Κατά τον Άγγλο επιστήμονα και πολιτικό του προηγούμενου αιώνα, Harold Laski: «Οποιοσδήποτε (…) εξετάζει το πρόβλημα της αληθινής πληροφόρησης στη σύγχρονη κοινωνία θα εντυπωσιαστεί, καταρχήν, από την πολυπλοκότητά του, και, κατά δεύτερο, από το γεγονός ότι η συλλογή και η εξάπλωση των πληροφοριών δε συνιστά προσπάθεια αντικειμενικής παρουσίασης των γεγονότων. Οι ειδήσεις καταλήγουν να γίνονται προπαγάνδα, εφόσον το περιεχόμενό τους μπορεί να έχει πολιτική επιρροή. και, σε μια άνιση κοινωνία, οι ειδήσεις ανασκευάζονται, ώστε να κλίνουν προς το συμφέρον των κατόχων της οικονομικής εξουσίας».*
Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, η άποψη του Laski επιβεβαιώνεται, καθημερινώς, εδώ και ένα χρόνο. Καθότι, από τη στιγμή κατά την οποία η χώρα χρεοκόπησε, υπεγράφη το «μνημόνιο» και εγκαταστάθηκε στα υπουργεία η «τρόικα», η εγχώριος καθεστωτική δημοσιογραφία μεταχειρίζεται κάθε μέσον (ιδεολογική τρομοκρατία, ξεδιάντροπες απειλές και χυδαίους εκβιασμούς), στην προσπάθειά της να πείσει μάζα και πολίτες, για την αναγκαιότητά του πρώτου και τις «καλές» προθέσεις της δεύτερης.
Βεβαίως, οι μίσθαρνοι ψιττακοί του συστήματος, είχαν και κατά το παρελθόν δώσει εξετάσεις ενώπιον των εκφραστών του, και τις πέρασαν με άριστα. Θα ενθυμείσθε, για παράδειγμα, ότι την περίοδο κατά την οποία εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη», κατασκεύαζαν ενόχους, προανήγγελλαν συλλήψεις, διαπόμπευαν συλληφθέντες –ανάμεσά τους και αθώοι– και τους «δίκαζαν», από τα «παράθυρα» των λεγόμενων δελτίων ειδήσεων. Αλλά τώρα, με το «μνημόνιο» και την «τρόικα», υπερέβαλλαν εαυτούς σε αθλιότητα.
Από τις συχνότητες του «ΣΚΑΪ» και του «ΜΕGΑ» –στον δεύτερο, τελευταίως, ανακάλυψαν και τους αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος, αλλά τους τοποθετούν σε εισαγωγικά– αφενός προπαγανδίζουν τις απόψεις των δανειστών, αφετέρου αποκρύπτουν, λοιδορούν και διαβάλλουν ως επικίνδυνη κάθε αντίθετη άποψη. Με πρόσχημα δε τη σωτηρία της πατρίδας, εγκαλούν κόμματα, πολιτικούς, απεργούς, διαδηλωτές, και γενικώς κάθε αντιτιθέμενο στην ταπείνωση της χώρας.
Οι «πλάτες» στις οποίες στηρίζονται ένιοι εξ αυτών, είναι τόσο ισχυρές, ώστε ακόμα και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος, ως εφεδρεία του συστήματος –καθώς ομολόγησε στη βουλή– κρατάει τα προσχήματα, τον… καταχερίζουν επί καθημερινής βάσεως. Στον «ΣΚΑΪ», μάλιστα, προχτές έφθασαν στο σημείο να αναπαραγάγουν τα εναντίον του δημοσιεύματα του ξένου τύπου.
Καθήκον κάθε πατριώτη, τούτη την ώρα, και εφόσον διατελούμε υπό οικονομική κατοχή, είναι η αντίσταση. Όχι, βεβαίως, η βίαιη, διότι δοκιμάστηκε κατά το παρελθόν και απέτυχε, αλλά η ειρηνική. Η λεκτική αποδοκιμασία, το γιουχάισμα κατά το κοινώς λεγόμενον, πολιτικών και στρατευμένων δημοσιογράφων, είναι μέθοδος αποδεκτή σε μια δημοκρατία, έστω και ψευδώνυμη. Όπως και το γιαούρτωμα. Η βία, όμως, είναι άλλο πράμα. Και όσοι την μεταχειρίζονται ως μέθοδο πάλης, ρίχνουν νερό στο μύλο των σύγχρονων δωσιλόγων.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αντίσταση σημαίνει το να αλλάζεις κανάλι την ώρα κατά την οποία ο τηλεοπτικός προπαγανδιστής προσπαθεί να σε τρομοκρατήσει, αφυπνίζοντας τα μικροαστικά σου ένστικτα.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αντίσταση σημαίνει το να διαδηλώνεις, ειρηνικώς, να συνδιαλέγεσαι, να τραγουδάς και να αγορεύεις στις πλατείες.
Η βία, επειδή εκτονώνει τη λαϊκή οργή, τους βολεύει, διό και την προτιμούν, αν δεν την επιδιώκουν. Η ειρηνική διαμαρτυρία, μακροπροθέσμως, πολιτικοποιεί ακόμα και τους μετέχοντες για «χαβαλέ», διό και την τρέμουν.
Και αν, παρά ταύτα, δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τον ρουν της ιστορίας, τουλάχιστον, θα τους τρομάξουμε. Κάτι είναι κι αυτό.–
---------------------------------------------------
*Harold Laski: «Εισαγωγή στην πολιτική», σελ. 89. (Εκδ.: «Κάλβος», Αθήνα 1984. Μτφρ: Γιώργος Καραγιάννης).
Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, η άποψη του Laski επιβεβαιώνεται, καθημερινώς, εδώ και ένα χρόνο. Καθότι, από τη στιγμή κατά την οποία η χώρα χρεοκόπησε, υπεγράφη το «μνημόνιο» και εγκαταστάθηκε στα υπουργεία η «τρόικα», η εγχώριος καθεστωτική δημοσιογραφία μεταχειρίζεται κάθε μέσον (ιδεολογική τρομοκρατία, ξεδιάντροπες απειλές και χυδαίους εκβιασμούς), στην προσπάθειά της να πείσει μάζα και πολίτες, για την αναγκαιότητά του πρώτου και τις «καλές» προθέσεις της δεύτερης.
Βεβαίως, οι μίσθαρνοι ψιττακοί του συστήματος, είχαν και κατά το παρελθόν δώσει εξετάσεις ενώπιον των εκφραστών του, και τις πέρασαν με άριστα. Θα ενθυμείσθε, για παράδειγμα, ότι την περίοδο κατά την οποία εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη», κατασκεύαζαν ενόχους, προανήγγελλαν συλλήψεις, διαπόμπευαν συλληφθέντες –ανάμεσά τους και αθώοι– και τους «δίκαζαν», από τα «παράθυρα» των λεγόμενων δελτίων ειδήσεων. Αλλά τώρα, με το «μνημόνιο» και την «τρόικα», υπερέβαλλαν εαυτούς σε αθλιότητα.
Από τις συχνότητες του «ΣΚΑΪ» και του «ΜΕGΑ» –στον δεύτερο, τελευταίως, ανακάλυψαν και τους αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος, αλλά τους τοποθετούν σε εισαγωγικά– αφενός προπαγανδίζουν τις απόψεις των δανειστών, αφετέρου αποκρύπτουν, λοιδορούν και διαβάλλουν ως επικίνδυνη κάθε αντίθετη άποψη. Με πρόσχημα δε τη σωτηρία της πατρίδας, εγκαλούν κόμματα, πολιτικούς, απεργούς, διαδηλωτές, και γενικώς κάθε αντιτιθέμενο στην ταπείνωση της χώρας.
Οι «πλάτες» στις οποίες στηρίζονται ένιοι εξ αυτών, είναι τόσο ισχυρές, ώστε ακόμα και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος, ως εφεδρεία του συστήματος –καθώς ομολόγησε στη βουλή– κρατάει τα προσχήματα, τον… καταχερίζουν επί καθημερινής βάσεως. Στον «ΣΚΑΪ», μάλιστα, προχτές έφθασαν στο σημείο να αναπαραγάγουν τα εναντίον του δημοσιεύματα του ξένου τύπου.
Καθήκον κάθε πατριώτη, τούτη την ώρα, και εφόσον διατελούμε υπό οικονομική κατοχή, είναι η αντίσταση. Όχι, βεβαίως, η βίαιη, διότι δοκιμάστηκε κατά το παρελθόν και απέτυχε, αλλά η ειρηνική. Η λεκτική αποδοκιμασία, το γιουχάισμα κατά το κοινώς λεγόμενον, πολιτικών και στρατευμένων δημοσιογράφων, είναι μέθοδος αποδεκτή σε μια δημοκρατία, έστω και ψευδώνυμη. Όπως και το γιαούρτωμα. Η βία, όμως, είναι άλλο πράμα. Και όσοι την μεταχειρίζονται ως μέθοδο πάλης, ρίχνουν νερό στο μύλο των σύγχρονων δωσιλόγων.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αντίσταση σημαίνει το να αλλάζεις κανάλι την ώρα κατά την οποία ο τηλεοπτικός προπαγανδιστής προσπαθεί να σε τρομοκρατήσει, αφυπνίζοντας τα μικροαστικά σου ένστικτα.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, αντίσταση σημαίνει το να διαδηλώνεις, ειρηνικώς, να συνδιαλέγεσαι, να τραγουδάς και να αγορεύεις στις πλατείες.
Η βία, επειδή εκτονώνει τη λαϊκή οργή, τους βολεύει, διό και την προτιμούν, αν δεν την επιδιώκουν. Η ειρηνική διαμαρτυρία, μακροπροθέσμως, πολιτικοποιεί ακόμα και τους μετέχοντες για «χαβαλέ», διό και την τρέμουν.
Και αν, παρά ταύτα, δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τον ρουν της ιστορίας, τουλάχιστον, θα τους τρομάξουμε. Κάτι είναι κι αυτό.–
---------------------------------------------------
*Harold Laski: «Εισαγωγή στην πολιτική», σελ. 89. (Εκδ.: «Κάλβος», Αθήνα 1984. Μτφρ: Γιώργος Καραγιάννης).
