 |
| Γουργουρέλι: Στρογγυλό κουδούνι |
Εσαεί ξεμωραμένοι και παρασυρμένοι….στα τετριμμένα του μάταιου
ατομικού μικροσυμφέροντος αλυσοδεμένοι!
Ουαί υμίν…απογοητευμένοι,
ρηχόνοες κι ανιστόρητοι αρνητές, παραιτημένοι αναχωρητές …αποβλακωμένοι!
Ουαί υμίν…που καταφεύγετε σε αναχρονικές ρήσεις, «πεφωτισμένων
αγίων», για να αιτιολογήσετε τα του σήμερα…
Ουαί υμίν…σε σας που εγκλωβίζεστε σε «αραχνιασμένες προφητείες»,
τις από σύμπτωση, η έστω σε από διορατικότητα, τραγικές ομοιότητες και
βασανιστικές συμπτώσεις…ψυχοπνευματικές αναζητήσεις.
Μου θυμίζετε παλιές πουτάνες, που πέρασε η μπογιά τους στην
πιάτσα και κατέφευγαν στα θεία!
Μου θυμίζετε ακόμα και το παλιό ανέκδοτο, που άκουγα παιδί στο
καφενείο του πατέρα μου, από κάποιους ωραίους, απλούς και λαϊκούς, στο Καινούργιο:
«Κάποτε ένας δεν είχε αφήσει από γυναίκα για γυναίκα κι όταν
του έπεσε…η αυτοπεποίθηση κρέμασε γουργουρέλια στα πατζάκια και κυκλοφόραγε
στην αγορά!
Παλιός μάγκας που δεν χαρίζονταν και τα ’λεγε έξω απ’ τα δόντια
τον ρώτησε:
Γιατί έβαλες γουργουρέλια στα πατζάκια;
Κι ο «γουργουρελάκιας» του απαντά:
Να τ’ ακούν τα μυρμήγκια και να φεύγουν, για να μην τα πατήσω!
Δεν άντεξε και δεν μπόρεσε την υποκρισία, ο της αγοράς και
του απαντά! Εσύ δεν πρέπει να βάνεις γουργουρέλια στα πατζάκια…. αλλά καμπάνες
στ’ αρχίδια!»
Ουαί υμίν…που στηρίξατε και στηρίζεται εκβιαζόμενοι, εγκλωβισμένοι,
σκιαγμένοι, παραιτημένοι και ξευτελισμένοι το σάπιο και κατάπτυστο σύστημα, που
με την ένοχη αρωγή σας μας έφτασε μέχρι εδώ!
Αλίμονο …αλί και τρισαλί σε σας που μου είπατε πως στις απελθούσες
εκλογές ψηφίσατε άκυρο!!!
Ουαί υμίν…σε σένα παππού, που το καύχεσαι κιόλας, που ακύρωσες
την ψήφο σου!
Σε σένα που μου είπες παρουσία των παιδιών σου και τον εγγονών
σου, πως φυγομάχησες….
Πως ψήφισες …άκυρο!
Σε σένα που είχες το όπλο στα χέρια σου… και το παρέδωσες απ’
την κάνη!!
Σε σένα ορέ, που δεν έριξες έστω και μια μπαταριά, για την
τιμή των όπλων!!!
Ουαί υμίν…σε σένα,
που δεν άντεξα και σου είπα: Αύριο αν με ρωτήσει ο τρίχρονος εγγονός σου, που
δε θα με ρωτήσει γιατί θα μάθει τη στάση μου και τον αγώνα μου, τι έκανες για
τη δική μου ζωή για το μέλλον μου; θα του απαντήσω:
Μη ρωτάς εμένα λεβέντη μου…ότι μπορούσα έκανα! Μ’ όλο το είναι
μου αντιστάθηκα στην μεθοδευμένη αποσάθρωση! Ρώτα τον πατέρα σου και τον παππού
σου τι έκανε!!!
Και ο παππούς ψιθυριστά, ένοχα και με σκυμμένο το κεφάλι…
μου απάντησε:
Έχεις δίκιο!!!
Δημήτρης Ντόκας
