Άννα, πέτα το τόπι!

Ωραία, ωραία, εφωνάξαμε όλοι. κτυπώντας παλαμάκια!!! 

Πόσες και πόσες χιλιάδες Ελληνόπουλα, δεν έμαθαν τα πρώτα γράμματα, από τούτο το βιβλίο;
Το μακροβιότερο «Αναγνωστικό» το «Αλφαβητάριον»!

Κάποτε σε μια χώρα μεταπολεμική, μετεμφυλιακή, χουντοκρατούμενη, φτωχή, εξαθλιωμένη τα παιδιά δεν είχαν παπούτσια! Είχαν όμως Βιβλία!!

Σημερινός διάλογος μ’ ένα πρωτάκι:
Πήγες σχολείο σήμερα παιδί μου;
-Πήγα
Α μπράβο, τι σου άρεσε περισσότερο;
-Το προαύλιο!
Σας έδωσαν βιβλία;
-    Μας έκαναν δώρο ένα!
Μπράβο, μπράβο παιδί μου να διαβάζεις, να μάθεις γράμματα, να γίνεις καλός άνθρωπος.
-Δεν είχε γράμματα μέσα!!!
(Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του σχολείου τους έδωσε από ένα τετράδιο, μολύβι και σβηστήρα! Με τις ευχές του για καλή σχολική χρονιά)!

Τόπι, τόπι, Μίμη. Τόπι, τόπι, Έλλη.
 –Πέτα, Άννα, το τόπι. Άννα, πέτα το τόπι.

Κάποτε σε μια χώρα μεταπολεμική, μετεμφυλιακή, χουντοκρατούμενη, φτωχή, εξαθλιωμένη τα παιδιά δεν είχαν παπούτσια! Είχαν όμως Βιβλία!!

Πέρασαν από τότε χρόνια και καιροί…η Άννα έγινε υπουργός!
Είχε σκολειά και πήγαινε!
Είχε δάσκαλους που δίδασκαν!!
Είχε βιβλία και διάβαζε!!!

Ο Μίμης έγινε πολιτικός και συγγραφέας!
Είχε σκολειά και πήγαινε!
Είχε δάσκαλους που δίδασκαν!!
Είχε βιβλία και διάβαζε!!!

Σς..σιγά
Μίμη, Άννα, σιωπή. Ελλάτε σιγά-σιγά.
Γιατί σιγά μητέρα; Ερώτησε η Άννα.
–Νάνι μέσα το μωρό, έλεγε η μητέρα.

 Άμα ξυπνήσει… που θα ξυπνήσει, τούτος ο μικρός λαός με τη μεγάλη ψυχή, αλίμονο στους ξεπουλημένους, στους εντολοδόχους του σάπιου ψευτοκαπιταλισμού. Σ’ αυτούς που τον θέλουν ανεκπαίδευτο, στην αμορφωσιά, ευκολοκυβέρνητο! Αλίμονο σ’ αυτούς που τον εμπαίζουν σήμερα, που τον τυραννούν.
 Άμα ξυπνήσει… που θα ξυπνήσει, τούτος ο μικρός λαός με τη μεγάλη ψυχή!
Αυτό το σύστημα όμως έκανε ένα «λάθος», που εδώ και χρόνια κοιτά να το διορθώσει: «Του ξέφυγε μια γενιά κι έμαθε δυο αράδες γράμματα παραπάνω»! Κάμποσοι από τούτους μάθανε αληθινά και ηθικά γράμματα και δεν μπορούν να τους καταβάλουν! Είναι οι αιώνιοι ανυπόταχτοι, μπροστάρηδες της πάλης, ενάντια στη βαρβαρότητα!!!
Άμα ξυπνήσει… που θα ξυπνήσει, τούτος ο μικρός λαός με τη μεγάλη ψυχή!

Η κολοκυθιά
Η Άννα ερώτησε τα παιδιά: -Παιδιά, παίζουμε την «κολοκυθιά»;
-Μπράβο Άννα, είπαμε όλοι. Εσύ «μάνα» του παιχνιδιού.
Εκαθίσαμε όλοι γύρω-γύρω κι επήραμε τον αριθμό μας…
Ωραία, ωραία, εφωνάξαμε όλοι. κτυπώντας παλαμάκια!!! 

Α… ξέχασα την Έλλη! Αυτή δε θα σας πω σαν τι μου «βγαίνει»! Πάντως αν δεν απατώμαι  πρέπει να ’ναι μαζί με τ’ άλλα παιδιά …που παίζουν την κολοκυθιά!

ΥΓ: Κάθε ομοιότητα με εικόνες, πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι νοσταλγικά, πικραμένα, αγανακτισμένα, οργισμένα, αλλά τραγικά και συνάμα σαρκαστικά… «συμπτωματική»!
 
Δημήτρης Ντόκας