Στην ΑΜΕΣΗ αθηναϊκή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της παρακμής, οι δημαγωγοί, και προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ταπεινότερα των ενστίκτων του αβέλτερου δήμου –να εξισώσουν, τάχα μου, τους φτωχούς και άσημους εκ των πολιτών με τους πλούσιους και αριστοκράτες– διένειμαν αφειδώς προνόμια και χρήματα, εκ των λεγόμενων «θεωρικών». Όπως, ακριβώς, έπρατταν τα προηγούμενα χρόνια οι μεν τράπεζες με τα εορτοδάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, το δε κράτος με τις επιδοτήσεις, τις αργομισθίες και τις «αναπηρικές» συντάξεις.
Στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. η εξαχρείωση των Αθηναίων πολιτών είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε αρκετοί εξ αυτών ζούσαν από την αποζημίωση, την οποία ελάμβαναν όταν συμμετείχαν στα δικαστήρια και στα άλλα δημόσια αξιώματα. Η οκνηρία, όμως, είχε ως συνέπεια τη φτώχια. Οι πολίτες εγκατέλειπαν τα άλλοτε προσοδοφόρα επαγγέλματα (ναυτικού, εμπόρου, βιοτέχνη, αγρότη κ.ο.κ.) και πορίζονταν τα προς το ζην από το δημόσιο ταμείο.
Κατά τον ρήτορα Ισοκράτη, στην εποχή του οι άποροι: «οι σπανίζοντες των εχόντων» (Αρεοπαγιτικός 7, 82), ήσαν περισσότεροι από τους «έχοντες». Πολλοί δε εξ αυτών είχαν εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε τριγύριζαν ολημερίς στην αγορά «ζητιανεύοντας» μιαν αργομισθία, και έχοντας κατά νουν πώς θα εξοικονομήσουν ένα πιάτο φαΐ: «αλλά τούτο σκοπούσιν οπόθεν την αεί παρούσαν ημέραν διάξουσιν». (Αυτόθι). Εξαρτούσαν, δηλαδή, όπως συμβαίνει και σήμερα με τους κατ΄ επάγγελμα πολιτικούς, την επιβίωσή τους από το αν θα κληρωθούν, ή όχι, σε κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Οι δημαγωγοί (ο αντιπροσωπευτικός τύπος του σύγχρονου δημαγωγού είναι οι Παπανδρέου), ήσαν οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την μετατροπή του άλλοτε υπερήφανου και εργατικού αθηναϊκού δήμου, σε όχλο χαμερπών, αθλίων και αργόσχολων. Οι τότε διοικούντες εξεπαίδευσαν (διότι, κατά τον Σιμωνίδη: «πόλις άνδρα διδάσκει») τοιουτοτρόπως τον αθηναϊκό δήμο, ώστε να θεωρεί την ακολασία, δημοκρατία, την παρανομία, ελευθερία, το θράσος, ισονομία, και την αυθαιρεσία, ευδαιμονία: «Οι γαρ κατ’ εκείνον τον χρόνον την πόλιν διοικούντες κατεστήσαντο πολιτείαν ουκ ονόματι μεν τω κοινοτάτω προσαγορευομένην, επί δε των πράξεων ου τοιαύτην τοις εντυγχάνουσι φαινομένη, ουδ’ ή τούτον τον τρόπον επαίδευσε τους πολίτας ώσθ' ηγείσθαι την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την δε παρρησίαν ισονομίαν, την δ' εξουσίαν του ταύτα ποιείν ευδαιμονίαν, αλλά μισούσα και κολάζουσα τους τοιούτους βελτίους και σωφρονεστέρους άπαντας τους πολίτας εποίησεν». (Αυτόθι, 7, 20).
Η πνέουσα τα λοίσθια, σημερινή, διεφθαρμένη, χρεοκοπημένη και ολιγαρχική δημοκρατία –η οποία έπαιξε, ασφαλώς, το ρόλο της ως αντικαταστάτρια της δεσποτείας και της φεουδαρχίας– κατέρρευσε για τους ίδιους λόγους. Δεν έχουμε, όμως, να διαλέξουμε το πολίτευμα το οποίο θα την αντικαταστήσει –όπως προσπαθεί να μας πείσει η πρετεντέρειος λογική– ανάμεσα στην καταρρέουσα ολιγαρχική και στην τυραννία (τανκς κ.λπ.). Υπάρχει και η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μόνο που τούτη, ευκόλως, διολισθαίνει σε οχλοκρατία, αν δεν τηρούνται οι αυστηρότατοι κανόνες της.–
Στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. η εξαχρείωση των Αθηναίων πολιτών είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε αρκετοί εξ αυτών ζούσαν από την αποζημίωση, την οποία ελάμβαναν όταν συμμετείχαν στα δικαστήρια και στα άλλα δημόσια αξιώματα. Η οκνηρία, όμως, είχε ως συνέπεια τη φτώχια. Οι πολίτες εγκατέλειπαν τα άλλοτε προσοδοφόρα επαγγέλματα (ναυτικού, εμπόρου, βιοτέχνη, αγρότη κ.ο.κ.) και πορίζονταν τα προς το ζην από το δημόσιο ταμείο.
Κατά τον ρήτορα Ισοκράτη, στην εποχή του οι άποροι: «οι σπανίζοντες των εχόντων» (Αρεοπαγιτικός 7, 82), ήσαν περισσότεροι από τους «έχοντες». Πολλοί δε εξ αυτών είχαν εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε τριγύριζαν ολημερίς στην αγορά «ζητιανεύοντας» μιαν αργομισθία, και έχοντας κατά νουν πώς θα εξοικονομήσουν ένα πιάτο φαΐ: «αλλά τούτο σκοπούσιν οπόθεν την αεί παρούσαν ημέραν διάξουσιν». (Αυτόθι). Εξαρτούσαν, δηλαδή, όπως συμβαίνει και σήμερα με τους κατ΄ επάγγελμα πολιτικούς, την επιβίωσή τους από το αν θα κληρωθούν, ή όχι, σε κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Οι δημαγωγοί (ο αντιπροσωπευτικός τύπος του σύγχρονου δημαγωγού είναι οι Παπανδρέου), ήσαν οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την μετατροπή του άλλοτε υπερήφανου και εργατικού αθηναϊκού δήμου, σε όχλο χαμερπών, αθλίων και αργόσχολων. Οι τότε διοικούντες εξεπαίδευσαν (διότι, κατά τον Σιμωνίδη: «πόλις άνδρα διδάσκει») τοιουτοτρόπως τον αθηναϊκό δήμο, ώστε να θεωρεί την ακολασία, δημοκρατία, την παρανομία, ελευθερία, το θράσος, ισονομία, και την αυθαιρεσία, ευδαιμονία: «Οι γαρ κατ’ εκείνον τον χρόνον την πόλιν διοικούντες κατεστήσαντο πολιτείαν ουκ ονόματι μεν τω κοινοτάτω προσαγορευομένην, επί δε των πράξεων ου τοιαύτην τοις εντυγχάνουσι φαινομένη, ουδ’ ή τούτον τον τρόπον επαίδευσε τους πολίτας ώσθ' ηγείσθαι την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την δε παρρησίαν ισονομίαν, την δ' εξουσίαν του ταύτα ποιείν ευδαιμονίαν, αλλά μισούσα και κολάζουσα τους τοιούτους βελτίους και σωφρονεστέρους άπαντας τους πολίτας εποίησεν». (Αυτόθι, 7, 20).
Η πνέουσα τα λοίσθια, σημερινή, διεφθαρμένη, χρεοκοπημένη και ολιγαρχική δημοκρατία –η οποία έπαιξε, ασφαλώς, το ρόλο της ως αντικαταστάτρια της δεσποτείας και της φεουδαρχίας– κατέρρευσε για τους ίδιους λόγους. Δεν έχουμε, όμως, να διαλέξουμε το πολίτευμα το οποίο θα την αντικαταστήσει –όπως προσπαθεί να μας πείσει η πρετεντέρειος λογική– ανάμεσα στην καταρρέουσα ολιγαρχική και στην τυραννία (τανκς κ.λπ.). Υπάρχει και η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μόνο που τούτη, ευκόλως, διολισθαίνει σε οχλοκρατία, αν δεν τηρούνται οι αυστηρότατοι κανόνες της.–
