ΠΟΙΗΣΗ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Ζ Ε Φ Υ Ρ Ε!!!

Έδωσα μια καρδιά , ζαφείρι
Την έκανες έρημο γεφύρι
Έκανα όνειρα πολύ μεγάλα
Που έγιναν στον άνεμο ψιχάλα

Φύσα, στο πρόσωπο μου, Ζέφυρε
Γιατί , η ψυχή μου, υπέφερε
Δυστυχώς χάθηκε τώρα, Νότε
Η χαρά που είχα εγώ τότε

Η αγάπη έμοιαζε σα ρουμπίνι
Έγινε τώρα δακρυσμένη σελήνη
Το χρώμα της ξεθωριασμένο
Στον ουρανό μου, το νυχτωμένο

Φύσα, στο πρόσωπο μου, Ζέφυρε
Γιατί , η ψυχή μου, υπέφερε
Δυστυχώς χάθηκε τώρα, Νότε
Η χαρά που είχα εγώ τότε

Γεώργιος Π. Σαβελώνας





ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

Στη κορυφή πάνω του Υμηττού
Έπεσε το δάκρυ του αετού
Όταν πετούσε μ’ ελιγμούς
Έκανε κάποιους συνειρμούς

Αν του κοβόταν τότε τα φτερά
Θ’ έπεφτε σ’ εκείνη την μεριά
Αν ο ήλιος δεν ξαναχαράξει
Η νύχτα θα τον κατασπαράξει

Κοιτούσε με το αετίσιο του βλέμμα
Και θυμόταν το βασιλικό του αίμα
Πάντα πετούσε ψηλά με πυγμή
Απλά σκέφτηκε προς στιγμή

Αν του κοβόταν τότε τα φτερά
Θ’ έπεφτε σ’ εκείνη την μεριά
Αν ο ήλιος δεν ξαναχαράξει
Η νύχτα θα τον κατασπαράξει

Γεώργιος Π. Σαβελώνας

Του παραμυθιού ο Μάγος

Χειμωνιάτικες νύχτες, άδειες
Παγωμένες, σαν του χιονιού νιφάδες
Το βλέμμα σου όμως, πιο ψυχρό
Τόσο κενό, που έμοιαζε νεκρό.

Απλά, ήσουν μαζί με όλα, πάγος
Και ’γω….. Του παραμυθιού ο Μάγος
Σου έκανα, το πιο δυνατό μου ξόρκι
Αφού μας δένουν, αιώνιας αγάπης, όρκοι.

Τότε τα πάντα, πήρανε φωτιά
Και είδα σπίθα ζωής, στη δική σου τη ματιά
Μόλις είχες έρθει, πάλι πίσω
Τότε υποσχέθηκα, να μη σε ξαναφήσω.

Γεώργιος Π. Σαβελώνας

Αγάπη δυνατή
**************
Έχω φίλε μου αγάπη πολύ να δώσω
Πες μου όμως αν ποτέ δε θα την προδώσω
Τόσες γυναίκες πέρασαν κι εγώ μαζί σου πίνω
Πές μου φίλε αν μπορείς τώρα πια τι θ’ απογίνω.

Πες μου θα ’ρθει
Αγάπη δυνατή
Να μου τη γιατρέψει την πληγή.
Πες μου θα ’ρθει
Αγάπη δυνατή
Να μου αναστήσει την ψυχή.

Αγάπη έδωσα και πίκρα πήρα πίσω
Όνειρα έκανα πώς να τα λησμονήσω
Αγάπησα προδόθηκα τον πόνο μου σου λέω
Κι αν την ψυχή μου σκότωσα πάλι για όλα φταίω.

Θοδωρής Ζαρκάδας (14 Φλεβάρη 2009)

Εκπεσών τάγμα
***
Με κατέβασες στον Άδη
Είδα μόνο ζοφερό σκοτάδι
Δεν είχα καθόλου θάρρος
Απέναντι ήτανε ο χάρος
Ο Αδάμ και η Εύα γονατιστοί
Δίπλα από τον ένα ληστή
Αυτόν που Τον Θεό προκάλεσε
Όχι τον άλλο που Τον παρακάλεσε.

Ο Πλούτωνας κάθονταν στο θρόνο
Και χαιρόνταν με τον πόνο
Έβλεπα αγριεμένο τον Εωσφόρο
Να παίρνει αμαρτωλές ψυχές ως φόρο.

Κάπου παρακάτω ένα μάρμαρο
Έγραφε «Πύλη για το Τάρταρο»
Απέναντι ακριβώς τα Ηλύσια Πεδία
Που μοσχοβολούσαν μία ευωδία
Παντού τριγύρω αλυσοδεμένοι
Αιώνια στη φωτιά καταδικασμένοι
Εκεί και το «Εκπεσών τάγμα»
Ως ηφαίστειο γεμάτο μάγμα.

Γεώργιος Π. Σαβελώνας (3-1-2009)



Η φωνή σου γλυκιά μελωδία
***
Ήσουν μόνο άδειες και ψεύτικες υποσχέσεις
Αφού τίποτα δεν έκανες, ποτέ, στ’ αλήθεια
Πάντα πάλευες, μέσα σε κάποιες αντιθέσεις
Μέχρι που τις έκανες, καθημερινή συνήθεια
Χανόσουν και πάλευες, με τι φωτιές
Από την άλλη, γύρευες μία γαλήνη
Σε τρόμαζαν, το σκοτάδι και οι σκιές
Μα χανόσουν, στο φως από τη σελήνη.

Είδα τη λάμψη, των ματιών σου
Την ελπίδα, στο χαμόγελό σου
Ίσως η ζωή, να είναι τραγωδία
Μα η φωνή σου, γλυκιά μελωδία.

Λόγια, που δεν είχανε ποτέ σκοπό
Χαθήκανε στη λάμψη, μια στιγμή
Ξέχασα, όσα ήθελα πάντα να πω
Αφού δε βρήκα, ούτε την αφορμή
Εσύ, πάντα, ανάμεσα σε δύο κόσμους
Σε ένα αιώνιο σκοτάδι και στο φως
Σε όλους, τους αδιάβατους, τους δρόμους
Ξέρεις, ποιος θα είναι φίλος η εχθρός.

Γεώργιος Π. Σαβελώνας (29-12-2008)




Κάθε παραμύθι
***
Άλλη μια νύχτα, έδυσε ο ήλιος
Και το σκοτάδι, έγινε πάλι φίλος
Ένας μαύρος ουρανός, χωρίς φεγγάρι
Θυμίζει ένα στοιχειωμένο, παλιό κελάρι
Τ’ αστέρια, μοιάζουν με πυγολαμπίδες
Που φωτίζουν, σαν ετοιμόσβηστες ηλιαχτίδες
Κάθε σύννεφο, έχει και το δικό του σχήμα
Και ο άνεμος, σφυρίζει ένα παλιό ποίημα.

Κάθε παραμύθι, μοιάζει να ’ναι ονειρεμένο
Με τους πρίγκιπες, τους δράκους και τα κάστρα
Κάθε παραμύθι, μοιάζει να ’ναι μαγεμένο
Όπως χιλιάδες, αμέτρητα, χλωμά άστρα.

Άλλη μια νύχτα, άκουσα τα κύματα
Που χάνονταν, στους λευκούς αφρούς
Έμοιαζαν, με κάτι παλιά μηνύματα
Που τιμούσαν, όλους τους νεκρούς
Η θάλασσα, άρχισε να αγριεύει
Αφού τα πνίγει όλα, με το βάθος
Μοιάζει με θηρίο, που δεν ημερεύει
Χωρίς να χάνει, ποτέ το πάθος.

Γεώργιος Π. Σαβελώνας (26-12-2008)

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
***
Σε μια τσιμεντένια άψυχη πόλη
Που παντού τριγύρω υπάρχει πέτρα
Στο ίδιο κλουβί είμαστε μαζί όλοι
Χωρίς τριγύρω να υπάρχουν δέντρα.

Ο ορίζοντας έχει γίνει ένα άψυχο γκρίζο
Που χάνεται μέσα στην όξινη βροχή
Κοιτάζοντας άρχισα τότε να δακρύζω
Που οι τέσσερις έγιναν μια νέα εποχή.

Από τον καύσωνα αμέσως στον παγετώνα
Ανεξάρτητα αν έχουμε καλοκαίρι η χειμώνα
Από τη βροχή κατευθείαν στην ξηρασία
Χωρίς εύκρατο η τροπικό να υπάρχει στην ουσία.

Γεώργιος Π. Σαβελώνας

ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ ....αγναντεύω το πέλαγος!!!!

Στο Παραλίμνιο
***
Στη σειρά τα νούφαρα
Της στεριάς, τα νούφαρα
Σπάνε το κύμα μου
Σπάνε τη γαλήνη μου
Κι εγώ αποτιμώ το κόστος
Της επιθυμητής μου ηρεμίας
Γερμένος στο μουσκεμένο κορμό
Της νεανικής μου ιτιάς
Κοιτάζοντας το πελαγίσιο κύμα
Που φόρεσε η λίμνη
Κι όλο ταξιδεύω τα όνειρα
Κι όλο επιστρέφουν άχραντα
Να μου αγγίξουν τα πόδια
Να διαπεράσουν την ύπαρξή μου
Να μου δροσίσουν τη καρδιά
Να μου αναταράξουν τη σκέψη
Στη σειρά τα νούφαρα
Της ακρολιμνιάς, τα νούφαρα
Κρύψανε πίσω τους, τους ίσκιους τους
Να μη τους δουν του δειλινού οι αχτίδες
Και λιποψυχήσουν
Ορθός, ασάλευτος, αγναντεύω το πέλαγος
Κι εκείνα τα νεροπούλια
Όνειρα που δραπέτευσαν
Απ’ τα διπλοκλειδωμένα ενδόψυχά μου
Φτερουγίζουν περιπαιχτικά
Σε ρότες άυλες, παράξενες, απρόσμενες
Απροσδιόριστες, απρόβλεπτες, γυμνές
Λύγισε το νεροκάλαμο
Με άγγιξε , με χάιδεψε
Χαμογέλασε και ξαναΐσιωσε
Και ξαναλύγισε και ξαναΐσιωσε
Και ξαναλύγισε και ξαναΐσιωσε………
Κι εγώ ορθός κι ασάλευτος

Αγναντεύω το πέλαγος!!!!!!!.

ανθισμένα νούφαρα

Δημήτρης Ντόκας