Ευκταίοι στόχοι.
Καλύτερα στο τίποτα, παρά να είσαι ''κάτι,''
σ' αυτό χρόνο που κυλά, που τρέχει σαν νερό.
Κι ιδού, η χρεία μάς μηνά: στο δύστυχο εργάτη,
δώστε του Γη, ταυτότητα κι όραμα φλογερό...
Να 'χει ελπίδα στην ψυχή, στον πόνο μην ενδώσει,
να ζει μι' απελευθέρωση, ουράνια, θεϊκή,
να πει μια λέξη σπλαχνική, το κρίμα να μερώσει,
στη μόνωσή του ν' ακουστεί, μια νότα μαγική.
Μια δίκαιη προοπτική στο χώμα να χαράξει,
να πάψει το μακέλεμα κι ο γδικιωμός στη Γη.
Κι ότι τους πόνους μας ξυπνά, πάραυτα να τ' αλλάξει,
Το ηθικό υπόστρωμα, πλούτος κι έσω αξία!
Μια στέρεα ωρίμανση με πνεύμα ανοδικό...
Για να στερέψει τ' άδικο κι η γκρίζα αταξία,
ίσια να γίνουν τ' άνισα, κέρδος μοναδικό!
Ημέρα αναστάσιμη, με φως κι ελευθερία!
Στον ορθρινό ορίζοντα, μια σάλπιγγα ηχεί...
Να 'χετε τόλμη και πυγμή, κραυγάζει η ιστορία,
να ζείτε τα ανθρώπινα, με ένθεη ψυχή!
Γιώργος Δ. Μπίμης, ποιητής Συγγραφέας,
Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών,
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
