Αυροτάξιδο …

Έσβησες τα γαλανά μας, του βυθού μας τα νερά
και υψώθηκες στη ράχη κι ουρανού τα σωθικά.
Έκανες τον κόσμο όλο πιο βαθιά να καρτερά
μια ελπίδα, μια αγάπη, μέσα κι απ΄ τη σκοτεινιά.

Το λιγόστεμά σου ,πλάνο, αφού κι άλλη μια φορά
θα μας ολοκληρώσει η γεμάτη σου αγκαλιά.
Όσο και να μας φωτίζει και του ήλιου η χαρά
μας αρέσει πλάνο, φως “δικό σου”, που σκορπάς.

Έναστρα παρτάκια γνέφεις, φιγουράτα , θαλερά
με σκερτσάκια παραλίας κι ένα κει στην περγουλιά.
Δαντελένια δαχτυλίδια κολυμπούν στη σιγαλιά
κι όλο σου το μεγαλείο και στο κύμα ακουμπά.

Όσο δίνεσαι και η πλάση με παρέες ξαγρυπνά
δρόμους τους, εσύ χρυσώνεις και ακόμα μυστικά
την ημέρα ,που σε χάνουν, τρέχει ο δίσκος αφανής
διαδίδει τις χαρές τους, σχέσεις που υιοθετείς.

Μυροβόλους ξαργυρώνεις , φέρνεις αύρα αποβραδίς
και προσμένει η θάλασσά μας εις τα έγκατα να `ρθεις
τους ψιθύρους σου ν` ακούει ,πια ναυάγια να μη δει
κι όλες σου τις εμπειρίες θα `βρεις τρόπους να τις πεις.

Τάσος Παντ. Δασκαλάκης