«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΥΠΟΥ Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011

Η επιδείνωση και επέκταση της κρίσης στην πατρίδα μας και την ευρωπαϊκή περιφέρεια και ο τρόπος διαχείρισής της έχει αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Η ευρωπαϊκή και διεθνής διάσταση συνεχούς αλλαγής των μορφών εκδήλωσής της, τώρα ως «κρίση χρέους», είναι δεδομένη σε κάθε στάδιο εξέλιξής της. Η αναχαίτισή της είναι – πλέον – διαρκές ζητούμενο αφού τα έως τώρα μέτρα διέψευσαν τα χρονοδιαγράμματα και δεν επιβεβαιώνονται στα αποτελέσματά τους. Το «ελληνικό» μνημονιακό δεκάμηνο της εσωτερικής υποβάθμισης – υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου, ακραίας ανατροπής εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, επιχειρείται να αποτελέσει το υπόβαθρο του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη. Αποκρύπτεται η κοινωνική καταστροφή, η αποδιάρθρωση των παραγωγικών δυνατοτήτων, η υπονόμευση των αναπτυξιακών πολιτικών και προοπτικών που προκαλείται.
Οι κοινωνικές αντιδράσεις στη χώρα μας, αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες -από τη δυναμική της απεργίας της 23ης Φεβρουαρίου έως την αντίδραση των πιο ισχυρών συνδικάτων στην Ευρώπη, με πρώτα τα γαλλικά και γερμανικά τα οποία απορρίπτουν το σχέδιο μονιμοποίησης της λιτότητας, μαζικών απολύσεων, συρρίκνωσης των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων- καταγράφουν σοβαρές κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες και μεταβολές.
Η πρόκληση μιας νέας κατεύθυνσης τίθεται όλο και πιο ισχυρά, από πολλές και διαφορετικές πλευρές, κυρίως από τα μεσαία, χαμηλά, αδύναμα και φτωχά κοινωνικά στρώματα. Όλο και περισσότερες κυβερνήσεις είναι αντιμέτωπες με τις κοινωνίες για την πολιτική, που ανέλαβαν με τον άδικο και κοινωνικά σκληρό επιμερισμό του κόστους της κρίσης που παρήγαγε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η κερδοσκοπία. Σήμερα η παραγωγική ανασυγκρότηση, η αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου, η νέα ανάπτυξη προϋποθέτουν σχέδιο και συνδέονται με μια ριζικά διαφορετική πολιτική στην Ευρώπη. Οι πτυχές μιας νέας πολιτικής στρατηγικής για έξοδο από την κρίση στο ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσαν να είναι:

Αναδιοργάνωση της χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, κυρίως του Νότου, με δίκαιη προς όφελος των λαών ρύθμιση και μείωση επιτοκίων και υποχρεώσεων, ανεξάρτητα από τις χρηματαγορές. Η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής «Τράπεζας Κρατικών Δανείων» ή Ταμείου -αντί μηχανισμών προσωρινού και αντικοινωνικού χαρακτήρα- είναι μια ρεαλιστική πρόταση.

Η καθιέρωση ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών μέχρι το 60% του ΑΕΠ, καθώς και για τη χρηματοδότηση επενδύσεων.

Προώθηση πολιτικών εναρμόνισης σε κοινωνικά αποδεκτά επίπεδα των μισθών, των συντάξεων, των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των κοινών ορίων στη φορολογία, των επιχειρήσεων και της περιουσίας αλλά και της κερδοσκοπίας (π.χ. με την καθιέρωση φόρου επί των συναλλαγών)...