Γράφει ο Γεώργιος Π. Σαβελώνας
Σε μια περίοδο προσωπικής εσωστρέφειας και μιας πνευματικής αναζήτησης, αισθάνομαι την ανάγκη να εγκαταλείψω τις όποιες ανησυχίες με διακατέχουν και να δηλώσω τη αγανάκτηση μου, απέναντι σε μια καινή και κενή καθημερινότητα. Ο βίος του Έλληνα γίνεται αυτό που με πολύ απλά λόγια λέμε «αβίωτος»
Ανοίγω την τηλεόραση και βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα καταιγισμό πληροφοριών για ανθρώπους της εγχώριας και διεθνούς «show biz», τους αποκαλώ ανθρώπους και όχι προσωπικότητες, γιατί η έννοια της προσωπικότητας ανάγεται σε ανθρώπους με ήθος και καλλιέργεια. Σίγουρα όλοι τους τυγχάνουν μιας αναγνωρισιμότητας από το κοινό ,έστω και παροδικής, αλλά τι σημασία έχει να σε αναγνωρίσει ο άλλος σαν ονοματεπώνυμο και φυσιογνωμία, όταν δεν έχεις ένα έργο και μια πνευματική προσφορά στην ανθρωπότητα.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ότι η σημερινή τηλεόραση και κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί προβάλουν γυάλινα είδωλα που θα ραγίσουν στο πέρασμα του χρόνου. Από την άλλη, υπάρχει ένα ακροατήριο πνευματικά απονεκρωμένο, θυμίζει κάτι άβουλα ζόμπι, που βλέπουμε σε θρίλερ τα οποία περιπλανώνται από το ένστικτο για τροφή και ότι ζωντανό βρεθεί στο πέρασμα τους το κατασπαράζουν, για να γίνει ίδιο με αυτά. Έτσι αντικατοπτρίζεται η Ελληνική αλλά κα η παγκόσμια κοινωνία. Χάθηκε η αίσθηση του μέτρου, της ποιότητας, του αυθορμητισμού κα του γνήσιου Ελληνικού λαϊκού αισθήματος.
Όλοι φέρουμε τις ευθύνες μας για την σημερινή κατάσταση και την υποχρέωση ότι δεν μας αρέσει να το αλλάξουμε. Κάποτε, χαριτολογώντας ένας φίλος μου λέει: «εσύ συνεχεία φιλοσοφείς… πως αντέχεις;». Η απάντηση, μου βγήκε πηγαία σαν μια αλήθεια που έπρεπε να ακουστεί και του λέω: « απαιτώ από τον άλλο να φιλοσοφεί...όχι θέλω, αλλά απαιτώ να φιλοσοφεί». Η φιλοσοφία έχει στοχασμό και ένα υπόβαθρο σε μια κριτική ικανότητα και οξυδέρκεια, που λείπει από τις μελανές σύγχρονες μέρες της ιστορίας. Οπότε όλοι ας αναλογιστούμε το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την κοινωνία στην οποία ζούμε και να της δώσουμε μια «νότα» ποιότητας και αξιοπρέπειας.
Σε μια περίοδο προσωπικής εσωστρέφειας και μιας πνευματικής αναζήτησης, αισθάνομαι την ανάγκη να εγκαταλείψω τις όποιες ανησυχίες με διακατέχουν και να δηλώσω τη αγανάκτηση μου, απέναντι σε μια καινή και κενή καθημερινότητα. Ο βίος του Έλληνα γίνεται αυτό που με πολύ απλά λόγια λέμε «αβίωτος»
Ανοίγω την τηλεόραση και βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα καταιγισμό πληροφοριών για ανθρώπους της εγχώριας και διεθνούς «show biz», τους αποκαλώ ανθρώπους και όχι προσωπικότητες, γιατί η έννοια της προσωπικότητας ανάγεται σε ανθρώπους με ήθος και καλλιέργεια. Σίγουρα όλοι τους τυγχάνουν μιας αναγνωρισιμότητας από το κοινό ,έστω και παροδικής, αλλά τι σημασία έχει να σε αναγνωρίσει ο άλλος σαν ονοματεπώνυμο και φυσιογνωμία, όταν δεν έχεις ένα έργο και μια πνευματική προσφορά στην ανθρωπότητα.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ότι η σημερινή τηλεόραση και κάποιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί προβάλουν γυάλινα είδωλα που θα ραγίσουν στο πέρασμα του χρόνου. Από την άλλη, υπάρχει ένα ακροατήριο πνευματικά απονεκρωμένο, θυμίζει κάτι άβουλα ζόμπι, που βλέπουμε σε θρίλερ τα οποία περιπλανώνται από το ένστικτο για τροφή και ότι ζωντανό βρεθεί στο πέρασμα τους το κατασπαράζουν, για να γίνει ίδιο με αυτά. Έτσι αντικατοπτρίζεται η Ελληνική αλλά κα η παγκόσμια κοινωνία. Χάθηκε η αίσθηση του μέτρου, της ποιότητας, του αυθορμητισμού κα του γνήσιου Ελληνικού λαϊκού αισθήματος.
Όλοι φέρουμε τις ευθύνες μας για την σημερινή κατάσταση και την υποχρέωση ότι δεν μας αρέσει να το αλλάξουμε. Κάποτε, χαριτολογώντας ένας φίλος μου λέει: «εσύ συνεχεία φιλοσοφείς… πως αντέχεις;». Η απάντηση, μου βγήκε πηγαία σαν μια αλήθεια που έπρεπε να ακουστεί και του λέω: « απαιτώ από τον άλλο να φιλοσοφεί...όχι θέλω, αλλά απαιτώ να φιλοσοφεί». Η φιλοσοφία έχει στοχασμό και ένα υπόβαθρο σε μια κριτική ικανότητα και οξυδέρκεια, που λείπει από τις μελανές σύγχρονες μέρες της ιστορίας. Οπότε όλοι ας αναλογιστούμε το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την κοινωνία στην οποία ζούμε και να της δώσουμε μια «νότα» ποιότητας και αξιοπρέπειας.
