«Ο Νίκος Ντόκας, δημοσιογράφος με πολυετή πορεία στις εφημερίδες, ο οποίος επί 34 χρόνια έγραφε και επιμελούνταν κείμενα στην «Ελευθεροτυπία» και ασκούσε κριτική βιβλίων από τις σελίδες της, δεν υπάρχει πια.
Ο Νίκος Ντόκας γεννήθηκε το 1935 στην Πιαλεία Τρικάλων και σπούδασε κλασική φιλολογία στο Λονδίνο. Άρχισε να δημοσιογραφεί τη δεκαετία του '60. Εργάστηκε στις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Δημοκρατική Αλλαγή", "Ελεύθερος Κόσμος", "Ριζοσπάστης", "Αυγή".
Στην "Ελευθεροτυπία" εργάστηκε από το 1975 μέχρι το 2009. Ασκούσε την κριτική βιβλίου αρχικά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και από το 1998 στο ένθετο "Βιβλιοθήκη".
Είχε εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: "Ταξίδι" (1961), "Πέτρα και χρόνος" (1963) και "Τόπος συμπάθειας" (1977).»
Έγραψε η «Ελευθεροτυπία»
Ήταν το 1981 όταν βρέθηκα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, σπουδαστής ακόμα στη σχολή δημοσιογραφίας, για να συναντήσω γνωστό δημοσιογράφο για ένα απ’ τα πρώτα μου ρεπορτάζ.
Την ώρα που έφτασα στη ρεσεψιόν, η κοπέλα που ήταν σ’ αυτό το πόστο μιλούσε στο τηλέφωνο.
Δημήτρης Ντόκας… της αυτοσυστήνομαι και πριν προλάβω να της πως έχω ραντεβού με τον κύριο…
Ακούγοντας προφανώς το επώνυμο Ντόκας, στον τέταρτο μου λέει…
Κατάλαβα ότι δεν κατανόησε τι της είπα και νομίζοντας ότι ψάχνω τον Νίκο Ντόκα, που σημειωτέον γνώριζα πως εργάζεται εκεί, πήρα το ασανσέρ κι ανέβηκα.
Πήγα εκεί του έπρεπε να πάω και κατόπιν που ούτως η άλλως το ’χα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να το κάνω, δεν πάω να γνωριστώ με τον άλλο Ντόκα λέω.
Παίρνω τις πόρτες του τετάρτου ορόφου ψάχνοντας, χτυπώ και μπαίνω εκεί που υπήρχε το όνομα «Νίκος Ντόκας»
Βλέπω πίσω από ένα γραφείο με στοίβες βιβλίων, έναν άνδρα σαρανταπεντάρη να με κοιτά ερευνητικά.
Από κεκτημένη «διαστροφική της διασταύρωσης δημοσιογραφική συνήθεια» αν και ήταν πίσω απ’ το γραφείο του, τον ρώτησα τείνοντας το χέρι μου, για την πρώτη της γνωριμίας μας χειραψία…
Ο κύριος Νίκος Ντόκας;
Μάλιστα μου απάντησε!
Κι εγώ Ντόκας είμαι απ’ το Αγρίνιο…για να δούμε εσύ από πού είσαι!
Τον αιφνιδίασε το θρασύτατο έμπα μου στο γραφείο του, σηκώθηκε χαμογελώντας και μου είπε δείχνοντάς μου μια καρέκλα κάθισε, κάθισε.
Άδραξε τον αρωματικό καπνό του και το τσιμπούκι του, άναψα κι εγώ τσιγάρο …κι άρχισε να μου λέει:
«Εγώ είμαι απ’ τα Τρίκαλα, αλλά η καταγωγή μου είναι Σουλιώτικη»
Έχουμε κοινή ρίζα του απαντώ, κατά πως μετά από έρευνα διαπίστωσε ένας θείος του πατέρα μου γιατρός ο Γιώργος Ντόκας και η δική μας καταγωγή απ’ το Σούλι είναι!
Τότε μου περιέγραψε, πως διωκόμενοι οι Σουλιώτες απ’ τον Αλή Πασά άλλοι έφτασαν στην Πρέβεζα και πέρασαν στα Ιόνια νησιά, άλλοι ανατολικά εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλία, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα κι άλλοι πήγαν νότια και κατέληξαν στο Αγρίνιο!
Έτσι ακριβώς του είπα, μ’ ενθουσιασμό κι εγώ, απ’ την κληρονομική μου παράδοση τα ’χω μάθει.
Αυτός συνέχισε την «κριτική βιβλίου» που για χρόνια με μεράκι και πάθος υπηρετούσε κι εγώ ασχολήθηκε με το «ελεύθερο ρεπορτάζ».
Εκεί κι έτσι πρωτογνωριστήκαμε κι όταν κι όπου μετέπειτα συναντιόμασταν, μου φώναζε με ικανοποίηση και περηφάνια, πολλές φορές από μακριά «Γειά σου Ανυπόταχτε Σουλιώτη»!
Μ’ έπαιρνε κι εμένα η περηφάνια μου και ψήλωνα κάμποσες πιθαμές!
Σήμερα έμαθα πως ο Νίκος ο Ντόκας έφυγε απ’ τη ζωή στις 5 Γενάρη, το κληρονομικό μας δέντρο έχασε ένα σημαντικό κλωνάρι…
Ο Νίκος Ντόκας γεννήθηκε το 1935 στην Πιαλεία Τρικάλων και σπούδασε κλασική φιλολογία στο Λονδίνο. Άρχισε να δημοσιογραφεί τη δεκαετία του '60. Εργάστηκε στις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Δημοκρατική Αλλαγή", "Ελεύθερος Κόσμος", "Ριζοσπάστης", "Αυγή".
Στην "Ελευθεροτυπία" εργάστηκε από το 1975 μέχρι το 2009. Ασκούσε την κριτική βιβλίου αρχικά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και από το 1998 στο ένθετο "Βιβλιοθήκη".
Είχε εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: "Ταξίδι" (1961), "Πέτρα και χρόνος" (1963) και "Τόπος συμπάθειας" (1977).»
Έγραψε η «Ελευθεροτυπία»
Ήταν το 1981 όταν βρέθηκα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, σπουδαστής ακόμα στη σχολή δημοσιογραφίας, για να συναντήσω γνωστό δημοσιογράφο για ένα απ’ τα πρώτα μου ρεπορτάζ.
Την ώρα που έφτασα στη ρεσεψιόν, η κοπέλα που ήταν σ’ αυτό το πόστο μιλούσε στο τηλέφωνο.
Δημήτρης Ντόκας… της αυτοσυστήνομαι και πριν προλάβω να της πως έχω ραντεβού με τον κύριο…
Ακούγοντας προφανώς το επώνυμο Ντόκας, στον τέταρτο μου λέει…
Κατάλαβα ότι δεν κατανόησε τι της είπα και νομίζοντας ότι ψάχνω τον Νίκο Ντόκα, που σημειωτέον γνώριζα πως εργάζεται εκεί, πήρα το ασανσέρ κι ανέβηκα.
Πήγα εκεί του έπρεπε να πάω και κατόπιν που ούτως η άλλως το ’χα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να το κάνω, δεν πάω να γνωριστώ με τον άλλο Ντόκα λέω.
Παίρνω τις πόρτες του τετάρτου ορόφου ψάχνοντας, χτυπώ και μπαίνω εκεί που υπήρχε το όνομα «Νίκος Ντόκας»
Βλέπω πίσω από ένα γραφείο με στοίβες βιβλίων, έναν άνδρα σαρανταπεντάρη να με κοιτά ερευνητικά.
Από κεκτημένη «διαστροφική της διασταύρωσης δημοσιογραφική συνήθεια» αν και ήταν πίσω απ’ το γραφείο του, τον ρώτησα τείνοντας το χέρι μου, για την πρώτη της γνωριμίας μας χειραψία…
Ο κύριος Νίκος Ντόκας;
Μάλιστα μου απάντησε!
Κι εγώ Ντόκας είμαι απ’ το Αγρίνιο…για να δούμε εσύ από πού είσαι!
Τον αιφνιδίασε το θρασύτατο έμπα μου στο γραφείο του, σηκώθηκε χαμογελώντας και μου είπε δείχνοντάς μου μια καρέκλα κάθισε, κάθισε.
Άδραξε τον αρωματικό καπνό του και το τσιμπούκι του, άναψα κι εγώ τσιγάρο …κι άρχισε να μου λέει:
«Εγώ είμαι απ’ τα Τρίκαλα, αλλά η καταγωγή μου είναι Σουλιώτικη»
Έχουμε κοινή ρίζα του απαντώ, κατά πως μετά από έρευνα διαπίστωσε ένας θείος του πατέρα μου γιατρός ο Γιώργος Ντόκας και η δική μας καταγωγή απ’ το Σούλι είναι!
Τότε μου περιέγραψε, πως διωκόμενοι οι Σουλιώτες απ’ τον Αλή Πασά άλλοι έφτασαν στην Πρέβεζα και πέρασαν στα Ιόνια νησιά, άλλοι ανατολικά εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλία, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα κι άλλοι πήγαν νότια και κατέληξαν στο Αγρίνιο!
Έτσι ακριβώς του είπα, μ’ ενθουσιασμό κι εγώ, απ’ την κληρονομική μου παράδοση τα ’χω μάθει.
Αυτός συνέχισε την «κριτική βιβλίου» που για χρόνια με μεράκι και πάθος υπηρετούσε κι εγώ ασχολήθηκε με το «ελεύθερο ρεπορτάζ».
Εκεί κι έτσι πρωτογνωριστήκαμε κι όταν κι όπου μετέπειτα συναντιόμασταν, μου φώναζε με ικανοποίηση και περηφάνια, πολλές φορές από μακριά «Γειά σου Ανυπόταχτε Σουλιώτη»!
Μ’ έπαιρνε κι εμένα η περηφάνια μου και ψήλωνα κάμποσες πιθαμές!
Σήμερα έμαθα πως ο Νίκος ο Ντόκας έφυγε απ’ τη ζωή στις 5 Γενάρη, το κληρονομικό μας δέντρο έχασε ένα σημαντικό κλωνάρι…
Ο Νίκος Ντόκας που ήθελε την αριστερά ενιαία και τους αριστερούς …φάρους του κόσμου!!
Μένει όμως πίσω το σημαντικό του έργο, που για χρόνια επιτυχώς επιτέλεσε. Η «κριτική βιβλίου» έχασε τον «Κριτικό» της!
Κι εμείς έναν κρίκο της Κληρονομικής μας Περηφάνιας!
«Στο καλό ανυπόταχτε Σουλιώτη»!!!
Δημήτρης Ντόκας
