Όσο οι σκέψεις δυναμώνουν τις μορφές
Τ` ωραίου μας μικρόκοσμου , μεγάλου
Την ώρα που ετοιμάζονται ανθηρές
Υπέροχος , γαλήνιος κι ο κόσμος
Γέρνουν κι οι κάμποι τους καρπούς
Να μοιραστούν στο πανηγύρι των ολίγων
Τους πολυάσχολους μεικτούς καιρούς
Μέσα κι έξω απ` τ` ανυπότακτο το δώμα
Στη θαλπωρή με τα σουξέ λαμπιόνια
Ίδιες νυφούλες του τρελού χιονιού
Φέρνουν την άνοιξη και μας μιλούν
Μα σαν καθίσουνε στ` αφράτο χώμα
Του ρυακιού πληρούν το σκέτο ρου
Δε σχολιάζουν το μικρό λειμώνα
Ευλόγως ,με ήχους ήπιους , κατρακυλούν
Οι φλογισμένες δυνατές τους σχέσεις
Σε δρόμους δύσβατους , βουβούς
Θα ξεδιψούνε τον πικρό καημό τους
Mε μάτια ορθάνοιχτους αιγιαλούς
Είναι γλυκό καρτερικά σαν μεγαλώνουν
Στην πλημμυρίδα λανθανόντων διαλεχτών
Να τέρπουν, ως ένθετο καλογραμμένο
Ανέκφραστους θαλλούς καιρούς
Και αν στις όποιες ολικές εκλείψεις
Φεγγάρι ολόγιομο, θαμπό το πουν
Πρόσκαιρες αγνοούνε ευθυγραμμίσεις
Στο φως πελάγη τους θ` αφανιστούν....
Τάσος Παντ. Δασκαλάκης
