Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!

 Κόψε το βήμα σου, στάσου λίγο στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου, σαν περνάς, τούτες τις γιορτάδες μέρες…και δες τη φλόγα!!
Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!

 Όταν η ζωή σου παίρνει τα όνειρα, φύλλα κιτρινισμένα στ’ αγέρι αφημένα!
Όταν δίνεις τη ψυχή σου «σ’ αλλότρια σε ξένα»!
Σ’ αυτά που είναι δικά σου και δικά μας κι ας δεν το νιώθεις κι ας δεν το νιώθουν!
Πικραίνεσαι, αλαργεύεις,  αγριεύεις, πεισμώνεις κι αγωνίζεσαι…γίνεσαι ένα με τ’ ατσάλι και τη φλόγα!
Μα κάπου–κάπου γυρίζεις…μέσα σου, βλέμμα βαθύ να ρίξεις!

 Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!
Αυτή που σου λέει, περνώντας απ’ τα δροσερά τους χείλη …πες μας αλήθειες!
Κι εσύ ευσυγκίνητε ανόητε, χάνεσαι, βασανίζεσαι και μέσα απ’ της αιώνιας εφηβείας σου τις αγωνίες… ξαναβρίσκεσαι.
Θέλεις να πεις παλιές αλήθειες, διαχρονικές… νέες και δεν μπορείς, ξαναδιαφεύγεις σε προγενέστερες ρήσεις σου, εκείνες τις αδιασάλευτες και σπαράζεις και αναδιπλώνεσαι!

 Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!
Ναι είναι της αγωνιστικότητάς σου η ρότα, αυτή που σε έφερε μέχρι εδώ, στα σύνορα του μέλλοντος και στης αυγής το γλυκοχάραμα. Είσαι εδώ, είμαστε εδώ, δυσνόητοι κι αχάλαστοι, ολόρθοι κι απροσκύνητοι, φάροι του μέλλοντος και του αύριο παντιέρες!
Πάρε της ψυχής μου το χρώμα, ίσως δε θ’ αναγκαστείς, αλλιώς να βάψεις την παντιέρα σου!
Κι αν…. κι αν ξεράθηκε το χέρι σου μην το φτύσεις, τράβηξε πάνω στο δάκρυ μου την παλάμη σου και σφίξε τον ιστό!

 Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!
Πορεύσου ελπίδα μου, της νιότης μου βλαστάρι, στο δρόμο του μέλλοντός σου, δε θέλω να σταθείς σ’ όποιο, σ’ ένα γεφύρι και να πεις «αυτός μου το ’χτισε»!!
Η ταπεινότητά μου δεν το επιτρέπει!!!
Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!

Κόψε το βήμα σου, στάσου λίγο στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου, σαν περνάς, τούτες τις γιορτάδες μέρες…και δες τη φλόγα!!
Αυτή η φλόγα, αχ η φλόγα, στα μάτια των παιδιών!!!

Δημήτρης Ντόκας