Η μεγάλη εποχή των γενικών ανακατατάξεων, έφτασε!
Η εποχή της επαναπροσδιόρισης των πάντων, ήρθε!
Ο καιρός του πολιτικοκοινωνικού κρησαρίσματος, για την Ελλάδα, είναι αυτός που ζούμε σήμερα!
Από δω και πέρα μιλάμε εμείς, με τις …παρεξηγημένες αρνήσεις!
Εμείς με τα πολλά όχι!
Ξέρεις, σκέφτηκες ποτέ αδερφέ μου, τι θυσίες απαιτούνται για να πεις ένα όχι;
Όχι στο ρηχό, στο ευτελές, στο αντιαισθητικό, στο σαθρό, στο προσωπικοσυμφεροντολογικό…στο αντιουμανιστικό!
Ο «κοινωνικοπολιτικός πρωταθλητισμός» απαιτεί αιώνιες θυσίες! Δε σε θέλω «πρωταθλητή», αλλά αν δεν είσαι τουλάχιστον «αθλητής»…τελείωσες, τελειώσαμε!
Αν και τώρα τελευταία, ξεφύτρωσαν και ξεφυτρώνουν πολλοί σύγχρονοι αντιστασιακοί φίλε μου… πολλοί αντάρτες!
Πάει να ξαναγίνει μόδα η αρβύλα, τ’ αμπέχονο, το μούσι, το δίκοχο!
Γέμισε ο τόπος αντικαθεστωτικούς, αντιμνημονιακούς, πατριώτες αντικαπιταλιστές!
Γέμισε ο τόπος κακέκτυπα του Τσέ και του Φιντέλ!!!
Εβίβα Φιντέλ! Εβίβα Φιντέλ!!
«Διάβηκε η σκύλα το λαγό»!!! που λέει κι ο λαός.
«Παραμερίστε, μας στερείτε τη θέα του ορίζοντα»!
Λέγαμε παλιότερα εμείς οι δυσκολοκατανοήσιμοι: «Μη μωρέ, μην αφήνεστε, μη σας παρασέρνουν με φανταχτερά όνειρα, με φρούδες υποσχέσεις, με αφύσικους και αδιανόητους παγαποντισμούς, μη αφελή «ραγιά», μην «τσιμπάς»!
Εκεί εσύ, από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω;
Μη, στα εύκολα και στα ωραιοποιημένα, μια παλιά ρήση έλεγε: «Είναι πολύ ωραίο για να ναι αληθινό»!
Και ξαναλέγαμε; Και ματαρωτούσαμε; «Νόμισες πως βρήκες την κότα , που γεννά τα χρυσά αυγά;» κι ο συμπαθής, αφελής Νεοέλληνας χαμογελούσε ειρωνικά…και ναι! και σου ’παγε τα νεύρα!!
Ξέρεις εσύ; Σιγά μωρέ και τι έγινε! Ότι θα γίνει για τους άλλους, θα γίνει και για μένα!
Ο άλλος, εκείνος ο πολύ πονηρός, ο φτηνοπαλιοπολιτικός κομματάρχης, τι ιδιότητα κι αυτή! «Τι σε νοιάζει εσένα ρε φίλε…»
Αυτό το …«ρε φίλε»!
Όταν ακούω αυτή τη φράση νευριάζω, αγριεύω… γιατί φανερώνει την αποστασιοποιημένη, ψυχρή επιθετικότητα του «θιγόμενου»!
Μη έλεγες στον άλλον, μη στο πλαστικό χρήμα!
Μη στον απερίσκεπτο δανεισμό…
Τι θυμήθηκα τώρα. Ήταν εκεί πριν το 2000, σίγουρα πριν το ευρώ, όταν ένας κατά τ’ άλλα συμπαθής και παλιός γνώριμος, μου εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημά του.
Φίλε δε ξέρω τι να κάνω …πληρώνω δόσεις από δάνεια 300.000 δραχμές το μήνα!
Γι’ αυτό λέω, ότι ήταν πριν το ευρώ, γιατί υπολόγιζε το χρέος του σε δραχμές.
Αυτός ήτανε ένας απ’ αυτούς, που τους έλεγα ….μη!
Πως τα κατάφερες; Τον ρωτώ, με πίκρα και συνάμα αγανακτισμένη ειρωνεία. Τέτοια αντιμετώπιση αρμόζει σ’ αυτούς, μήπως ταρακουνηθούν …και καταλάβουν!
Άρχισε να μου περιγράφει την κατάσταση:
«Να, χάλασε το πλυντήριο και μου είπε η γυναίκα μου να πάρουμε ένα καινούργιο. Πήγα σ’ ένα πολυκατάστημα, συμφώνησα ένα και τις δόσεις, να το πληρώνω. Εκεί που έκανα τη συμφωνία με την υπάλληλο μου, μου είπε πως μπορούν να γίνουν οι συναλλαγές διά μέσω τραπέζης, μου εξέδωσε μια κάρτα και μου είπε …τόσο θα πληρώνεις το μήνα. Μικρή μου φάνηκε η δόση. Αλλά παράλληλα μπορείς ότι άλλο χρειαστείς, μ’ αυτόν τον τρόπο να το αγοράζεις! Ακόμα με την κάρτα που μου εξέδωσαν, μου είπαν ότι μπορώ να κάνω και ανάληψη μετρητών από τα ΑΤΜ!
Σαν καλά μου ’ρθε, αφού είδα ότι ήτανε μικρές οι δόσεις, μετά από λίγο καιρό, αγόρασα και καινούργιο ψυγείο, μετά απ’ αυτό αγόρασα κι άλλες οικιακές συσκευές, έβγαζα και μετρητά…»
Τι τα έκανες;
-Τα έπαιζα στους κουλοχέρηδες!
Και μετά… και μετά;
-Αγόρασα κι ένα δίκαννο, κυνηγετικό όπλο, να πηγαίνω για κυνήγι!
Τι αγόρασες;
-Ένα δίκαννο!
Τώρα του είπα, πάρε το δίκαννο, βάλτο κάτω απ’ το σαγόνι σου κι αν δε φτάνει το χέρι σου να πατήσεις τη σκανδάλη, βγάλε το παπούτσι σου και πάτα τη με το δάκτυλο του ποδιού σου…
Α! μου λέει, ΑΑΑ!
Α και ξερό σου, τι να σε κάνω τώρα; του είπα, τι να σου πω…
Αποτέλεσμα αυτός ο απερίσκεπτος, «ο αφελής με το δίκαννο και τους κουλοχέρηδες» είναι ο σημερινός εξαθλιωμένος Νεοέλληνας!
Ένας απ’ τους τόσους, απ’ τα τίποτα εξαρτημένους, που ψήφισε και σ’ αυτές τις εκλογές… «ανεπηρέαστος»!
Αυτός που «έσβησε» εκείνον, που αγωνίζεται, που αγωνιά ψήφιζε και ψηφίζει έτσι ώστε να μη φτάσει σ’ αυτή την κατάντια, αυτός που ψήφισε όπως ενεργεί κι όπως ζει!
Διπλοδεσμευμένα και τριπλοχρεωμένα!
Κατά τ’ άλλα, κάποιοι εκλεγμένοι, μιλάνε για λεύτερη βούληση του Ελληνικού λαού!
Εμάς, λένε μας εξέλεξε ο λαός!
Ποιος λαός; αυτός ο λαός;
Λοιπόν τώρα, είτε το θέλετε, είτε δε το θέλετε, «το παιχνίδι» θα το παίζουν οι «δυνατοί παίχτες»!
Θ’ ακούγονται, θέλετε δε θέλετε, οι αληθινές, οι λεύτερες φωνές!
Φύγετε από μπροστά μας, μας στερείτε τον ήλιο!
«Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες»…έγραψε ο Κώστας Τριπολίτης!
Κι εγώ γράφω: «Παραμερίστε, μας στερείτε τη θέα του ορίζοντα»!
Δημήτρης Ντόκας
