ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣΔεν αρκέστηκα ποτέ, στα εφήμερα
Επειδή κυνηγώ πάντα, μια χίμαιρα
Στα χέρια κρατώ, δαυλό και ατσάλι
Ψάχνοντας, για μια νέα διάσταση, άλλη
Στο σιωπηλό και το αχανές διάστημα
Ξεπρόβαλα, της ψυχής μου τ’ ανάστημα.
Στης Ανδρομέδας, τον ξακουστό αστερισμό
Έπνιξα, κάθε πικρό και βαθυστόχαστο καημό
Αλλά φτάνοντας, στον αστερισμό του Ωρίωνα
Θυμήθηκα πως, απ’ τους κινδύνους, επιβίωνα.
Παρηγορήθηκα, αρκετά, από τον Σείριο
Είναι η ψυχή μου, ένα αιώνιο μεγαθήριο
Τι κι αν, κάθε γωνία, αυτού εδώ του γαλαξία
είναι χαρισμένη, στην μαύρη απαισιοδοξία
Δεν αφήνω πίσω μου, καμία μικρή στιγμή
Επειδή, ταξίδεψα κάποτε, σαν τον θεό Ερμή.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π.ΣΑΒΕΛΩΝΑΣ
