Δημήτρης Ντόκας
ΗΤΑΝ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 1990… ΟΔΗΓΩ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟ
ΑΣΠΡΟ ΜΟΥ FORD… (ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ) … ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ … ΑΠ’ ΤΗΝ ΟΔΟ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΓΚΑΖΙΑ… ΕΝΑ
CITROEN…
ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΛΑ… ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΩ... ΗΤΑΝ Ο
ΚΩΣΤΑΣ ΝΑΣΤΟΣ!!! Ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΑΣ!!
ΝΑΙ… ΝΑΙ… ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ!!! ΒΓΑΙΝΕΙ Ο ΜΙΣΟΣ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ
ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ…
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥΥΥ!!!
ΓΚΑΖΩΝΕΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ… ΕΤΣΙ ΦΕΥΓΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ Η
ΖΩΗ… ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΗΤΑΡΙΑ ΜΟΥ …
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ…
ΦΡΕΝΑΡΩ... ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΩ... ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ… «ΚΥΡΙΕ
ΚΑΘΗΓΗΤΑΑΑ»!!!
ΦΡΕΝΑΡΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ!!! (ΟΥΡΑ Τ’ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΙΟ ΠΙΣΩ)!
ΚΟΡΝΑΡΟΥΝ…
ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ... ΜΕ ΘΥΜΑΤΑΙ…
ΚΙ ΕΓΩ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ !!! ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΒΟΥΡΚΩΝΩ!!!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥΥΥ!!
Δημήτρης Ντόκας
Δημοσιογράφος - στιχουργός
