Οι Πραγματικοί Λεβέντες,
Έλληνες, Πατριώτες… μένουν ΕΔΩ και παλεύουν για την Πατρίδα και για τη Λευτεριά!!!
Κι εμένα μου έτυχαν
ευκαιρίες να «την κάνω» … όταν πήρα υποτροφία να σπουδάσω Δημοσιογραφία-Δημοσιολογία…
και στο Παρίσι…Δεν έφυγα!
Έμεινα ΕΔΩ δένοντας
την ψυχή μου κόμπο… θυσιάζοντας ότι θυσίασα… (κάηκα συνειδητά)… για να γίνουν
τα σκοτάδια Λάμψη!
Δε θα σας γράψω
περσότερα τώρα… καρτεράτε, θα πω πολλά και με γεγονότα και με ονόματα (αν μου δώσουν
το ΟΚ οι άμεσα εμπλεκόμενοι τότε) … σύντομα!
ΟΧΙ…Συνέλληνες…
Συμπατριώτες
μας…μην παίρνετε τα στενοδρόμια της σύγχρονης προσφυγιάς!!!
Για διαβάστε τι έγραψα
στον Φίλο μου τον Γιάννη Π. στις 23 Φλεβάρη το 2009…στις 6:24π.μ.!!!
Και με τη σύμφωνη
γνώμη του, εκείνο το κείμενό μου, το εκτύπωσα απόψε και θα το ξαναδιαβάσουν πολλοί στον Λατρεμένο τόπο
μας στο Καινούργιο Αγρινίου …και όχι μόνο!
Πόσο όξω έπεσα;
Δευτέρα, 23
Φεβρουαρίου 2009
prototypia: Ανεπίδοτο γράμμα...
Σ’ έναν αναγκαστικά ξενιτεμένο…
Αγαπητέ φίλε!
Με πίκρα σου γράφω
Μην περιμένεις πια, κάποια
απάντησή μου
Δεν μου είναι μπορετό και υπό
τις παρούσες συνθήκες εφικτό…
Πάει η πατρίδα που ήξερες!
Δεν υπάρχει πια!
Δεν ήθελα να σε πικράνω γι’
αυτό δεν σου έγραφα…
Γι’ αυτό δε σου έστελνα
μήνυμα…
Γι’ αυτό δεν είχες νέα μου.
Λυπάμαι, λυπάμαι και
πικραίνομαι ,τόσο για μένα, όσο και περισσότερο για σένα!
Μα πιο πολύ για όλους εμάς,
που η μοίρα μας έταξε, να κρατάμε Θερμοπύλες του συναισθήματος!
Τι να σου πω;
Πως τούτος ο τόπος, κράτησε
μόνο όσο χώμα μπόρεσε, που καλά –καλά δε φτάνει για την πατησιά μας;
Πως τούτος ο τόπος, σπάνια
ανθίζει;
Πως τούτος ο τόπος, δεν έχει
άλλο κουράγιο να μας δώσει;
Πώς να σε ατενίσω φίλε;
Που άτυπα μας εμπιστεύτηκες,
να κρατήσουμε τα όνειρά μας ζωντανά…λυπάμαι και πικραίνομαι φίλε, τίποτα δε θα
βρεις όπως το ήξερες, θα ξαφνιάζεσαι, θα απορείς κι εγώ θα νιώθω για όλους μας
υπεύθυνος, που δεν είχαμε τη δύναμη να σου φυλάξουμε δυο κρυφά κι ανέγγιχτα
όνειρα.
Κάνω τις νοσταλγίες μας,
άχραντη μεταλαβιά
Κάνε τις επιθυμίες μας ελπίδα
κι εγώ θα κόψω τ’ όνειρο αντίδωρο κι εσύ να πάρεις κι εμείς που σ’ αγαπάμε!!!
Στον Γιάννη…που ζει στη
Ζυρίχη!!!
ΥΓ 1: Τούτο το κείμενο τ’ αφιερώνω
στο Κώστα στον Αδερφό του Χάρη …που με ξέρει και ζουν στη Ζυρίχη… σ’ αυτόν που άκουσε
απόψε το τραγούδι «Άνοιξε Πέτρα»...
σε ζωντανή μετάδοση…απ’ το Καινούργιο…στη Ζυρίχη!!!
Και σ’ όλους τους Έλληνες όπου
κι αν βρίσκονται… έχουμε μεγάλη αγκαλιά…τεράστια συμπατριώτες…όλους σας χωράει…σας
περιμένουμε!!!
ΥΓ 2: Καλό Κουράγιο… Καλή Δύναμη…καλές
γιορτές Συμπατριώτες!!!
Καλή Αντάμωση…στα Νέα Μετερίζια
του Ανυπόταχτου Αγώνα μας!
Δημήτρης Ντόκας
