Τα καράβια μας π-09
***
Είχα ένα φίλο που δεν τραγουδούσε
Μα ήταν πρωτομάστορας στο στίχο
Στα νύχια κάθε βράδυ περπατούσε
Βουβή σκιά που πάει τοίχο - τοίχο.
Τον γνώρισα στην πέμπτη γυμνασίου
Μας ένωνε η τρέλα μας η ίδια
Και στη «βελανιδιά του Βουκατίου»
Σχεδιάζαμε καράβια και ταξίδια.
Που πήγαν φίλε Γιώργο τα καράβια μας;
Και κείνα τα φανταστικά ταξίδια
Δυο δάκρυα κυλάνε απ’ τα μάτια μας
Σαν τα παράπονά μας είναι ίδια...
Στου χρόνου τις ανηφοριές τον χάνω
Στο «Τηνιακό» τον βρίσκω κάποιο βράδυ
Τα είπαμε σε δυο ποτήρια πάνω
Κι έφυγε όπως ήρθε στο σκοτάδι.
Που πήγαν φίλε Γιώργο τα καράβια μας;
Κι εκείνα τα εξωτικά ταξίδια
Δυο δάκρυα κυλάνε απ’ τα μάτια μας
Σαν τα παράπονά μας είναι ίδια.
Περάσαμε κι οι δυο μας τα τριάντα
Να ψάχνουμε στους μύθους την αλήθεια
Για σένα δε θα στήσουν ανδριάντα
Για μένανε θα λένε παραμύθια.
Που είναι φίλε Γιώργο τα καράβια μας
Και τ’ απραγματοποίητα ταξίδια
Δυο δάκρυα κυλάνε απ’ τα μάτια μας
Σαν τα παράπονά μας είναι ίδια.
ΥΓ: Αυτούς τους στίχους τους έγραψα στις 17 Απρίλη 2005… Με τη Σκέψη μου στον Συμμαθητή μου και Φίλο… Ποιητή Γιώργο Πελέκη!
ΥΓ1: Φωτογραφίες… 1)Πάτρα 1979 είμαι στο λιμάνι 2) Βουκάτιο Παραβόλας Τριχωνίδας 3) «Τηνιακό» Λ. Αλεξάνδρας Αθήνα.
Δημήτρης Ντόκας Δημοσιογράφος - στιχουργός
