα την τρομοκρατία, την αποφυγή της χρεοκοπίας και την έξοδο από την οικονομική κρίση, τα τελευταία χρόνια καθίσταται όλο και πιο αυταρχικό– εκτός του ότι είναι ξεκάθαρη ολιγαρχία, πνέει και τα λοίσθια.
Τι κι αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ («ΣΚΑΪ», «ΜEGA» και λοιποί) προσπαθούν να το συντηρήσουν στη ζωή με σάπια και διεφθαρμένα υποστυλώματα, όπως η μητσοτάκειος «συναίνεση» και η κατατζαφέρειος «συνευθύνη»• τι κι αν του αποδίδουν χαρακτηριστικά, τα οποία δεν έχει (ο Πρετεντέρης, η Τρέμη και ο Καψής μας έκαναν αρκετά μαθήματα περί δημοκρατίας αυτές τις μέρες, από το «μεγάλο κανάλι»), η προσπάθειά τους θα αποδειχθεί αλυσιτελής.
Τα τελευταία γεγονότα, και παρά τις επικρίσεις οπού δέχονται οι αγανακτισμένοι –και από τα κόμματα της αριστεράς, καθότι δεν ελέγχονται από δαύτα– θα λειτουργήσουν ως καταλύτης, άμα τε και ως αφετηρία, μιας προσπάθειας, με στόχο την ανατροπή του και την αντικατάστασή με την άμεση δημοκρατία.
Η τεχνολογία επιτρέπει την άσκηση της εξουσίας απευθείας από τους πολίτες (αποφεύγω τη λέξη «λαός», διότι την έννοιά της την εξευτέλισαν οι δημαγωγοί), χωρίς διαμεσολαβητές. Η ενιαύσιος βουλή, θα ταξινομεί, απλώς, με τη βοήθεια τεχνοκρατών, και θα εισαγάγει προς ψήφιση στην «εκκλησία του δήμου» –δηλαδή στο διαδίκτυο– τα κατατιθέμενα από ομάδες πολιτών νομοσχέδια• και η ετήσιας διάρκειας, αλλά και αμέσως ανακλητή –εφόσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν– κυβέρνηση θα εκτελεί. Το ποιοι θα ψηφίζουν και πώς, θα το συζητήσουμε, εφόσον αποφασίσουμε τις αλλαγές στη βάση του εποικοδομήματος, διότι και η άμεση δημοκρατία έχει αυστηρούς κανόνες. Ας πρωτοτυπήσουμε και ας πρωτοπορήσουμε, ως έθνος, για μια ακόμα φορά.
Οι αγανακτισμένοι πολίτες, λοιπόν, οφείλουν να απορρίψουν κάθε συζήτηση, η οποία θα έχει ως σκοπό την διάσωση και την διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος• όπως και τα διλήμματα των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Άλλως, η ευκαιρία θα χαθεί, και η απώλειά της θα είναι οριστική.-
---------------------------------
* Ηρόδοτος: ΒΙΒΛΙΟΝ ΣΤ΄, «ΕΡΑΤΩ» , 136, 3.
Και για να μην είμαι απόλυτος, ή ισοπεδωτικός, δέχομαι ότι έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, πιθανότητες εκλογής είχαν και βετεράνοι των εθνικών και κοινωνικών αγώνων (πολεμιστές του αλβανικού μετώπου, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, πρωτεργάτες του «1-1-4» και του αντιδικτατορικού αγώνα).
Έκτοτε, η μάζα προτιμά πρωταγωνιστές σε «σίριαλ», πρώην ποδοσφαιριστές, ή προπονητές, τριταγωνιστές του θεάτρου και του κινηματογράφου, διάττοντες αστέρες του «life style» και της μόδας. Κοντά σε δαύτους αναρριχώνται και κάθε λογής ανεπάγγελτοι: Αρχολίπαροι, κομματόσκυλα, εκ της πολυπληθούς αγέλης των σιτιζομένων στα πρυτανεία των κομμάτων εξουσίας, διατρίβοντες στις αυλές των εκάστοτε αρχηγών, τρωκτικά και γυμνοσάλιαγκες, οπού συνωστίζονται στα γραφεία των καναλαρχών και των εργολάβων.
Οι βουλευτικές έδρες όλο και σπανιότερα κατακτώνται στο πεδίο του εκλογικού αγώνα• κατά κανόνα κληροδοτούνται στα τέκνα, στους ανεψιούς και στους εγγονούς εκείνων οι οποίοι από το «’21» και εντεύθεν νέμονται ό, τι εκλεκτό παράγει τούτος ο τόπος. Στους απόγονους, δηλαδή, του κοτζαμπασισμού, του λογιοτατοφαναριωτισμού, του δωσιλογισμού και του ενδοτισμού. Τα περί εκλογής των, τάχα μου, από το λαό, αποτελούν απάτη. Διότι της επιλογής προηγούνται γεγονότα, τα οποία (προ)καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Χωρίς, όμως, αυτά να εξαλείφουν και την προσωπική ευθύνη εκείνου ο οποίος το διαμορφώνει.
Οι εν ενεργεία πρωθυπουργοί, παραμένουν ασύδοτοι και λογοδοτούν μόνον στη (ελαστικότατη, όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα) συνείδησή τους. Ένιοι δε και στους υπερατλαντικούς προστάτες τους.
Το διεφθαρμένο σύστημα, ακόμα και τους πρώην τους αντιμετωπίζει ως «ιερές αγελάδες». Οι άθλιοι εκπρόσωποί του φτάσανε στο σημείο να μην τους προσκαλούν ούτε στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής, για να καταθέσουν• οσάκις δε κάποιος βουλευτής εισηγηθεί την κλήτευσή τους, υφίσταται σφοδρότατες επιθέσεις, από τους εκπροσώπους των κομματικών συντεχνιών.
Όταν, όμως, η δημοκρατία λειτουργούσε, οι νόμοι της ήσαν ανελέητοι. Η ένδοξη αθηναϊκή των μηδικών χρόνων, για παράδειγμα, μετά την ατυχή εκστρατεία του στην Πάρο, έσυρε τον ετοιμοθάνατο Μιλτιάδη στο δικαστήριο και τον έθεσε υπό την κρίση του λαού, για εξαπάτηση του δήμου («απάτης είνεκεν»). Μάλιστα, επειδή εξ αιτίας του τραύματός του δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος και να απολογηθεί ο ίδιος, τοποθέτησαν το φορείο επί του βήματος και απολογήθηκαν γι’ αυτόν οι φίλοι του.
Και καταδικάστηκε από τους νόμους της δημοκρατίας, ο παντοδύναμος Μιλτιάδης, στο βαρύτατο πρόστιμο των πεντήκοντα ταλάντων.*
Στην διεφθαρμένη ελληνική δημοκρατία του 20ού και του 21ου αιώνα, οι πολιτικοί της, είτε δεν παρουσιάζονται στο δικαστήριο, είτε καταθέτουν διά επιστολής.
Τούτο το άκρως συγκεντρωτικό και φαύλο σύστημα της ψευδώνυμης δημοκρατίας –το οποίο, με πρόσχημα την τρομοκρατία, την αποφυγή της χρεοκοπίας και την έξοδο από την οικονομική κρίση, τα τελευταία χρόνια καθίσταται όλο και πιο αυταρχικό– εκτός του ότι είναι ξεκάθαρη ολιγαρχία, πνέει και τα λοίσθια.
Τι κι αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ («ΣΚΑΪ», «ΜEGA» και λοιποί) προσπαθούν να το συντηρήσουν στη ζωή με σάπια και διεφθαρμένα υποστυλώματα, όπως η μητσοτάκειος «συναίνεση» και η κατατζαφέρειος «συνευθύνη»• τι κι αν του αποδίδουν χαρακτηριστικά, τα οποία δεν έχει (ο Πρετεντέρης, η Τρέμη και ο Καψής μας έκαναν αρκετά μαθήματα περί δημοκρατίας αυτές τις μέρες, από το «μεγάλο κανάλι»), η προσπάθειά τους θα αποδειχθεί αλυσιτελής.
Τα τελευταία γεγονότα, και παρά τις επικρίσεις οπού δέχονται οι αγανακτισμένοι –και από τα κόμματα της αριστεράς, καθότι δεν ελέγχονται από δαύτα– θα λειτουργήσουν ως καταλύτης, άμα τε και ως αφετηρία, μιας προσπάθειας, με στόχο την ανατροπή του και την αντικατάστασή με την άμεση δημοκρατία.
Η τεχνολογία επιτρέπει την άσκηση της εξουσίας απευθείας από τους πολίτες (αποφεύγω τη λέξη «λαός», διότι την έννοιά της την εξευτέλισαν οι δημαγωγοί), χωρίς διαμεσολαβητές. Η ενιαύσιος βουλή, θα ταξινομεί, απλώς, με τη βοήθεια τεχνοκρατών, και θα εισαγάγει προς ψήφιση στην «εκκλησία του δήμου» –δηλαδή στο διαδίκτυο– τα κατατιθέμενα από ομάδες πολιτών νομοσχέδια• και η ετήσιας διάρκειας, αλλά και αμέσως ανακλητή –εφόσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν– κυβέρνηση θα εκτελεί. Το ποιοι θα ψηφίζουν και πώς, θα το συζητήσουμε, εφόσον αποφασίσουμε τις αλλαγές στη βάση του εποικοδομήματος, διότι και η άμεση δημοκρατία έχει αυστηρούς κανόνες. Ας πρωτοτυπήσουμε και ας πρωτοπορήσουμε, ως έθνος, για μια ακόμα φορά.
Οι αγανακτισμένοι πολίτες, λοιπόν, οφείλουν να απορρίψουν κάθε συζήτηση, η οποία θα έχει ως σκοπό την διάσωση και την διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος• όπως και τα διλήμματα των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Άλλως, η ευκαιρία θα χαθεί, και η απώλειά της θα είναι οριστική.-
---------------------------------
* Ηρόδοτος: ΒΙΒΛΙΟΝ ΣΤ΄, «ΕΡΑΤΩ» , 136, 3.
