ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΕΧΟΥΜΕ
ΕΜΕΙΣ!
"1990 Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητης Γιάννης Ρίτσος. Ο Γ.
Ρίτσος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1934 με τον τίτλο «Τρακτέρ».
Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, ενώ συνεργάστηκε και με το «Ριζοσπάστη»,
χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γ. Σοστίρ, από αναγραμματισμό του ονόματός του. Τα
γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν την εργατική τάξη της
χώρας μας και...
Η συνέχεια ΕΔΩ:prototypia: Σαν σήμερα … έφυγε ο Γιάννης Ρίτσος!
Μια μαρτυρία μου:
prototypia: Μέρα Μαγιού μου μίσεψες!!!
Ήταν μετά απ’ την Μαραθώνια πορεία
του 1985!!!
Πλατεία Συντάγματος, η εξέδρα στημένη έτοιμη, για την μεγάλη εκδήλωση που θα ακολουθούσε. Εγώ έτυχε να είμαι περιφρούρηση της εκδήλωσης, δίπλα ακριβώς απ’ την ράμπα της εξέδρας. Πλήθος κόσμου, ασφυκτικά γεμάτη η πλατεία, οι περισσότεροι καθισμένοι κάτω, αποκαμωμένοι, αλλά όλοι ενθουσιασμένοι, απ’ την ογκωδέστατη πορεία, απ’ την μεγάλη συμμετοχή!
Ανάμεσα στον κόσμο, σε μακρινή απόσταση, βλέπω να έρχεται προς την εξέδρα, με λεβέντικο περπάτημα και αγέρωχο ύφος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης ο Γιάννης Ρίτσος, με την ακολουθία του. Οι περισσότεροι δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία του, παρά όσοι ήταν πιο κοντά στο πέρασμά του. Τον άφησα να πλησιάσει και αυθόρμητα βγήκε δυνατά, από μέσα μου η φωνή «Γεια σου Δάσκαλε»!! και συγχρόνως άρχισα να χειροκροτώ! το χειροκρότημα σε δευτερόλεπτα τράνταξε την πλατεία!!!
Αυτός αντιλήφθηκε την σκηνή απ’ την αρχή, «Γεια σου παλικάρι μου», μου απαντά και συγχρόνως μ’ αγκαλιάζει και με φιλά σταυρωτά!!!
Ανέβηκε στην εξέδρα και χαιρέτησε την εκδήλωση!
Νιώθω ακόμα, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, τα χέρια του στην πλάτη μου κι έχω αιώνια εικόνα, την γαλήνια μορφή του και το συγκινημένο βλέμμα του!!!
«Αθάνατε Δάσκαλε»!!!
Πλατεία Συντάγματος, η εξέδρα στημένη έτοιμη, για την μεγάλη εκδήλωση που θα ακολουθούσε. Εγώ έτυχε να είμαι περιφρούρηση της εκδήλωσης, δίπλα ακριβώς απ’ την ράμπα της εξέδρας. Πλήθος κόσμου, ασφυκτικά γεμάτη η πλατεία, οι περισσότεροι καθισμένοι κάτω, αποκαμωμένοι, αλλά όλοι ενθουσιασμένοι, απ’ την ογκωδέστατη πορεία, απ’ την μεγάλη συμμετοχή!
Ανάμεσα στον κόσμο, σε μακρινή απόσταση, βλέπω να έρχεται προς την εξέδρα, με λεβέντικο περπάτημα και αγέρωχο ύφος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης ο Γιάννης Ρίτσος, με την ακολουθία του. Οι περισσότεροι δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία του, παρά όσοι ήταν πιο κοντά στο πέρασμά του. Τον άφησα να πλησιάσει και αυθόρμητα βγήκε δυνατά, από μέσα μου η φωνή «Γεια σου Δάσκαλε»!! και συγχρόνως άρχισα να χειροκροτώ! το χειροκρότημα σε δευτερόλεπτα τράνταξε την πλατεία!!!
Αυτός αντιλήφθηκε την σκηνή απ’ την αρχή, «Γεια σου παλικάρι μου», μου απαντά και συγχρόνως μ’ αγκαλιάζει και με φιλά σταυρωτά!!!
Ανέβηκε στην εξέδρα και χαιρέτησε την εκδήλωση!
Νιώθω ακόμα, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, τα χέρια του στην πλάτη μου κι έχω αιώνια εικόνα, την γαλήνια μορφή του και το συγκινημένο βλέμμα του!!!
«Αθάνατε Δάσκαλε»!!!
(Αυτό το ταπεινό μου ποιητικό δημιούργημα, που
γράφτηκε λίγο μετά από εκείνη τη συνάντηση, σας το αφιερώνω στη Μνήμη του Γιάννη
Ρίτσου!)
Εμείς 90
***
Εμείς που κάναμε τις πίκρες κομπολόι
Κι όλα του κόσμου τα βλαστάρια αδερφούς
Εμείς μετρήσαμε της λευτεριάς το μπόι
Μ’ αίμα και δάκρυ φτιάξαμε ωκεανούς.
Εμείς που πήραμε την έγνοια
μονοκιάλι
Κι αλλάξαμε της μοναξιάς νωρίς σταθμούς
Στο σταυροδρόμι της ζωής βγήκαμε πάλι
Να δούμε ξάστερους απόψε ουρανούς.
Εμείς οι τόσοι ξεχασμένοι της ελπίδας
Να νιώσουμε κρυφή χαρά ξεσηκωμού
Εμείς στο τέλος της καινούργιας μας σελίδας
Πόρτες θ’ ανοίξουμε πλατιές του λυτρωμού.
Στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
Μουσική: Κ. Γ.
