www.cinemes.gr
Η Κινηματογραφική Λέσχη ξεκινά τις προβολές για την χειμερινή περίοδο 2012-2013 στον γνώριμη αίθουσα του Τρικούπειου Πολιτιστικού Κέντρου και σας περιμένει να χαρείτε και φέτος την μαγεία του σινεμά!
ΚΥΡΙΑΚΗ 23-09-2012 ΩΡΕΣ: 7-9.15 & 9-11.30 μ.μ.
ΔΕΥΤΕΡΑ 24-09-2012 ΩΡΕΣ: 7-9.15 & 9-11.30 μ.μ...
Cafe De Flore
Café de flore
Κοινωνική
Διανομή: Seven Films
Διάρκεια: 120'
Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ
Ηθοποιοί: Βανέσα Παραντί, Κέβιν Πάρεντ, Ελέν Φλοράν
Το Cafe de Flore είναι μια ερωτική ιστορία για ανθρώπους που τους χωρίζουν ο χρόνος και ο τόπος, αλλά συνδέονται με βαθείς και μυστηρίους τρόπους. Ατμοσφαιρικό, φανταστικό, τραγικό κι ελπιδοφόρο, η ταινία καταγράφει τις παράλληλες μοίρες της Ζακλίν, μιας νεαρής μητέρας με ένα γιο με ειδικές ανάγκες τη δεκαετία του ʼ60 στο Παρίσι, και του Αντουάν, ενός πρόσφατα χωρισμένου άντρα, και πολύ πετυχημένου Dj στο Μόντρεαλ του σήμερα. Αυτό που συνδέει τις δύο ιστορίες είναι η αγάπη- εμμονική, τραγική, νέα και διαχρονική αγάπη…
Λίγα λόγια για την ταινία
Ο Αντουάν στα 14 του χρόνια γνωρίστηκε με τη συνομήλική του Καρόλ, αγαπήθηκαν και ορκίστηκαν η αγάπη τους να παραμείνει αιώνια. Αυτό το διαπιστώνουμε σε ένα φλας μπακ –από τα πολλά που έχει η ταινία- η οποία αρχίζει με τον Αντουάν στα 40 του, ωραίο, επιτυχημένο, με δυο υπέροχες κόρες και χωρίς την Καρόλ, με την οποία έχει χωρίσει. Τώρα διατηρεί σχέση με τη Ρόουζ, μια όμορφη κοπέλα που φαίνεται να τον αγαπά. Με ένα ακόμη φλας μπακ πηγαίνουμε στη δεκαετία του 1960, όπου η Ζακλίν μεγαλώνει μόνη το γιο της που πάσχει από σύνδρομο Ντάουν και διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Η Ζακλίν πιστεύει πως μπορεί ο γιος της να ξεπεράσει το πρόβλημα και δε θέλει να τον στείλει σε ειδικό σχολείο. Αυτές είναι οι δύο ιστορίες που παρακολουθούμε στο άκρως ενδιαφέρον φιλμ του Ζαν Μαρκ Βαλέ «Café de flore».
Όλα κυλούν θαυμάσια για την ταινία, το ενδιαφέρον κλιμακώνεται διαρκώς, ο Ζαν Μαρκ Βαλέ σκηνοθετεί με μαεστρία. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η παντοτινή αγάπη, η οποία έχει γίνει εμμονή της Καρόλ, η οποία δυσκολεύεται να δεχτεί πως η σχέση της με τον Αντουάν έχει τελειώσει. Η ζωή της γίνεται καταντά ένα μαρτύριο και προσπαθεί να βρει απαντήσεις. Η ίδια πιστεύει στην παντοτινή αγάπη και αποφασίζει να παλέψει γι’ αυτή, να ψάξει να βρει που έχει γίνει το λάθος. Στο μεταξύ η Ζακλίν μεγαλώνει το γιο της ο οποίος προσκολλάται σε μια συνομήλικη συμμαθήτριά του που πάσχει κι εκείνη από σύνδρομο Ντάουν. Αυτή η σχέση με το κορίτσι αποσταθεροποιεί τη δική της σχέση με το γιο της. Και ενώ όλα αυτά εμπλέκονται με ένα τρόπο σχεδόν μαγικό, παρασύροντας το θεατή, ο σκηνοθέτης φαίνεται να χάνεται μέσα στο λαβύρινθό του. Κι επειδή μίτος της Αριάδνης δεν υπάρχει, αποφασίζει να δραπετεύσει από την παγίδα που έστησε στον εαυτό του χρησιμοποιώντας τη μεταφυσική. Μια επίσκεψη της Καρόλ σε μέντιουμ θα της δώσει απαντήσεις και ο σκηνοθέτης θα συνδέσει τις ασύνδετες μέχρι τότε ιστορίες του. Το μεγάλο σκηνοθετικό κόλπο, η τέχνη της αποπλάνησης. Μόνο που προσωπικά δε με έπεισε, αντίθετα με εκνεύρισε αυτή η εύκολη προσφυγή στη μεταφυσική.
Μια ταινία με στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, με αρκετές αρετές, με πολύ καλές ερμηνείες που βαδίζει με σταθερά βήματα, χάνεται μόνη της και αναζητά σωσίβιο στο υπερπέραν. Εκεί όπου χάνεται και η παντοτινή αγάπη αλλά και τα όποια ζητήματα αναπηρίας προσπαθεί να βάλει. Κρίμα γιατί μια φιλόδοξη προσπάθεια αυτοαναιρείται παρασυρόμενη από τη σκηνοθετική αυταρέσκεια του Ζαν Μαρκ Βαλέ.
Κριτική: Στράτος Κερσανίδης (http://kersanidis.wordpress.com)
