 |
|
Κυψέλη… «Σπετσών 78» μεριά… κάμποσα χρόνια μετά… |
Αυθόρμητοι Στίχοι!!!
***
Σαν έμενα «Σπετσών» μεριά...
Μες στην Αθήνα μια φορά…
Κυψέλη μου… Αγαπημένη!
Η θύμησή σου... θα μου μένει …
Σαν χόρευα στον Πειραιά
τ’ αστέρια ήταν αραιά
μου κάνανε σιγόντο...
έφευγα στην Ανατολή
με μίας κούκλας το φιλί
και πώς να ξημερώσω;
Με παίρνουν τόσες θύμησες
και στα παλιά με πάνε
αν έφευγες… κι αν γύρισες
τ’ αστέρια δε ρωτάνε...
Γεννήθηκα στου Καινουργιού
τις πονεμένες στράτες
Μου μείνανε του Βραχωριού (Του Αγρινίου)!
Αξέχαστες Αγάπες !!!
Είχα Αθήνα - Περαιά
Πανέμορφες φρεγάτες!!!
περπάτησα στον Περαιά
με ναύτες και εργάτες.
Είχαμε ίδια όνειρα
ιδρώτα που να καίει
(ιδρώτα που σε καίει)
μ’ έμαθαν… δε με ρώτησαν
Φίλε μου… τι σου φταίει;;;
(Ρε Φίλε τι σε καίει;;;)!
Με Φίλους Περαιώτες
κι όπως εγώ πορεύτηκα
Έβγαζε τ’ όνειρο φωνή
και ο καημός μου νότες.
Τόσα τραγούδια έγραψα
με τίποτα από πάνω...
μόνο στο μέρος της καρδιάς
τον Περαιώτη βάνω.
Τον φίλο μου που ήθελε…
(για να τα φέρω γύρα...)
και για το μεροκάματο
Αχ... τάλαινά μου μοίρα.
Με πήγε και με σύστησε
εκεί στη Δραπετσώνα
στο εργοστάσιο κι εγώ
να βγάλω το χειμώνα.
Την μυρωδιά δεν άντεξα
από την αμμωνία
και ευγενικά τους ξέφυγα
με πίκρα κι αγωνία.
Τότε επήγαινα που λες…
για δημοσιογραφία
σε μια σχολή των Αθηνών
Όλος Φιλοσοφία.
Αναίρεσα τα πάντα μου
έψαξα γι’ άλλους δρόμους
και το μπουφάν μου έριξα
στης μοναξιάς τους ώμους.
Μεσάνυχτα περπάτησα
στους δρόμους της Αθήνας
με ένα δάκρυ συντροφιά
μ’ ακόλουθους… της πείνας.
Τους είπα… «Στάστε ορέ παιδιά»!
τίποτα δε μας σώνει
ούτε η ανημποριά
του θάνατου σεντόνι.
Και πήρα την απόφαση
ναι… με τον εαυτό μου
χωρίς στιγμής την πρόφαση
να ’χω τον κολλητό μου.
Αδέρφι μου… του μήνυσα
εγώ άσε τι κάνω...
εσένα όσο υπάρχω εγώ
μπορώ και σε προκάνω.
Δουλειές τους βρήκα κι έμειναν
Αθήνα και Περαία
κι εγώ τους εχαιρέτησα
και χάθηκα μοιραία.
Να ' ναι… τα χρόνια της ευχής
της νοσταλγίας χρόνια
ήρθαν και μ’ ανταμώσανε
με δάκρυα αιώνια.
Τα δάκρυά τους τα βαριά
ποτέ δε θα τ’ αντέξω
τι κι αν ξανά στην ξαστεριά
μονάχος μου θα τρέξω.
Δε με ξεχάσανε γαμώ…
γαμώ τα τόσα χρόνια...
κι έρχονται και με βρίσκουνε
μέσα στην καταφρόνια.
Κι εγώ τους λέω δυνατά
κι έχω φωνή στεντόρεια
δεν είναι αδέρφια ορατά
της αντοχής τα όρια.!!!
Αυθόρμητοι Στίχοι μου: Κι είναι στις 7 Νοέμβρη 2022 Και ώρα 4:04 πμ
Δημήτρης Ντόκας
***
Σαν έμενα «Σπετσών» μεριά...
Μες στην Αθήνα μια φορά…
Κυψέλη μου… Αγαπημένη!
Η θύμησή σου... θα μου μένει …
Σαν χόρευα στον Πειραιά
τ’ αστέρια ήταν αραιά
μου κάνανε σιγόντο...
έφευγα στην Ανατολή
με μίας κούκλας το φιλί
και πώς να ξημερώσω;
Με παίρνουν τόσες θύμησες
και στα παλιά με πάνε
αν έφευγες… κι αν γύρισες
τ’ αστέρια δε ρωτάνε...
Γεννήθηκα στου Καινουργιού
τις πονεμένες στράτες
Μου μείνανε του Βραχωριού (Του Αγρινίου)!
Αξέχαστες Αγάπες !!!
Είχα Αθήνα - Περαιά
Πανέμορφες φρεγάτες!!!
περπάτησα στον Περαιά
με ναύτες και εργάτες.
Είχαμε ίδια όνειρα
ιδρώτα που να καίει
(ιδρώτα που σε καίει)
μ’ έμαθαν… δε με ρώτησαν
Φίλε μου… τι σου φταίει;;;
(Ρε Φίλε τι σε καίει;;;)!
Με Φίλους Περαιώτες
κι όπως εγώ πορεύτηκα
Έβγαζε τ’ όνειρο φωνή
και ο καημός μου νότες.
Τόσα τραγούδια έγραψα
με τίποτα από πάνω...
μόνο στο μέρος της καρδιάς
τον Περαιώτη βάνω.
Τον φίλο μου που ήθελε…
(για να τα φέρω γύρα...)
και για το μεροκάματο
Αχ... τάλαινά μου μοίρα.
Με πήγε και με σύστησε
εκεί στη Δραπετσώνα
στο εργοστάσιο κι εγώ
να βγάλω το χειμώνα.
Την μυρωδιά δεν άντεξα
από την αμμωνία
και ευγενικά τους ξέφυγα
με πίκρα κι αγωνία.
Τότε επήγαινα που λες…
για δημοσιογραφία
σε μια σχολή των Αθηνών
Όλος Φιλοσοφία.
Αναίρεσα τα πάντα μου
έψαξα γι’ άλλους δρόμους
και το μπουφάν μου έριξα
στης μοναξιάς τους ώμους.
Μεσάνυχτα περπάτησα
στους δρόμους της Αθήνας
με ένα δάκρυ συντροφιά
μ’ ακόλουθους… της πείνας.
Τους είπα… «Στάστε ορέ παιδιά»!
τίποτα δε μας σώνει
ούτε η ανημποριά
του θάνατου σεντόνι.
Και πήρα την απόφαση
ναι… με τον εαυτό μου
χωρίς στιγμής την πρόφαση
να ’χω τον κολλητό μου.
Αδέρφι μου… του μήνυσα
εγώ άσε τι κάνω...
εσένα όσο υπάρχω εγώ
μπορώ και σε προκάνω.
Δουλειές τους βρήκα κι έμειναν
Αθήνα και Περαία
κι εγώ τους εχαιρέτησα
και χάθηκα μοιραία.
Να ' ναι… τα χρόνια της ευχής
της νοσταλγίας χρόνια
ήρθαν και μ’ ανταμώσανε
με δάκρυα αιώνια.
Τα δάκρυά τους τα βαριά
ποτέ δε θα τ’ αντέξω
τι κι αν ξανά στην ξαστεριά
μονάχος μου θα τρέξω.
Δε με ξεχάσανε γαμώ…
γαμώ τα τόσα χρόνια...
κι έρχονται και με βρίσκουνε
μέσα στην καταφρόνια.
Κι εγώ τους λέω δυνατά
κι έχω φωνή στεντόρεια
δεν είναι αδέρφια ορατά
της αντοχής τα όρια.!!!
Αυθόρμητοι Στίχοι μου: Κι είναι στις 7 Νοέμβρη 2022 Και ώρα 4:04 πμ
Δημήτρης Ντόκας
