"Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!"
Φώναξε ένα παλιό μαθητούδι…
Κάποιος μαυροπίνακας έχει… ρωγμές!
Ένας άλλος γράμματα στρωτά, συμβιβασμένα, ένοχα!!
Ένας άλλος όμως έχει λόγια ψυχής, με αγωνία κι ελπίδα!!!
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Γιατί δε θέλεις να το δείς;
Γιατί δάσκαλε εφησυχάζεις;
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Αυτός, στον τόπο εξορίας του ανυπόταχτου ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ στα παλιά μαύρα χρόνια…που ξανάρθαν!
Εκεί στον Αϊ-Στράτη, στην Ικαριά, στη Ζάτουνα, στην Τζιά, στα Γιούρα …στα Αντικύθηρα που ήσουνα εξόριστος!
Εκεί έγραψες μια μόνο λέξη με την κιμωλία… «Λευτεριά» που κιτρίνισε, σκονίστηκε, πέτρωσε…αλλά δεν ξεχάστηκε, μέσα στα ερείπια του εγκαταλειμμένου σχολειού!
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Στα Κύθηρα που… «ποτέ δεν θα τα ξαναβρούμε, το χάσαμε το πλοίο της γραμμής!» που έγραφε κι ο μεγάλος ποιητής Ηλίας Λυμπερόπουλος με τη μουσική του Γιώργου Κατσαρού, και ερμήνευσε μοναδικά ο Δημήτρης Μητροπάνος!!!
Αν, αν λέω αν, εμείς «χάσαμε το πλοίο της Γραμμής» πάλεψε δάσκαλε να μη το χάσουν οι σημερινοί μαθητές σου!
Πρόσεξε δάσκαλε, ο πίνακας έπεσε…δε θέλω ούτε να το σκέπτομαι, πως έπεσες κι εσύ!
Μα αν έπεσες, σήκω και ξανασήκωσε τον μαυροπίνακα!
Τούτο είναι το καθήκον σου δάσκαλε, να μη διδάσκεις στις τρυφερές ψυχές μόνο γνώσεις, αλλά και ανυπέρβλητες αξίες ζωής!
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Εσύ ο μεγάλος ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, ο πρωτοπλάστης της συνείδησης των αυριανών πολιτών, μπορείς να ησυχάζεις; Επιτρέπεται;
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Δάσκαλε που είσαι η συνέχεια των Δασκάλων του Γένους, Δάσκαλε που είσαι η προέκταση του Δάσκαλου της Εθνικής Αντίστασης, του Δάσκαλου του Αντιδικτατορικού Αγώνα!
Δάσκαλε …που είσαι Δάσκαλε;
Τώρα που συγχωνεύονται… καταργούνται τα σχολειά, τι πράττεις «δάσκαλε που δίδασκες…» και διδάσκεις;
Ο λαός με σεβασμό πάντα υποκλίνεται ευλαβικά, μπροστά στο ΔΑΣΚΑΛΟ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕ... ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ!!!
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Δάσκαλε, με ρώτησε ένας συνάδελφός σου «Τι σύνθημα να γράψουμε στο πανό στη διαμαρτυρία μας για τη συγχώνευση των σχολείων;»
Αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη σκέψη, του πρότεινα τη ρήση του Πατροκοσμά: «Όταν κλείνει ένα Σχολείο ανοίγει μια φυλακή!»
Τούτο το σύνθημα το είδα γραμμένο και το βροντοφώναζαν οι μαθητές στην Ερμίτσα του Παναιτωλίου, στις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους, ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολικών μονάδων!
Ευτύχησα πρόσφατα ν’ ασπαστώ το χέρι …ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΟΥ «Για όσα μου πρόσφερε»!
Ύψιστη τιμή θα είναι ο καθένας σας, από αυθόρμητη, γνήσια, ανυστερόβουλη και ανεπιτήδευτη κίνηση μαθητή σας, να ζήσει παρόμοια στιγμή!!!
Πρόσεξε δάσκαλε… ο πίνακας έπεσε!
Έχεις την ευθύνη να τον ξαναστήσεις στον τρίποδά του!!!
ΥΓ 1 : Α! και επί τη ευκαιρία, στο χορό σας στο Αγρίνιο, θα παρευρεθεί κι ένας αξιόλογος συντοπίτης μας συνθέτης ο Λίνος Κόκκοτος! Θα είναι παράληψη αν δεν ακουστεί ένα απ’ τα πιο όμορφα, νοσταλγικά, διαχρονικά και συμβολικά τραγούδια του, σε στίχους του ποιητή Αργύρη Βεργόπουλου, που το απέδωσε μοναδικά και ανεπανάληπτα ο αείμνηστος Γιώργος Ζωγράφος! Το «Μικρό Παιδί»!
Δημήτρης Ντόκας
