κι άφηναν ανέκφραστες φτασμένες δυστοκίες.
Περνούσαν αδιάκριτα των κύκλων δαχτυλίδια
κι άπλωναν πτυσσόμενους καημούς για μπιχλιμπίδια…
Μέσα στους πλάνους τους καιρούς, που `χουν αποκαΐδια
βαρέθηκαν τα αίολα και πρόσθεσαν θυσίες…
Είδαν ακτίνες του ηλιού κινούμενες στους ίσκιους
και να τους τρέξουν ήθελαν μ` αλέγκρο πρώτου μήκους…
Σε πικραμένους χρώματα πάσχιζαν ν` απλώνουν
σε δυσκολίες να ριχτούν για χάρη των ανθρώπων
παλίρροιους τρόπους, σύντροφους, με θάλπος να ριζώνουν
στις φυλλωσιές ο ήλιος τους θαλλούς των παρελθόντων…
Με τα πολλά που σκέφτηκαν δεν άργησαν να δώσουν
στους οφθαλμούς τις κόρες τους, διάσταση να χαίρουν
χέρια απλά και στιβαρά με μια καρδιά καδένα
που προσδοκίες να κερνούν, σ` ανήμπορους το σθένος…
Ψυχές αέναες του χτες με αντοχές τις γνώσεις
και το σκαρί τους θαρρετό σε προσφορές θαλάσσης
για μαθητούδια ήλεγχαν, για κόσμου χίλια λάθη
τους χαρακτήρες άτρωτους φτιάχναν εντιμοτάτους…
Και ανεβαίναν άφθαρτες εις των υψών το στρώμα
παλεύοντας μαχόμενες άμπωτες, πλημμυρίδες
και τα πυκνά αερικά στις άφεγγες νυχτιές μας
μ` άμεμπτου ήθους άρμενα ορίζοντας τις στράτες.
Τάσος Παντ. Δασκαλάκης
