«Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο» Όσσο

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ


Το «ποίμνιο» του Χριστού
**********************


Ο κάθε άνθρωπος που δέχεται το βάπτισμα και το χρίσμα, εντάσσεται στο σώμα της Εκκλησίας. Το Σώμα της Εκκλησίας έχει κεφαλή το Χριστό. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι όποιος ανήκει στην Εκκλησία, «αυτόματα» στην μεταθανάτιο ζωή θα είναι στον Παράδεισο. Ο ίδιος ο Χριστός λέγει: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες»*1. Δηλαδή αυτό σημαίνει πως υπάρχουν χριστιανοί οι οποίοι είναι εντός της εκκλησίας «θεωρητικά», αλλά στην πράξη δεν έχουν καμία σχέση με αυτή. Αντιθέτως ενώ είναι μέλη της προσπαθούν να την «διαβάλουν» και να την «διχάσουν».
Τίθεται το ερώτημα «τότε ποιος θα σωθεί;» Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Υιός του Θεού λέγοντας: «ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλά ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς»*2.
Το θέλημα του Πατρός φανερώνεται στους ανθρώπους στην Π. Διαθήκη «δια μέσου»των προφητών και στην Κ. Διαθήκη «δια μέσου» του Χριστού και των Αποστόλων. Στην μεταποστολική εποχή αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του κάθε Επισκόπου, που τελεί τα μυστήρια της εκκλησίας και ειδικά την Θ. Ευχαριστία. Έτσι σε συνδυασμό με τα μυστήρια και την Αγία Γραφή, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το θέλημα του Θεού και βρίσκει το «δρόμο» για τη σωτηρία του.

*1Κατά Ματθαίον κεφ:7 Στιχ:15-16
*2Κατά Ματθαίον κεφ:7 Στιχ:21-22

Γεώργιος Π. Σαβελώνας (17-1-2009)


...................................................................






Εκκλησία και κοινωνικά προβλήματα
***
Οι χριστιανικές ομολογίες, τονίζουν την ανάγκη συμμετοχής της εκκλησίας, στην αντιμετώπιση και επίλυση κοινωνικών προβλημάτων.* Η Ορθόδοξη εκκλησία, η οποία αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο ως πρόσωπο, αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά σκοπός της δεν είναι η επίλυση μόνο αυτών.
Σκοπός της εκκλησίας είναι, η ριζική αλλαγή του ανθρώπου, να τον καταστήσει «φορέα» της «θεοποιού» χάρης. Πρόκειται ουσιαστικά για μία εσωτερική αναγέννηση και στροφή από τα επίγεια προβλήματα στην αιώνια ζωή, κοντά στο Θεό, εξ’ άλλου αν επιτευχτεί αυτή η «υπέρβαση» της καθημερινότητας, τα κοινωνικά προβλήματα θα εκτονωθούν. Δε θα υπάρχουν εντάσεις, αφού όταν οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο, αισθάνονται ότι είναι αδέρφια μεταξύ τους και βιώνουν σε βάθος την αυτόθυσιαστική αγάπη, που θα πρέπει να νιώθει ο κάθε χριστιανός για τον συνάνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος είναι σε «επικοινωνία» με τον θεό, η ανθρώπινη φύση εξαγιάζεται, οπότε ταυτόχρονα εξαγιάζεται και η ίδια η κοινωνία, της οποίας όλοι είμαστε μέλη.
Άρα, αυτό που θα πρέπει να προβληματίσει, είναι η στάση μας απέναντι στην εκκλησία και η θέση μας μέσα σε αυτή και έπειτα τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία είναι παράγωγα της ανθρώπινης ιδιοτέλειας και αμαρτίας.
*Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη -Χριστιανική Ηθική

Γεώργιος Π. Σαβελώνας (3-1-2009)






Άνθρωπος, «η κορωνίδα» της δημιουργίας.


***
Ο άνθρωπος θεωρείται το τελειότερο έμψυχο ον που εμφανίσθηκε επί γης. Έχει την ευφυΐα, ελεύθερη βούληση και το χάρισμα της επικοινωνίας με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Πως όμως φέρεται ο άνθρωπος, σε σχέση με τα ζώα;
Επικοινωνεί, κατά κάποιο τρόπο, με αυτά;


Ερωτήματα τα οποία δε μας απασχολούν, η τα θεωρούμαι αρκετά ανόητα, για να τα απαντήσουμε. Από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Το ανθρώπινο είδος, με τη γνωστή αλαζονεία που το διέπει, φέρεται στο εκάστοτε ζώο με βαναυσότητα στη χειρότερη περίπτωση, η απλή αδιαφορία στην καλύτερη. Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι τα ζώα δεν είναι κατοικίδια, αλλά σύντροφοι και φίλοι μας, στο ταξίδι που λέγεται ζωή.
Αυτά θα αναρωτιόταν κάποιος « τι μπορεί να με διδάξει ένας σκύλος, η τι μπορεί να με μάθει ένα άλογο;» Λογικά ερωτήματα, στα οποία η απάντηση είναι προφανής, από το σκύλο μπορείς να διδαχθείς την ανιδιοτελή αφοσίωση και φιλία που κανείς άνθρωπος δεν προσφέρει χωρίς κάποιο συμφέρον. Από το άλογο την ταπεινότητα, γιατί μας «κουβαλάει» στην πλάτη του, χωρίς να παραπονιέται η να παινεύεται ότι έκανε κάτι σπουδαίο. Σε όλα αυτά η ανθρώπινη φύση υστερεί, γιατί όλοι πρέπει να μάθουμε να συνοδοιπορευόμαστε με τα ζώα και όχι να τα εκμεταλλευόμαστε.
Κλείνοντας, πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα, από το σπουδαίο έργο που κάνουν οι φιλοζωικές οργανώσεις, για να προστατεύσουν αυτά τα αθώα πλάσματα.
Γεώργιος Π. Σαβελώνας. (29-12- 2008)






Η αγροτική ζωή της Αιτωλ/νίας
***
Ο νομός της Αιτωλ/νίας, τις περασμένες δεκαετίες, ήταν ένας από τους πλουσιότερους νομούς Πανελλαδικά, με ραγδαία ανάπτυξη, αυτό οφείλονταν στην παραγωγή καπνού και άλλων αγροτικών προϊόντων.
Τα τελευταία χρόνια η παραγωγή καπνού έχει εκλείψει και γενικότερα η αγροτική ανάπτυξη είναι σχεδόν μηδενική. Όλοι οι νέοι φεύγουν από την επαρχία και μετακομίζουν στην Αθήνα. Εκεί ελπίζουν σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και σε ένα καλύτερο αύριο.
Τι γίνεται όμως με την επαρχία; Η επαρχία συνεχώς φθείρεται και αργοπεθαίνει. Ο αστικός τρόπος ζωής, έχει δηλητηριάσει τη νοοτροπία μας. Θεωρείται υποτιμητικό, ένας νέος άνθρωπος, να είναι αγρότης η κτηνοτρόφος. Οι περισσότεροι φαντάζονται των εαυτό τους, πίσω από ένα γραφείο, σε κάποια δημόσια υπηρεσία, η ιδιωτική εταιρεία. Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν όλα αυτά, αλλά όχι μόνο αυτά.
Είναι καιρός οι νέοι να καλλιεργήσουν ξανά τη γη, να σπείρουν και να θερίσουν. Αυτό που θα πάρουν δε θα είναι απλά ένας καρπός, αλλά η ικανοποίηση ότι έκαναν κάτι διαφορετικό, απ’ ότι επιτάσσει η αστική καθημερινότητα. Θα είναι μια αναζωογονητική πνοή, για τον τόπο μας, που θα του δώσει φτερά ανάπτυξης και θα του εξασφαλίσει ένα πιο ευνοϊκό μέλλον.
Τελικώς γίνεται αποδεκτό, ότι η αγροτική παραγωγή του τόπου μας, που συνδέεται άμεσα με την οικονομική του ανάπτυξη, συγκλείνει στην απόφαση που θα πάρει ο κάθε νέος της περιοχής μας, αν θα μείνει να αγωνιστεί και να πετύχει.
Γεώργιος Π. Σαβελώνας




Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
(Του Γεωργίου Π. Σαβελώνα)
***
Η Αιτωλοακαρνανία έχει χαρακτηριστεί, ως το «φυσικό πάρκο» της Ελλάδος. Ένας νομός πλούσιος σε ποτάμια, λίμνες, πεδιάδες και ορεινούς όγκους. Αυτή η τοπομορφία έχει ως αποτέλεσμα, μια πλούσια παραγωγή σε πανίδα και χλωρίδα.


Ένα ερώτημα που προκύπτει άμεσα, είναι τα «μέτρα προστασίας» που έχουν ληφθεί, τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, όσο και σε εθνικό και αν αυτά είναι επαρκή. Σίγουρα πρωτοβουλίες έχουν παρθεί, αλλά η υλοποίησή τους είναι μακροπρόθεσμη και αντιμετωπίζουν κάποιες πρόσκαιρες αντιξοότητες. Έτσι σε αυτό το μεσοδιάστημα, το οικολογικό σύστημα της περιοχής μας, επιβαρύνεται συνεχώς με διαφόρων ειδών ρύπους. Προκύπτει άμεσο πρόβλημα, τόσο για την επιβίωση ζωικών και φυτικών οργανισμών, όσο και για πιθανά προβλήματα υγείας, στους κατοίκους εδώ.
Συγκλείνοντας τονίζεται άμεσα, η ανάγκη να δοθούν περισσότερα οικονομικά κονδύλια, σε ότι αφορά το τοπικό οικολογικό μας σύστημα, με σκοπό την προστασία του. Σε ότι αφορά τις μακροπρόθεσμες πρωτοβουλίες, να γίνουν βραχυπρόθεσμες μ’ οποιοδήποτε κόστος, έτσι ώστε να σωθεί ο τόπος, που τόσο αγαπάμε και μας προσφέρει μια ποικιλία σε φυσικές ομορφιές!!!.
Γ. Π. Σαβελώνας (26-12-2008)



ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ
(του Γεωργίου Π. Σαβελώνα)
***
Η κοινοκτημοσύνη εμφανίσθηκε ως μία συναισθηματική, αλλά ταυτόχρονα και κοινωνική εκδήλωση, των χριστιανών της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.*1
Η χριστιανική κοινοκτημοσύνη, στηρίζεται στην ανιδιοτελή αγάπη, στην ελεύθερη βούληση και στην «αυτοθυσιαστική» διάθεση, που θα πρέπει να μας διέπει, έναντι στον κάθε συνάνθρωπό μας.
Το ιδεώδες του χριστιανισμού είναι: «καθετί που μου ανήκει είναι και δικό σου».*2
Αυτό το ιδεώδες διαφέρει πολύ, από μια μεταγενέστερη πολιτική φιλοσοφία την κομμουνιστική, της οποίας το αξίωμα είναι: «καθετί που σου ανήκει είναι και δικό μου».*3
Η χριστιανική κοινοκτημοσύνη, προέρχεται από μια ανώτερη πνευματική κατάσταση, εντός της οποίας συναντιέται ο θεός με τον άνθρωπο.
Ο κομμουνισμός αντίθετα, περιορίζεται σε μία υλιστική προσέγγιση, που περισσότερο αγγίζει την έννοια αυτάρκεια, παρά την έννοια της κοινοκτημοσύνης.
Συμπερασματικά, αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό και γενικώς αποδεκτό είναι, ότι ο χριστιανισμός που ζει «εν αγιότητα», μοιράζει τα υλικά αγαθά, επειδή βάζει το «εσύ» πάνω από το «εγώ», ενώ η κάθε πολιτική φιλοσοφία, στηρίζεται σε ένα απρόσωπο κοινωνικό σύνολο, που αποκαλείται «εμείς».
*1 Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη (Χριστιανική Ηθική)
*2Δ. Στεφανίδου (Ο κοινωνισμός των πατέρων της Εκκλησίας) Το κοινωνικόν πρόβλημα και ο Χριστιανισμός.
*3Δ. Στεφανίδου (οπ. παραπάνω).



Γ. Π. Σαβελώνας (26-12-2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια: